Wojna domowa była najbardziej niszczącym doświadczeniem w nowożytnej historii Hiszpanii, konkurującym jedynie z inwazją francuską z 1808 roku. Spowodowała ogromne straty w ludziach, wiele ludzkiego cierpienia, zakłócenia w funkcjonowaniu społeczeństwa i gospodarki, zniekształcenia i represje w dziedzinie kultury oraz zahamowanie rozwoju politycznego kraju. Reżim Franco trwał przez prawie cztery dekady, aż do śmierci sędziwego dyktatora w 1975 roku, nawet jeśli w ciągu tego długiego życia zmienił się z brutalnie represyjnego reżimu półfaszystowskiego w coś w rodzaju „dyktatury postępowej”, jakkolwiek niepasujące to pojęcie.
Nie jest możliwe wygenerowanie dokładnych statystyk dotyczących wojny i jej następstw, ale koszt w samych ofiarach militarnych nie był tak wielki proporcjonalnie jak w pierwszej wojnie karlistowskiej czy amerykańskiej wojnie domowej. Śmierć wojskowych po obu stronach łącznie wyniosła niewiele ponad 150 000, do czego należy dodać być może aż 25 000 ofiar wśród zagranicznych uczestników. Jak wskazano w rozdziale 6, całkowita liczba ofiar represji pozostaje problematyczna, ale prawdopodobnie była co najmniej równa liczbie zabitych przez hiszpańskich wojskowych, z około 56 000 egzekucji dokonanych przez republikanów i nieco większą liczbą przez nacjonalistów. Ponadto, po obu stronach łącznie, około 12.000 cywilów zginęło w wyniku działań wojennych (głównie w strefie republikańskiej), do czego należy dodać tysiące zgonów wykraczających poza normalny wskaźnik, spowodowanych stresem, chorobami i niedożywieniem. Łącznie ofiary przemocy stanowiły około 1,1 procenta ludności Hiszpanii. Jeśli dodać do tego wszystkie cywilne ofiary śmiertelne wykraczające poza normę, liczba zgonów przypisywanych wojnie domowej wyniosłaby około 344 000, czyli prawie 1,4 procent. Do tego można dodać kilkaset tysięcy mniej urodzeń niż normalnie w ciągu czterech lat między 1936 a 1940 rokiem.