Heading

Czy podobał mi się The Hobbit? Mnie się podobał. Czy sekwencja z Gollumem była wszystkim, o co mogłam prosić, a nawet więcej? Była!!! Śpiewał, mówił do siebie, byłam przerażona i zachwycona jednocześnie! Ale trwający 2 godziny i 49 minut film (z, powiedzmy, szacunkowymi 8 godzinami dla całej trylogii) nie może nie zwrócić uwagi na sposoby, w jakie można było skrócić czas trwania. I choć nie jestem filmowcem i z pewnością nie zakładałbym, że wiem więcej na temat tego, jakie elementy fabuły powinny zostać wycięte, to wiem, że DODANIE COŚ, CZEGO NIE MA W KSIĄŻCE, NIE POMOŻE ZEJŚĆ W MNIEJ NIŻ TRZY GODZINY. Tak, czasami trzeba coś zmienić z książki na film. Film to inne medium, yadda yadda yadda. Ale podczas gdy zmiany w oryginalnej trylogii Władcy Pierścieni miały związek z cięciami (nie czas na hipisów, Tom Bombadil…lo siento Faramir/Eowyn shippers), Jackson poszedł w drugą stronę tym razem. Chodzi mi o to, że zagłębił się zbyt zachłannie i zbyt głęboko. Nie jestem purystą Silmarillionu, ale oto pięć odchyleń, które mnie zraniły. Uwaga, spoilery sprzed 75 lat.

Azog The Defiler: Podczas gdy jest ściśle kanoniczne, że ork o imieniu Azog walczył z krasnoludami w Khazad-dûm i że zabił dziadka Thorina, ten blady skurwysyn nie pojawia się w Hobbicie. Nawet odrobinę. Nie ma żadnego „wielkiego złego” goniącego Bilbo & Co. a gdyby był, z pewnością mógłby wyglądać o wiele lepiej.

Wszystko-CGI postać jest tricky wyciągnąć. Tym bardziej, jeśli nie ma się do dyspozycji Andy’ego Serkisa, który doda jej życia, wagi, sprawi, że będzie prawdziwa. Bez urazy dla tego faceta, ale nie jestem pewien, czy rola w „Spartakusie” przygotowała go do wniesienia odpowiedniego stopnia groźby do tej roli. Pomyśl o grzmiących kopytach Ringwraithów. Pomyślcie o przerażającym skowycie Uruk-hai. A teraz pomyślcie o tym nieważkim robaku na swoim CGI Wargu. Rozczarowujące. Niepotrzebnie.

Prawdopodobnie zobaczymy jego bladą, niemęską twarz ponownie w drugim lub trzecim filmie, gdy sprawy między Laketown, krasnoludami i elfami staną się nieco bardziej napięte. Na szczęście jednak, podejrzewam, że jakiekolwiek problemy, jakie mam z Azogiem, nie przeniosą się na Smauga. In Cumberbatch We Trust.

The Galadriel and Gandalf Love Story: Who the what now? Byłam tak samo szczęśliwa jak wszyscy inni, widząc powrót Cate Blanchett. Nie ma jej w książce. To jest w porządku. Ale co to było TO? Jakiemu celowi to służyło? Żeby uczłowieczyć Gandalfa? Prawda, dobrze, nie zajęło to dużo czasu. Ale przeszkadzało.

Radagast Brązowy: Nie mamy czasu na Toma Bombadila, ale wyprodukujemy całą sekwencję z jakimś uzależnionym, umazanym guanem czarodziejem na króliczych saniach? Podobnie jak Azog, Radagast jest kanonem, ale nie odgrywa ŻADNEJ roli w „Hobbicie”. Wielu powie, że głupkowaty ton sekwencji z Radagastem pasuje do dziecięcej natury samego „Hobbita”. Takie myślenie pomogło mi przebrnąć przez żarty o smarkaniu i bumie w sekwencji z Trollem, ale tutaj nie zrobiło dla mnie nic. Sylvester McCoy wykonał kawał dobrej roboty z tym, co mu dano, ale to, co mu dano, to ptasie gówno. A ta scena pościgu Warg z Radagastem, krasnoludami, Gandalfem i Bilbo była jedną z najbardziej niechlujnych akcji, jakie widziałem od dłuższego czasu. Harrumph.

Amping Up The Role Of Legolas’s Dwarf Racist Party Dad, Thranduil: Okej, po pierwsze, jeśli jeszcze nie wiecie, ten ponury, wredny, jeżdżący na jelonku elf, który zimno odmawiał krasnoludom, gdy były zabijane przez Smauga? To tata Legolasa (aka Lee Pace). Jest imprezowym kolesiem i trochę rasistą. Odegra on większą rolę w następnym filmie (wraz z, jak można przypuszczać, Evangeline Lilly jako obłąkaną elfią wojowniczą księżniczką). Problem z odgrywaniem wątku rasizmu polega na tym, że zarówno Thranduil, jak i Thorin wyglądają na nierozsądnych dupków. Histeria Thorina (i szybki odwrót) w Rivendell były szczególnie denerwujące. Rasizm między krasnoludami a elfami został w oryginalnej trylogii zagrany dla śmiechu między Gimlim i Legolasem, ale robienie z tego poważnego problemu jest błędem. Jeśli jednak jest to tylko jedna wielka machinacja, by przywrócić Orlando Blooma, to cóż, nie mam nic przeciwko temu.

The John McClane-ing Of Bilbo Baggins: „The Hobbit” to w swej istocie bardzo mała i prosta historia. Dla wszystkich gigantów i wilków i trolli i goblinów i smoków, to jest naprawdę historia o wygodnym małym Hobbicie, który tak naprawdę nie chce przygody. On jest blustered za drzwi przez Gandalfa (to rozgrywa się nieco inaczej w filmie, gdzie jest to o wiele bardziej Bilbo pomysł) i przez całą swoją podróż myśli z tęsknotą o swoim przytulnym domu. Martin Freeman był doskonale obsadzony. Po prostu doskonały. Ale odwaga, że Bilbo ostatecznie pokazuje jest powolny przyjść i ciężko wygrać. To ma o wiele więcej do pierścienia i nic w ogóle do czynienia z ładowania z płonącego drzewa i atakuje orków i wilków. Bilbo nie jest bohaterem akcji. On jest skradanie. Złodziej. Sprytny, podstępny mały hobbit, który znajduje swoją odwagę, kiedy potrzebuje jej najbardziej. Bilbo jest trochę craven, faktycznie. Te odcienie szarości tracą na znaczeniu, gdy zamieniasz go w wojownika. On nie jest Frodo, ani nie chcielibyśmy, aby był. To ciche momenty, które działają najlepiej w tym filmie. Zmartwiona rozmowa Bilbo z Bofurem (świetny James Nesbitt) czy mądrze zachęcające słowa Gandalfa. Więcej tego, a mniej walk na miecze proszę.

Może to wszystko zabrzmi negatywnie i drobiazgowo, ale chcę powtórzyć, że film mi się podobał. Myślę tylko, że przy odrobinie powściągliwości mógłby być lepszy. Chciałbym myśleć, że Peter Jackson zrobił z Hobbita trzy filmy, ponieważ kocha Śródziemie i nie mógł znieść jego opuszczenia. Cynik we mnie myśli, że to wygląda jak chwytanie się pieniędzy. Z drugiej strony, Jackson dał nam tak wiele. Nawiedzające pieśni krasnoludów, grę zagadek i Conchord. Za to mu dziękujemy.

←Mindhole Blowers: 20 Facts About 'Batman and Robin' You Probably Don’t Know Or Actively Repressed |Mindhole Blowers: What Could’ve Been Edition — Early Casting Choices for Twenty 2012 Films→