Wczesna historia
Kościół Chrześcijański (Uczniowie Chrystusa) wyrósł z dwóch ruchów poszukujących chrześcijańskiej jedności, które wyrosły niemal równocześnie w zachodniej Pensylwanii i Kentucky – ruchów, które były odwrotem od sztywnego denominacjonalizmu wczesnych lat 1800.
Thomas i Alexander Campbell, prezbiteriańscy szkocko-irlandzcy imigranci, ojciec i syn z Pensylwanii, zbuntowali się przeciwko dogmatycznemu sekciarstwu, które uniemożliwiało członkom różnych denominacji – a nawet odłamom w obrębie tej samej denominacji – wspólne spożywanie Wieczerzy Pańskiej. Walter Scott, imigrant ze Szkocji, był skutecznym ewangelistą powstałego w ten sposób ruchu Campbella, który oddzielił się od baptystów.
Barton W. Stone, Amerykanin piątego pokolenia z Kentucky, również prezbiterianin, sprzeciwiał się używaniu wyznań wiary jako testów „wspólnoty” w kościele, które były przyczyną rozłamu, zwłaszcza przy stole Pańskim. Był kluczowym uczestnikiem Ruchu Odnowy po przebudzeniu w Cane Ridge w 1801 r. w pobliżu Paris, KY.
„Chrześcijanie”, nazwa przyjęta przez ruch Stone’a, reprezentowała to, co on uważał za pozbycie się etykietek wyznaniowych na rzecz biblijnego i inkluzywnego terminu. Campbell miał podobne powody, aby zdecydować się na nazwę „Uczniowie Chrystusa”, ale uważał, że termin „Uczniowie” jest mniej arogancki niż „Chrześcijanie”. (Aby zapoznać się z niektórymi z ich pomysłów, zobacz Ostatnią wolę i testament Prezbiterium Springfield – 1804 lub Deklarację i adres – 1809.)
Cele i praktyki obu grup były podobne, a ruchy Campbella i Stone’a połączyły się w 1832 roku w Lexington, KY po około ćwierćwieczu oddzielnego rozwoju. (Aby poznać kluczowe daty i więcej szczegółów, odwiedź stronę Disciples of Christ Historical Society.)
Założyciele Kościoła Chrześcijańskiego mieli nadzieję przywrócić jedność chrześcijan poprzez powrót do wiary i praktyk Nowego Testamentu. Ale kościół odkrył, że nawet to prowadziło do podziałów. Jedna z grup, która sprzeciwiała się praktykom nieautoryzowanym przez Nowy Testament, takim jak muzyka instrumentalna w kościele i zorganizowana działalność misyjna, stopniowo odchodziła. Ta grupa w końcu została wymieniona oddzielnie w federalnym spisie wyznaniowym z 1906 roku jako „Kościoły Chrystusa”.
Inna grupa rozpoczęła separację w 1926 roku z powodu tego, co uważała za zbyt liberalną politykę na polu misyjnym w zakresie praktyki chrztu. Ponad 40 lat później (1967-69) około 3000 z tych kongregacji formalnie wycofało się w czasie restrukturyzacji Disciples. Określają się one jako Kościoły Chrześcijańskie/Kościoły Chrystusa.
Prezydenci USA, którzy mieli powiązania z Dynastią
Dziedzictwo otwartości i ekumenizmu
Dziedzictwo Dynastii ma długie dziedzictwo otwartości na inne tradycje chrześcijańskie, które powstało jako XIX-wieczny ruch protestu przeciwko wyłączności wyznaniowej. Na poziomie lokalnym i poza nim, Uczniowie są często zaangażowani we współpracę i pracę ekumeniczną.
W 1910 r., Uczniowie założyli Radę Jedności Chrześcijan, pierwszą denominację na świecie, która miała organizację poświęconą dążeniu do jedności chrześcijan. Uczniowie pomogli zorganizować Narodową i Światową Radę Kościołów. Była Minister Generalna i Prezydent Sharon Watkins była członkiem organu zarządzającego WCC, a także urzędnikiem w zarządzie NCC (2013-17). Wyznanie przyczyniło się również do powstania pierwszego świeckiego przewodniczącego Rady Narodowej (1960-63), przemysłowca z Indiany J. Irwina Millera.
Ks. Paul A. Crow Jr, emerytowany przewodniczący Rady Jedności Chrześcijan, ks. Michael K. Kinnamon, obecnie emerytowany wykładowca na Uniwersytecie Seattle, i ks. Patrice Rosner są uczniami, którzy służyli jako główni dyrektorzy Consultation on Church Union – obecnie Churches Uniting in Christ (CUIC) – która dąży do widzialnej jedności.
W 1977 r. Uczniowie Chrystusa (poprzez Ekumeniczną Radę Konsultacyjną Uczniów) zaangażowali się w oficjalny międzynarodowy dialog z Kościołem rzymskokatolickim, organizując coroczne spotkania w celu zbadania możliwości urzeczywistnienia pełnej widzialnej jedności w Chrystusie. Obecna faza tego dialogu, rozpoczęta w 2013 roku, koncentruje się na temacie ,,Chrześcijanie uformowani i przemienieni przez Eucharystię.”
Disciples dali przywództwo w ustanowieniu Christian Churches Together in the U.S.A. (CCT), które łączy katolików, protestantów, prawosławnych, ewangelików i zielonoświątkowców, aby starać się dawać wspólne świadectwo w Stanach Zjednoczonych. Ks. Richard L. Hamm, były Minister Generalny i Prezydent, był pierwszym pełnoetatowym dyrektorem CCT.
W 1989 roku, Uczniowie i Zjednoczony Kościół Chrystusa zadeklarowali, że „relacja pełnej komunii istnieje obecnie pomiędzy naszymi dwoma kościołami.” Ekumeniczne partnerstwo opiera się na pięciu filarach akceptacji i współpracy: wspólnym wyznaniu Chrystusa; wzajemnym uznaniu członków; wspólnej celebracji Wieczerzy Pańskiej/ Komunii Świętej; wzajemnym uznaniu i pojednaniu wyświęconych posług; oraz wspólnym zaangażowaniu w misję.
Wspólna praca pomiędzy Disciples' Division of Overseas Ministries i UCC’s Wider Church Ministries (wcześniej znana jako United Church Board for World Ministries), datuje się od 1967 roku. Misja światowa dla obu kościołów jest obecnie prowadzona przez Common Global Ministries Board, założony w 1995 roku.
W 1999 roku został zainicjowany oficjalny dialog pomiędzy Kościołem Chrześcijańskim (Disciples of Christ), Kościołem Chrześcijańskim/Kościołami Chrystusa i Kościołami Chrystusa w celu zbadania większego zrozumienia i rozwinięcia większego zaufania pomiędzy tymi trzema „strumieniami” Ruchu Stone’a-Campbella.
W 2013 r. kluczowi członkowie kierownictwa obu denominacji przeszli niezbędne szkolenie, aby mieć wzajemną pozycję ministerialną w obu denominacjach.
W szerszym ruchu ekumenicznym, Uczniowie prowadzili teologiczne rozmowy z Kościołem Rzymskokatolickim i ze Światową Wspólnotą Kościołów Reformowanych.
Ten gobelin dnia dzisiejszego
Kościół Chrześcijański (Uczniowie Chrystusa) jest denominacją północnoamerykańską. Ameryka Północna od dawna jest zróżnicowana rasowo i kulturowo, ale życie kościelne nie zawsze jest zintegrowane. Kościół Chrześcijański (Disciples of Christ) uczestniczy w rasowej i kulturowej różnorodności Ameryki Północnej, włączając w swoje członkostwo Europejczyków, Afroamerykanów, Latynosów i mieszkańców Wysp Pacyfiku/Azjatów. Uczniowie pracują nad tym, by stać się pro-rekoncyliacyjnym, anty-rasistowskim Kościołem. Mamy również braci i siostry w Kanadzie, którzy dołączyli do naszego ruchu z nieco inną historią.
Rejestr konsultacji z 2008 r. przeprowadzonej przez Council on Christian Unity
Afrykańscy Amerykanie
Najwcześniejsze kongregacje Ruchu Stone-Campbell Movement w Kentucky i Pensylwanii obejmowały zarówno europejskich, jak i afroamerykańskich członków. The Colored Christian Church został zorganizowany w Midway, Ky. w 1834 roku. Tak więc Afroamerykanie byli częścią tego ruchu od samego początku.
W 1917 roku, Narodowa Chrześcijańska Konwencja Misyjna powstała w wyniku determinacji Prestona Taylora, byłego niewolnika, który był pastorem Gay Street Christian Church w Nashville, Tenn. Celem było wzmocnienie świadectwa Czarnych Uczniów jako członków całego kościoła poprzez partnerstwo z białymi Uczniami, którzy uznawali czarne przywództwo w erze rażącej supremacji białych i paternalizmu. Przez ponad pół wieku konwencja ta organizowała doroczne spotkania, na których uczestnicy otrzymywali szkolenia w zakresie edukacji chrześcijańskiej i przywództwa, informacje o programach oraz inspirację do wypełniania swojej misji jako Uczniowie Chrystusa.
Pod koniec lat 60-tych, mniej więcej w czasie, gdy Kościół przyjął Projekt, program i personel Krajowej Chrześcijańskiej Konwencji Misyjnej połączył się z innymi ogólnymi organizacjami Disciples. Sekretarz Administracyjny Konwencji stał się współpracownikiem Ministra Generalnego i Prezydenta, a pracownicy programu zostali włączeni do personelu Homeland Ministries (obecnie znanego jako Disciples Home Missions). W tym samym czasie, nowa organizacja, Krajowa Konwokacja Kościoła Chrześcijan (Uczniów Chrystusa), została umieszczona w Biurze Ministra Generalnego i Prezydenta jako część umowy o połączeniu. Konwokacja przeprowadza zgromadzenia co dwa lata, kładąc nacisk na edukację i inspirację.
Kanada
Początki działalności Uczniów w Kanadzie miały miejsce w więcej niż jednym miejscu. W pierwszej połowie dziewiętnastego wieku ludzie dowiedzieli się o naukach i działalności Bartona Stone’a. Joseph Ash z Cobourg, Ontario, stał się wyznawcą i opublikował gazetę jako Stoneite. Bardziej znany stał się Alexander Campbell i ludzie z Ontario podróżowali do stosunkowo bliskiego Bethany College, by być pouczani i inspirowani przez niego i wykładowców tej szkoły. Jakkolwiek lata wcześniej byli ludzie o szkocko-irlandzkiej perswazji, którzy wyemigrowali na Wyspę Księcia Edwarda, którzy znaleźli się w opozycji do sekciarskich przywódców baptystów i rozwinęli się, aby stać się ruchem Stone-Campbell w prowincjach morskich przed Konfederacją.
W Ontario, zwanym wtedy Górną Kanadą, szkocko-irlandzcy osadnicy, którzy przyjęli idee tych samych szkockich myślicieli, z którymi Alexander i jego antyburżuazyjny ojciec prezbiterianin byli pod wpływem, gdy jeszcze w Szkocji przed emigracją osiedlili się wokół dzisiejszego Wielkiego Toronto i jego wiejskich miasteczek w południowo-zachodnim Ontario. W pewnym okresie było około 100 kongregacji w Ontario – obecnie jest ich siedem. Słabość, normalne wyludnienie, nieudolne przywództwo i brak wsparcia dla pastorów były przyczynami systemowymi. Kiedy zachodnia część kraju przyciągnęła osadników po wybudowaniu krajowej kolei, rolnicy Disciples z Ontario i środkowo-zachodnich stanów USA przenieśli się tam i z łatwością utworzyli zbory na preriach. Przez ponad 30 lat miejskie zbory zostały znacznie wzbogacone przez członków Kościoła Disciples i Kościołów Zjednoczeniowych emigrujących z Filipin, Jamajki, innych wysp karaibskich, Gujany i Wenezueli. Haitańskie kongregacje powstawały i słabły w Montrealu.
Kanadyjscy Disciples zawsze mieli bliskie relacje z Disciples z USA. Wielu wyjątkowych misjonarzy z Kanady służyło pod auspicjami Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Misyjnego na przełomie XIX i XX wieku. Kanadyjczyk, Archibald McLean, służył jako jego prezes. Po zjednoczeniu trzech zarządów misyjnych, misjonarze nadal byli wysyłani z Kanady poprzez Zjednoczone Chrześcijańskie Stowarzyszenie Misyjne (United Christian Missionary Society), a następnie przez Wydział Zagranicznych/Misji Globalnych (Division of Overseas/Global Ministries).
Kanada jest wyjątkowa pod tym względem, że jest zarejestrowana jako kościół narodowy. Jest to również region, co daje naszemu kościołowi nazwę Kościół Chrześcijański (Disciples of Christ) w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie od 1968 roku. Kongregacje Disciples są najbardziej rozpowszechnione w Ontario.
Kanadyjscy Disciples rozmawiali o zjednoczeniu z innymi kościołami od czasu utworzenia Komitetu Ogólnokanadyjskiego w latach dwudziestych. Duże znaczenie miała zgoda Komitetu Ogólnokanadyjskiego na połączenie się w rozmowach z dużo większymi wyznaniami Kościoła Anglikańskiego w Kanadzie i Zjednoczonego Kościoła Kanady w latach 70-tych i 80-tych. Chociaż anglikanie wycofali się z tych rozmów, Kościół Zjednoczony i Uczniowie kontynuowali prace nad ostateczną propozycją unii. Zorganizowano trzy wspólne kongregacje UCC-Disciples. Konserwatywne i często wrogie siły w obu denominacjach odrzuciły ten pomysł w 1985 roku. Podczas regionalnej służby Roberta Steffera w latach 1987-1997, nastąpił czas odbudowy sił bardzo małego i osłabionego kościoła. Choć bardzo mały liczebnie, Disciples w Kanadzie kontynuują swoją prężną działalność. Kolegium Kościołów Chrystusowych (Disciples) w Kanadzie nadal finansuje edukację dla służby; sponsorowane są trzy pola namiotowe; organizacje rejonowe nadal zapewniają możliwości społeczności. Jako członkowie założyciele zarówno Światowej jak i Kanadyjskiej Rady Kościołów, Uczniowie Kanadyjscy nadal wnoszą swój wkład w fora ekumeniczne, szczególnie w bogatym etnicznie i kulturowo kontekście kanadyjskim. (Wyrazy uznania dla Roberta Steffera za ten wpis)
Hiszpanie
.
Hiszpanie są Uczniami od ostatnich lat XIX w., ale w 1969 r, było tylko 18 hispanojęzycznych i dwujęzycznych kongregacji w całych Stanach Zjednoczonych. Dominująca kultura Disciples zakładała, że Latynosi w Ameryce Północnej szybko zasymilują się z kulturą anglosaską. Dlatego też, niewiele wysiłku zostało włożone w rozwój zasobów języka hiszpańskiego.
Hiszpańskie kongregacje w ramach obszarów geograficznych zaczęły się grupować w to, co dzisiaj nazywa się Las Convenciones Hispanas – Konwencje Hispanojęzyczne. Obecnie jest ich sześć, a ich korzenie sięgają 1916 roku na południowym zachodzie. Należą do nich: Północno-Wschodnia Konwencja Latynoska (1958); Południowo-Zachodnia Konwencja Latynoska (wznowiona w 1968 roku). Midwest Hispanic Convention (1978); Pacific Southwest Hispanic Convention (1989); Southeast Hispanic Convention (1992) i Arizona Hispanic Convention (2004). Większość z nich spotyka się co roku.
W 1969 roku Domingo Rodriguez został dyrektorem Biura Programów i Usług dla Latynoskich i Dwujęzycznych Zgromadzeń w Homeland Ministries. Rodriguez zwołał konferencję ministrów latynoskich, która stworzyła Komitet ds. Wytycznych dla Strategii i Działania, który przekształcił się w radę, następnie konferencję, potem kolejny komitet, a w końcu Hispanic Caucus, który rozwinął National Hispanic and Bilingual Fellowship of the Church i zorganizował swoje pierwsze zgromadzenie w 1981 r.
W 1991 r. wyłaniające się kierownictwo latynoskie oddzieliło się od Homeland Ministries i utworzyło Central Pastoral Office for Hispanic Ministries. CPOHM zapewnia programy i opiekę duszpasterską dla latynoskich liderów i kongregacji, doradza różnym regionalnym i ogólnym ministerstwom Kościoła w zakresie latynoskiej posługi, a także opowiada się za latynoskimi Disciples.
Pod koniec lat 90-tych i w XXI wieku około 30 procent nowych kongregacji przyjętych do denominacji to kongregacje w przeważającej części latynoskie. Większość z nich przybyła jako istniejące kongregacje, które zdecydowały się na afiliację w ramach Kościoła Uczniowskiego. Pochodzą oni z wielu różnych środowisk i kultur, w tym z Karaibów (Puerto Rico, Santo Domingo, Kuba), Ameryki Środkowej (Salwador, Gwatemala, Nikaragua), Ameryki Południowej (Wenezuela, Chile, Ekwador, Kolumbia, Argentyna) i Meksyku – wszyscy z różnym poziomem doświadczenia z Bractwem. Prezentacja PowerPoint z 2016 r. dotycząca tej historii
Pacific Islanders and Asians (NAPAD)
Późno w XIX w, Zarząd Misji Kobiet Chrześcijańskich Uczniów otworzył misję dla Chińczyków w Portland, OR. Odniosła ona ogromny sukces i chiński minister, Jeu Hawk, został powołany do prowadzenia tej pracy. W 1907 roku CWBM rozpoczęła kolejną chińską misję w San Francisco, ale obie zostały zamknięte w 1924 roku z powodu antyazjatyckiej wrogości odzwierciedlonej w Chińskich Aktach Wykluczenia i Akcie Imigracyjnym z 1924 roku.
W 1901 roku mała grupa Japończyków nawiązała kontakt z Chrześcijańskim Stowarzyszeniem Misyjnym Południowej Kalifornii. Do 1908 roku w Los Angeles został zorganizowany Japoński Kościół Chrześcijański. Do 1942 roku liczba japońskich kościołów chrześcijańskich wzrosła do dziewięciu, ale wszystkie zostały zamknięte wraz z internowaniem Amerykanów japońskiego pochodzenia podczas II wojny światowej. Po ich uwięzieniu, w 1948 roku, byli członkowie japońskiego kościoła chrześcijańskiego założyli West Adams Christian Church w Los Angeles.
W przeciwieństwie do historii chińskiej i japońskiej, Filipiński Kościół Chrześcijański powstał w Los Angeles w 1933 roku i prowadzi nieprzerwaną służbę do dnia dzisiejszego.
Fala nowych imigrantów z Azji do Stanów Zjednoczonych rozpoczęła się wraz z ustawami imigracyjnymi z 1965 roku. W 1976 roku, Wilshire Korean Christian Church stał się pierwszą koreańską kongregacją Disciples, a w 1978 roku, z inicjatywy Harolda Johnsona, odbyła się pierwsza konsultacja na temat azjatyckich posług. Zorganizowano Fellowship of Asian American Disciples (FAAD), które rok później przemianowano na American-Asian Disciples (AAD). Dzięki wysiłkom liderów takich jak David Kagiwada, Soongook Choi i Grace Kim, w 1984 r. Zarząd Generalny formalnie uznał AAD za okręg wyborczy. Grupa postanowiła organizować zjazdy co dwa lata w parzyste lata, na przemian ze Zgromadzeniem Ogólnym.
W 1991 roku Zgromadzenie Ogólne zatwierdziło stanowisko w Misji Domowej Disciples poświęcone posłudze na rzecz Azji i Pacyfiku. Geunhee Yu została powołana na to stanowisko w następnym roku. W tym czasie istniało 17 kościołów, których członkami byli głównie Azjaci. W 1996 roku AAD została przemianowana na North American Pacific/Asian Disciples (NAPAD), aby być bardziej inkluzywną.
W kwietniu 2009 roku Zarząd Główny przegłosował przyznanie NAPAD statusu odrębnej jednostki generalnej. Stało się to w styczniu 2010 roku. W 2011 r. Rev. Yu przeszedł na emeryturę. Do tego czasu liczba kongregacji NAPAD wzrosła do ponad 90. Podczas Konwokacji NAPAD w 2012 r. Jinsuk Chun został wybrany na nowego Pastora Wykonawczego.
NAPAD obejmuje obecnie ponad 14 różnych języków i kultur z obszaru Pacyfiku, takich jak chiński, filipiński, indonezyjski, koreański, samuański i zo.