Paragwaj, kraj bez dostępu do morza w południowo-środkowej części Ameryki Południowej. Najnowszą historię Paragwaju charakteryzowały zawirowania i rządy autorytarne. Był on zaangażowany w dwie z trzech największych wojen na kontynencie – Wojnę Trójprzymierza (1864/65-70), przeciwko Argentynie, Brazylii i Urugwajowi, oraz Wojnę o Chaco (1932-35), przeciwko Boliwii. Ponadto, wojna domowa w 1947 r. i długa dyktatura Alfredo Stroessnera (1954-89) pozostawiły głębokie dziedzictwo strachu i autocenzury wśród Paragwajczyków, którzy zaczęli przezwyciężać te przeszkody dopiero na początku XXI wieku. Od 1989 roku proces demokratyzacji był chwiejny, a Paragwaj doświadczył okresów niestabilności w armii, zabójstwa wiceprezydenta w 1999 roku oraz oskarżenia byłych prezydentów Juana Carlosa Wasmosy (1993-98) i Luisa Gonzáleza Macchi (1999-2003) o korupcję. W 2008 roku paragwajska Partia Colorado, najdłużej nieprzerwanie rządząca partia polityczna na świecie, straciła władzę po raz pierwszy od 1947 roku, choć powróciła do niej w 2013 roku. Stolicą kraju jest Asunción.
Paragwaj ma bardziej jednorodną populację niż większość innych krajów w Ameryce Południowej; większość Paragwajczyków jest pochodzenia europejskiego i Guaraní. Kultura Guaraní jest silnie reprezentowana poprzez sztukę ludową i festiwale, a Guaraní został uznany za język urzędowy Paragwaju w konstytucji z 1992 roku. Paragwajczycy są silnie nacjonalistyczni i są dumni z tego, że rozmawiają w języku Guaraní, który jest silnym wyznacznikiem ich tożsamości. Ten rdzenny język jest znacznie bardziej rozpowszechniony w Paragwaju niż hiszpański, co jest wyjątkowe w Ameryce Łacińskiej.
Rzeki odgrywają niezwykle ważną rolę w życiu gospodarczym Paragwaju. Rzeczywiście, mówi się, że nazwa kraju wywodzi się od słowa Guaraní oznaczającego „rzekę, która rodzi morze”. Rzeki zapewniają dostęp do Oceanu Atlantyckiego i służą jako miejsca dla elektrowni wodnych, które uczyniły z Paragwaju jednego z największych eksporterów energii wodnej na świecie. Kraj ten jest również głównym światowym producentem soi, a Paragwajczycy w części żyznej wschodniej granicy osiągnęli stosunkowo wysoki standard życia w oparciu o nowoczesną zróżnicowaną produkcję rolną. Rozwój spółdzielczych gospodarstw rolnych w całym Paragwaju podniósł jakość życia wielu rolników, którzy wcześniej byli uzależnieni od małych gospodarstw nastawionych na uprawę jednej rośliny. Niemniej jednak, kwestia reformy rolnej pozostaje nierozwiązana od lat 80-tych XIX wieku i spowodowała skrajne poziomy nierówności od lat 90-tych.