De liedjes waren populaire deuntjes die haar man herkende als zij ze zong of neuriede. Maar zelf kon ze ze niet identificeren.
Dit is het eerste bekende geval van een patiënte die hallucineerde bij muziek die bekend was bij de mensen om haar heen, maar die ze zelf niet herkende, aldus Dr. Danilo Vitorovic en Dr. José Biller van het Loyola University Medical Center. De neurologen beschrijven het unieke geval in het tijdschrift Frontiers in Neurology.
Het geval roept “intrigerende vragen op over geheugen, vergeten en toegang tot verloren herinneringen,” schrijven de auteurs.
Muziekhallucinaties zijn een vorm van auditieve hallucinaties, waarbij patiënten liedjes, instrumentale muziek of melodietjes horen, ook al speelt die muziek in werkelijkheid niet. De meeste patiënten beseffen dat ze hallucineren, en vinden de muziek opdringerig en soms onaangenaam. Er is geen genezing.
Muziekhallucinaties komen meestal voor bij oudere mensen. Verschillende aandoeningen zijn mogelijke oorzaken of predisponerende factoren, waaronder slechthorendheid, hersenbeschadiging, epilepsie, intoxicaties en psychiatrische stoornissen zoals depressie, schizofrenie en obsessief-compulsieve stoornis. Slechthorendheid is de meest voorkomende predisponerende aandoening, maar is op zichzelf niet voldoende om hallucinaties te veroorzaken.
Vitorovic en Biller beschrijven een slechthorende patiënte die aanvankelijk hallucineerde van muziek als ze in slaap probeerde te vallen. Binnen vier maanden hoorde ze de hele tijd muziek. Ze hoorde bijvoorbeeld drie weken lang steeds een liedje en daarna begon een ander liedje te spelen. Het volume veranderde nooit, en ze was in staat gesprekken te horen en te volgen terwijl ze de muziek hallucineerde.
De patiënte werd behandeld met carbamazepine, een middel tegen epileptische aanvallen, en er trad enige verbetering op in haar symptomen.
Het unieke van de patiënte was haar vermogen om delen van sommige liedjes te neuriën en zich stukjes tekst van sommige liedjes te herinneren die ze niet eens herkende. Dit doet de mogelijkheid rijzen dat de liedjes begraven lagen in haar geheugen, maar dat ze er geen toegang toe had, behalve wanneer ze hallucineerde.
“Verder onderzoek is nodig naar de mechanismen van vergeetachtigheid,” schrijven Vitorovic en Biller. “Met andere woorden, gaat vergeten informatie verloren, of is het gewoon niet toegankelijk?”
Vitorovic is een voormalig hoofdassistent neurologie en Biller is professor en voorzitter in de afdeling neurologie van de Loyola University Chicago Stritch School of Medicine.