Heading

Język wysokiego poziomu

Język wysokiego poziomu to język programowania przeznaczony do usprawnienia programowania komputerów. Nazywa się go wysokopoziomowym, ponieważ jest oddalony o kilka kroków od oryginalnego kodu uruchamianego na centralnej jednostce obliczeniowej (CPU) komputera. Kod źródłowy wysokiego poziomu składa się z łatwych do odczytania struktur, które są później tłumaczone na język niskiego poziomu, który może być postrzegany i uruchamiany tylko przez określony procesor.

Język wysokiego poziomu jest szczególnym językiem programowania, który pozwala na tworzenie programu w znacznie łatwiejszych do zrozumienia ramach programistycznych i jest generalnie niezależny od architektury sprzętowej klienta.

Język wysokiego poziomu jest wyabstrahowany z dala od samego komputera i skupia się bardziej na logice programowania niż na podstawowych elementach sprzętowych, takich jak adresy pamięci i wykorzystanie rejestrów.

Języki wysokiego poziomu są przeznaczone do użytku przez ludzkiego operatora lub programistę. Są one zaprojektowane tak, aby były bliższe człowiekowi niż komputerowi. Ich technika programowania i ramy są łatwiejsze do uchwycenia i wykonania niż w przypadku języków niskiego poziomu, a kod jako całość koncentruje się na tym, jaki konkretnie program jest tworzony.

Język wysokiego poziomu nie pociąga za sobą ograniczeń sprzętowych podczas tworzenia programu. Każda pojedyncza linia kodu napisana w języku wysokiego poziomu musi zostać przetłumaczona na język maszynowy, zanim zostanie zaimplementowana przez komputer.

Większość popularnych języków programowania jest uważana za języki wysokiego poziomu. Przykłady obejmują:

• C++
• C#
• Cobol
• Fortran
• Java
• JavaScript
• Objective C
• Pascal

.

• Perl
• PHP
• Python
• Swift

Każdy z tych języków programowania używa odmiennych struktur. Niektóre z nich są przeznaczone do tworzenia programów desktopowych, podczas gdy inne są bardziej odpowiednie do tworzenia stron internetowych. Jednak to, co je łączy to fakt, że muszą być obsługiwane przez kompilator lub interpreter zanim kod zostanie zaimplementowany, i na mocy tej cechy wszystkie mogą być opisane jako języki wysokiego poziomu.

Kod źródłowy napisany w językach takich jak C++ i C# musi zostać skompilowany do kodu maszynowego, aby mógł zostać uruchomiony. Proces kompilacji tłumaczy strukturę czytelną dla człowieka (język wysokiego poziomu) na język niskiego poziomu dla danego procesora. Kod źródłowy, napisany w językach skryptowych takich jak Perl i PHP, może być uruchomiony przez interpreter, który konwertuje kod wysokiego poziomu na język niskiego poziomu podczas tworzenia programu.

Język niskiego poziomu

Język niskiego poziomu jest językiem programowania, który pracuje z elementami sprzętowymi i ograniczeniami komputera. Ma on albo nieznaczny poziom abstrakcji w odniesieniu do komputera, albo nie ma żadnego poziomu abstrakcji, i działa w celu administrowania definicją operacyjną komputera.

Język niskiego poziomu może być również nazywany językiem ojczystym komputera.

Języki niskiego poziomu są przeznaczone do manewrowania i administrowania sprzętem dostępnym dla danego komputera, i stawiają wymagania wobec architektury zestawu danego komputera bezpośrednio, bez przechodzenia przez programy pomocnicze.

Języki niskiego poziomu są traktowane jako bliższe komputerom. Zasadniczo ich podstawową funkcją jest manewrowanie, administrowanie i wykonywanie sprzętu komputerowego i jego elementów. Programy i aplikacje napisane w języku niskiego poziomu są bezpośrednio implementowane przez sprzęt komputerowy, bez dalszej interpretacji lub tłumaczenia.

Język maszynowy i język asemblera są powszechnymi przykładami języków niskiego poziomu.

Języki niskiego poziomu są użyteczne, ponieważ programy w nich napisane mogą być tworzone tak, aby działały bardzo szybko i przy minimalnym wykorzystaniu pamięci. Jednak są one uznawane za trudne w użyciu, ponieważ wymagają głębszej znajomości języka maszynowego.

Języki wysokiego poziomu vs. języki niskiego poziomu

Języki wysokiego poziomu są miejscem, gdzie dzieją się wszystkie innowacyjne rzeczy i mogą być debugowane w dużo prostszy sposób niż języki niskiego poziomu. Języki wysokiego poziomu są bardzo łatwe do wdrożenia i są najczęściej używane do tworzenia oprogramowania, które może działać na wielu platformach i architekturach.

Przedmiot języków niskiego poziomu jest ogromny i wymaga dużego doświadczenia i wiedzy. Języki niskiego poziomu są niezwykle trudne do zrozumienia i tak samo trudne do debugowania dla innych programistów. Każda rodzina architektur ma swój własny zestaw języka asemblera, co oznacza, że kod napisany dla jednej z nich nie może być uruchomiony na innej. To sprawia, że kod nie jest przenośny, co jest ważnym terminem, o którym należy pamiętać, gdy mówimy o językach wysokiego i niskiego poziomu.