Leczenie powinno być oparte na ocenie dokonanej przez odpowiednich pracowników służby zdrowia. W przypadku mięśni z lekkim lub umiarkowanym upośledzeniem sprawności ćwiczenia powinny być podstawą postępowania i prawdopodobnie będą zalecane przez fizykoterapeutę lub innego pracownika służby zdrowia specjalizującego się w rehabilitacji neurologicznej.
Mięśnie z ciężkim upośledzeniem sprawności są prawdopodobnie bardziej ograniczone w zdolności do wykonywania ćwiczeń i mogą wymagać pomocy w tym zakresie. Mogą wymagać dodatkowych interwencji, aby poradzić sobie z większym upośledzeniem neurologicznym, a także z większymi powikłaniami wtórnymi. Interwencje te mogą obejmować seryjne odlewy, ćwiczenia elastyczności, takie jak programy pozycjonowania i interwencje medyczne.
Badania wyraźnie wykazały, że ćwiczenia są korzystne dla osłabionych mięśni, mimo że wcześniej uważano, że ćwiczenia siłowe zwiększą napięcie mięśniowe i pogorszą ich sprawność. W poprzednich dekadach skupiano się również na innych metodach leczenia upośledzonych mięśni, szczególnie na rozciąganiu i szynowaniu, ale dowody nie potwierdzają ich skuteczności. Jednym z wyzwań dla pracowników służby zdrowia pracujących z zaburzeniami ruchowymi UMNS jest to, że stopień osłabienia mięśni utrudnia opracowanie programu ćwiczeń. W przypadku mięśni, które nie mają żadnej kontroli wolicjonalnej, tak jak po całkowitym uszkodzeniu rdzenia kręgowego, ćwiczenia mogą być wspomagane i mogą wymagać sprzętu, np. używania pionizatora do utrzymania pozycji stojącej. Często mięśnie wymagają specyficznej stymulacji w celu osiągnięcia niewielkiej aktywności, co najczęściej osiąga się poprzez przenoszenie ciężaru ciała (np. ustawianie i podtrzymywanie kończyny tak, aby utrzymywała ciężar ciała) lub poprzez stymulację brzucha mięśnia (np. stymulację elektryczną lub wibrację).
Interwencje medyczne mogą obejmować takie leki jak baklofen, diazepam, dantrolen lub klonazepam. Zastrzyki fenolu lub zastrzyki toksyny botulinowej do brzuśca mięśniowego kończyny górnej lub dolnej mogą być stosowane w celu próby tłumienia sygnałów między nerwem a mięśniem. Skuteczność leków jest różna u różnych osób i zależy od lokalizacji uszkodzenia górnego neuronu ruchowego (w mózgu lub rdzeniu kręgowym). Leki są powszechnie stosowane w zaburzeniach ruchu, ale badania nie wykazały korzyści funkcjonalnych dla niektórych leków. Niektóre badania wykazały, że leki są skuteczne w zmniejszaniu spastyczności, ale nie towarzyszyły temu korzyści funkcjonalne.