Ten artykuł powstał dzięki współpracy MedPage Today i:
Większa ciężkość przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) była powiązana w brytyjskim badaniu ze zwiększoną śmiertelnością i hospitalizacjami u pacjentów z towarzyszącą niewydolnością serca, stwierdzili naukowcy.
Wniosek: optymalna opieka nad pacjentami z obydwoma schorzeniami wymaga dokładnego rozpoznania i ukierunkowania ciężkich markerów POChP.
Wśród 50 114 pacjentów z nowo rozpoznaną HF (mediana wieku 79 lat; 46% kobiet), ci z POChP byli istotnie bardziej narażeni na zgon podczas obserwacji (skorygowany iloraz szans 1.31; 95% CI 1,26-1,36) i hospitalizacji (aOR 1,33; 95% CI 1,26-1,39), donosi dr Claire Lawson z Uniwersytetu w Leicester w Anglii i współpracownicy w JAMA Network Open.
Zwiększone ryzyko zaobserwowano głównie u pacjentów, którym przepisano najbardziej intensywne leki na POChP, w tym potrójną terapię inhalatorem, doustne kortykosteroidy i/lub tlenoterapię.
Inne główne ustalenia obejmowały:
- Trzy najcięższe poziomy intensywności leków wykazały istotnie zwiększone związki ze śmiertelnością: terapia z użyciem pełnego inhalatora (aOR 1.17; 95% CI 1.06-1.29) do doustnych kortykosteroidów (aOR 1.69; 95% CI 1.57-1.81) do tlenoterapii (aOR 2.82; 95% CI 2.42-3.28).
- Oszacowania dla intensywności leczenia i hospitalizacji były podobne: 1.17 (95% CI 1.03-1.33), 1.75 (95% CI 1.59-1.92), i 2,84 (95% CI 1,22-3,63).
- Dostępność danych spirometrycznych była ograniczona, ale wykazała, że rosnące ograniczenie przepływu powietrza było związane ze zwiększonym ryzykiem śmiertelności: natężona objętość wydechowa w ciągu jednej sekundy (FEV1) 80% lub więcej, aOR 1,63 (95% CI 1,42-1.87); FEV1 od 50% do 79%, aOR 1,69 (95% CI 1,56-1,83); FEV1 od 30% do 49%, aOR 2,21 (95% CI 2,01-2,42); FEV1 poniżej 30%, aOR 2,93 (95% CI 2,49-3,43).
Asocjacje pomiędzy FEV1 a ryzykiem hospitalizacji były natomiast podobne w różnych stopniach ciężkości POChP, z dostosowanymi ilorazami szans wahającymi się jedynie od 1.48 dla FEV1 80% lub więcej do 1,73 dla FEV1 mniej niż 30%.
Lawson i współpracownicy stwierdzili, że badanie jest największym z dotychczas przeprowadzonych, w którym badano wpływ ciężkości POChP na wyniki u pacjentów z niewydolnością serca. Dodali, że chociaż istnieją pewne dowody na to, że ciężkość POChP jest niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu i hospitalizacji z powodu niewydolności serca, badania te były ograniczone.
Używając U.K. Clinical Practice Research Datalink (CPRD), badacze zidentyfikowali hospitalizowanych pacjentów z nowo rozpoznaną HF od 2002 do 2013 roku. Pacjentów z niewydolnością serca z POChP porównano z pacjentami bez POChP, a międzynarodowe wytyczne GOLD dotyczące POChP wykorzystano do stratyfikacji pacjentów z POChP na siedem poziomów intensywności leczenia i cztery stopnie nasilenia ograniczenia przepływu powietrza.
Głównym ograniczeniem badania wymienionym przez badaczy był brak zarejestrowanych danych spirometrycznych dla połowy pacjentów z HF i POChP.
W przypadku pacjentów bez odczytów spirometrycznych stwierdzono, że POChP chroniła przed zgonem i wiązała się z mniejszym ryzykiem hospitalizacji.
Badacze wysunęli hipotezę, że grupa bez spirometrii mogła mieć POChP o łagodniejszym nasileniu lub mogła w ogóle nie mieć POChP.
„Rozpoznanie POChP u pacjentów z HF jest skomplikowane przez niespecyficzne wspólne objawy, takie jak duszność, a spirometria jest wymagana do dokładnego rozpoznania, co może być szczególnie trudne w środowisku społecznym” – napisali Lawson i współpracownicy. „Chociaż użyliśmy specyficznych klinicznych kodów diagnostycznych POChP, które wykazały wysoką precyzję w CPRD, badanie to podkreśla pilną potrzebę poprawy rutynowej oceny czynności płuc u wszystkich pacjentów z HF i POChP w społeczności.”
Innym istotnym odkryciem było to, że stosowanie krótko działających inhalatorów beta-agonistycznych u pacjentów z HF, ale bez POChP, wiązało się z 30% zwiększonym ryzykiem hospitalizacji z wszystkich przyczyn.
W artykule redakcyjnym opublikowanym wraz z badaniem, Frans Rutten, MD, PhD, i Berna Broekhuizen, MD, PhD, z holenderskiego Utrecht University Medical Center, napisali, że to odkrycie potwierdza, że stosowanie krótko działających beta-agonistów powinno być ograniczone w HF.
„Co więcej, wynik ten można również tłumaczyć nieodpowiednim postępowaniem w zaostrzeniach HF, błędnie interpretowanych jako objawy POChP i leczonych wziewnymi β-mimetykami zamiast zwiększania dawki diuretyków” – napisali.
Redaktorzy zauważyli, że wyniki badania „wyraźnie podkreślają, że współistniejąca POChP wiąże się ze złym wynikiem leczenia, który jest gorszy w ciężkich przypadkach.”
„Stwierdzenie, że krótko działające wziewne β-mimetyki mogą być szkodliwe u pacjentów z POChP jest bardzo ważne i zgodne z literaturą, i powinno skłonić klinicystów do powstrzymania się od przepisywania tych leków, które nie są obowiązkowe w POChP, a zamiast tego stosowania wziewnych długo działających β-mimetyków i antagonistów muskaryny” – stwierdzili Rutten i Broekhuizen.
„Ponadto potrzebujemy ważnych rozpoznań zarówno POChP, jak i HF, a zwłaszcza rozpoznanie w obecności drugiego z nich jest wyzwaniem, nawet gdy pacjent otrzymuje nieinwazyjne testy diagnostyczne dostępne dla takich przypadków” – podsumowali.