Części łukuEdit
Podstawowymi elementami łuku jest para wygiętych elastycznych kończyn, tradycyjnie wykonanych z drewna, połączonych pionem. Oba końce kończyn połączone są cięciwą zwaną cięciwą łuku. Ciągnąc cięciwę do tyłu łucznik wywiera siłę ściskającą na skierowaną w stronę cięciwy część, czyli brzuch, kończyny, a także napina część zewnętrzną, czyli tył. Podczas gdy cięciwa jest przytrzymywana, magazynuje ona energię, która później zostanie uwolniona podczas lotu strzały. Siła potrzebna do utrzymania cięciwy w miejscu przy pełnym naciągu jest często używana do określenia mocy łuku i jest znana jako jego masa naciągu. Przy założeniu, że inne rzeczy są takie same, większy ciężar naciągu oznacza większą moc łuku, który jest w stanie wystrzelić cięższe strzały z tą samą prędkością lub tę samą strzałę z większą prędkością.
Różne części łuku mogą być podzielone na dalsze części. Kończyna górna jest znana jako kończyna górna, podczas gdy kończyna dolna jest kończyną dolną. Na końcu każdej z nich znajduje się nasada, która służy do mocowania cięciwy do łuku. Łuk dzieli się na część chwytową, która jest trzymana przez łucznika, a także na podpórkę pod strzałę i okienko łuku. Podpórka pod strzałę to mała półka lub przedłużenie nad rękojeścią, na której spoczywa strzała podczas celowania. Okno łuku to część pasa nad rękojeścią, w której znajduje się podpórka pod strzałę.
W łukach naciąganych i trzymanych ręcznie, maksymalna masa naciągu jest określona przez siłę łucznika. Maksymalna odległość, na jaką może zostać przesunięta cięciwa, a tym samym najdłuższa strzała, która może zostać z niej wyciągnięta, czyli długość naciągu łuku, jest określana przez wielkość łucznika.
Łuk kompozytowy wykorzystuje kombinację materiałów do tworzenia kończyn, co pozwala na użycie materiałów wyspecjalizowanych do różnych funkcji kończyn łuku. Klasyczny łuk kompozytowy wykorzystuje drewno dla lekkości i stabilności wymiarowej rdzenia, róg do przechowywania energii kompresji oraz ścięgno dla jego zdolności do przechowywania energii w napięciu. Tego typu łuki, typowo azjatyckie, często posiadają sztywne zakończenie na końcu kończyny, co daje efekt łuku rekurencyjnego. W tym typie łuku, jest to znane pod arabską nazwą „siyah”.
Nowoczesne materiały konstrukcyjne dla łuków obejmują drewno laminowane, włókno szklane, metale i komponenty z włókna węglowego.
StrzałyEdit
Strzała zazwyczaj składa się z trzonu z grotem przymocowanym do przedniego końca, z przelotkami i nockami na drugim końcu. Nowoczesne strzały są zazwyczaj wykonane z włókna węglowego, aluminium, włókna szklanego i drewna wałów. Wały węglowe mają tę zaletę, że nie zginać lub wypaczać, ale często mogą być zbyt lekkie, aby strzelać z niektórych łuków i są drogie. Wały aluminiowe są mniej kosztowne niż wały węglowe, ale mogą zginać i wypaczać z użytkowania. Wały drewniane są najmniej kosztowną opcją, ale często nie będą identyczne w wadze i wielkości do siebie i złamać częściej niż inne rodzaje wałów. Strzały rozmiary różnią się znacznie w różnych kulturach i wahają się od bardzo krótkich, które wymagają użycia specjalnego sprzętu do strzału do tych w użyciu w dżungli Amazon River, które są 2,6 m (8,5 stóp) długo. Większość nowoczesnych strzał są 55 do 75 cm (22 do 30 cali) in length.
Strzały są w wielu typach, wśród których są piersi, bob-tailed, barreled, clout i cel. Strzała piersiowa jest najgrubsza w obszarze tuż za przelotkami i zwęża się w kierunku nasadki i główki. Strzała z ogonem jest najgrubsza zaraz za główką i zwęża się w kierunku nasadki. Strzała z lufą jest najgrubsza w środkowej części strzały. Strzały tarczowe są strzałami używanymi do strzelania do celu, a nie do działań wojennych lub polowań, i zazwyczaj mają proste groty.
Z powodów bezpieczeństwa, łuk nigdy nie powinien być strzelany bez strzały nasadzonej; bez strzały, energia, która normalnie jest przenoszona na pocisk jest zamiast tego kierowana z powrotem do samego łuku, co może spowodować uszkodzenie jego kończyn.
Grodziki
Koniec strzały, który jest przeznaczony do trafienia w cel nazywany jest grotem. Zazwyczaj są to oddzielne elementy, które są przymocowane do trzonu strzały za pomocą zaczepów lub nasadek. Materiały używane w przeszłości do grotów strzał obejmują krzemień, kość, róg lub metal. Większość nowoczesnych grotów jest wykonana ze stali, ale drewno i inne tradycyjne materiały są nadal używane sporadycznie. Znanych jest wiele różnych typów grotów, z których najbardziej powszechne to groty typu bodkin, broadhead i pale. Groty bodkin to proste kolce wykonane z metalu o różnych kształtach, przeznaczone do przebijania pancerzy. Grot szerokokątny jest zazwyczaj trójkątny lub w kształcie liścia i ma zaostrzoną krawędź lub krawędzie. Groty szerokie są powszechnie używane do polowań. Grot palowy to prosty metalowy stożek, zaostrzony do punktu lub nieco tępy, używany głównie do strzelania do celu. Grot ma taką samą średnicę jak trzon strzały i zazwyczaj jest nakładany na końcówkę strzały. Inne głowy są znane, w tym tępy głowy, który jest płaski na końcu i jest używany do polowania na małą zwierzynę lub ptaki, i jest zaprojektowany tak, aby nie przebić cel ani nie osadzić się w drzewach lub innych obiektów i uczynić odzyskanie trudne. Innym rodzajem grotu jest grot kolczasty, zwykle używany w działaniach wojennych lub polowaniach.
Sznurki łukuEdit
Cięciwy łuku mogą mieć zaznaczony punkt nockingowy, który służy do oznaczenia miejsca, w którym strzała jest mocowana do cięciwy przed oddaniem strzału. Obszar wokół nocking point jest zazwyczaj obwiązany nicią, aby chronić go przed zużyciem przez ręce łucznika. Ta część nazywana jest podaniem. Na jednym końcu cięciwy tworzy się pętlę, która jest trwała. Drugi koniec cięciwy również posiada pętlę, ale nie jest ona na stałe wmontowana w cięciwę, lecz powstaje poprzez zawiązanie węzła na cięciwie, tworząc pętlę. Tradycyjnie węzeł ten znany jest jako węzeł łuczniczy, ale jest to forma drewnianego zaczepu. Węzeł może być regulowany w celu wydłużenia lub skrócenia cięciwy. Regulowana pętla nazywana jest „ogonem”. Cięciwa jest często skręcana (nazywana jest „flemish twist”).
Sznurki do łuków były budowane z wielu materiałów na przestrzeni dziejów, w tym z włókien takich jak len, jedwab i konopie. Innymi materiałami były jelita zwierzęce, ścięgna zwierzęce i surowa skóra. Współczesne włókna takie jak Dacron czy Kevlar są obecnie używane w komercyjnej konstrukcji cięciwy, podobnie jak stalowe druty w niektórych łukach bloczkowych. Łuki bloczkowe posiadają mechaniczny system krzywek, na które nawijana jest cięciwa. Nylon jest przydatny tylko w sytuacjach awaryjnych, ponieważ zbytnio się rozciąga.