President Trumans State of the Union-toespraak van 5 januari 1949
Toespraak
Door: Harry S. Truman
Datum: 5 januari 1949
Bron: Truman Presidentieel Museum en Bibliotheek. “Jaarlijkse Boodschap aan het Congres over de Staat van de Unie, 5 januari 1949.” <http://www.trumanlibrary.org/whistlestop/tap/1549.htm> (geraadpleegd op 21 mei 2006).
Over de auteur: Harry S. Truman (1884-1972) was de drieëndertigste president van de Verenigde Staten. Truman was president tijdens een cruciale periode in de Amerikaanse geschiedenis. Hoewel de oorlog in Europa in mei 1945 voorbij was, ging de oorlog met Japan door en Japan weigerde zich over te geven. Als gevolg daarvan besloot Truman atoombommen te gooien op Hiroshima en Nagasaki- Japanse steden die zeer actief waren in de oorlogsindustrie. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog was Truman ook getuige van de oprichting van de Verenigde Naties, een van ’s werelds belangrijkste organisaties die zich inzetten voor het bereiken en bewaren van vrede. Hij pleitte ook voor gelijkheid en stelde programma’s in om de desegregatie in de Amerikaanse strijdkrachten te vergemakkelijken. Truman stelde een gedetailleerd plan op, de “Fair Deal” genoemd, voor economische welvaart en gelijkheid voor de inwoners van de Verenigde Staten. Het plan, dat hij uiteenzette in zijn “State of the Union”-toespraak in 1949, was een eerbetoon aan Roosevelts “New Deal”.
INLEIDING
Tijdens het presidentschap van Harry S. Truman ondergingen de Verenigde Staten zeer snelle en dramatische veranderingen. De Tweede Wereldoorlog liep ten einde, duizenden soldaten keerden huiswaarts, de industrie breidde zich snel uit, de geneeskunde maakte een exponentiële ontwikkeling door en de technologie begon een hoge vlucht te nemen. Terzelfder tijd waren er aanzienlijke politieke omwentelingen elders in de wereld, en het communisme verspreidde zich in Rusland en delen van Europa en Azië. Amerika was actief op het gebied van wederopbouw en vredeshandhaving, maar werd ook steeds wantrouwiger ten aanzien van de bedreiging van de nationale veiligheid en stabiliteit door communistisch Rusland, wat het begin van de Koude Oorlog in de jaren vijftig inluidde.
Raciale en economische segregatie waren in de jaren dertig en veertig stevig verankerd in de Amerikaanse samenleving. Truman verzette zich fel tegen deze status quo en was zeer actief in het streven naar volledige burgerrechten voor Afrikaanse Amerikanen en een einde aan segregatie in al haar vormen. Begin 1948 kondigde hij een plan aan om een einde te maken aan de segregatie in de Amerikaanse strijdkrachten en in alle overheidsfuncties. Medio 1948 vaardigde hij wetgeving uit die een einde maakte aan segregatie en racistische activiteiten binnen alle takken van het Amerikaanse leger.
Kort na zijn aantreden als president, na de dood van president Franklin Roosevelt, begon Truman met het voorstellen van een uitgebreid plan om welvaart, gelijkheid en burgerrechten, en landelijke toegang tot de gezondheidszorg in het hele land te creëren. Als eerbetoon aan President Roosevelts “New Deal” programma van economische groei en expansie, noemde Truman zijn veelomvattende programma de “Fair Deal” voor alle Amerikanen.
Truman ontwikkelde een programma van eenentwintig punten met betrekking tot sociale en economische ontwikkeling en presenteerde dit aan de natie tijdens zijn State of the Union toespraak op 5 januari 1949. In het plan riep hij op tot verhoging van het minimumloon voor alle arbeiders, tot een landelijke, gegarandeerde, betaalbare ziektekostenverzekering en gezondheidszorg, en tot afschaffing van segregatie en het verlenen van gelijke rechten aan alle Amerikanen. Hij stelde federale steun voor het onderwijs voor, waarbij de toegang tot het hoger onderwijs voor alle gekwalificeerde studenten werd verruimd, en de kwaliteit van het openbare schoolsysteem werd verbeterd. Hij was een voorstander van landbouwsubsidies, die de boeren in staat stelden de landbouwproductie in stand te houden en uit te breiden, met als doel Amerika in staat te stellen al zijn eigen voedsel te verbouwen. Hij was een liberaal politicus die geloofde dat vakbonden goed waren voor de bescherming van arbeiders en dat alle mensen in staat moesten zijn economische stabiliteit te bereiken als zij daartoe de juiste middelen kregen.
PRIMARY SOURCE
In de afgelopen 16 jaar heeft ons volk een samenleving geschapen die nieuwe kansen biedt voor ieder mens om zijn deel van de goede dingen van het leven te genieten.
In deze samenleving zijn wij conservatief ten aanzien van de waarden en beginselen die wij koesteren; maar wij zijn toekomstgericht in het beschermen van deze waarden en beginselen en in het uitbreiden van de voordelen ervan. Wij hebben de in diskrediet geraakte theorie verworpen dat het fortuin van de Natie in handen zou moeten zijn van een bevoorrechte enkeling. Wij hebben het “trickle-down”-concept van nationale welvaart verlaten. In plaats daarvan geloven wij dat ons economisch systeem moet rusten op een democratisch fundament en dat rijkdom moet worden gecreëerd ten voordele van allen.
De recente verkiezingen tonen aan dat het volk van de Verenigde Staten voorstander is van dit soort samenleving en wil doorgaan met het verbeteren ervan.
Het Amerikaanse volk heeft besloten dat armoede net zo verkwistend en net zo onnodig is als te voorkomen ziekte. Wij hebben onze gemeenschappelijke middelen toegezegd om elkaar te helpen in de gevaren en de strijd van het individuele leven. Wij geloven dat geen oneerlijk vooroordeel of kunstmatig onderscheid een burger van de Verenigde Staten van Amerika mag uitsluiten van onderwijs, of van een goede gezondheid, of van een baan waartoe hij in staat is.
De verwezenlijking van een dergelijke samenleving vereist de beste inspanningen van iedere burger in iedere levensfase, en legt een toenemende verantwoordelijkheid op de regering.
De regering moet samenwerken met de industrie, de arbeiders, en de boeren om onze economie op volle toeren te laten draaien. De regering moet erop toezien dat iedere Amerikaan een kans krijgt om zijn deel van de toenemende overvloed te bemachtigen. Deze verantwoordelijkheden gaan hand in hand.
We kunnen geen welvaart behouden zonder een eerlijke verdeling van kansen en een wijdverbreide consumptie van de produkten van onze fabrieken en boerderijen.
Onze regering heeft toegezegd aan deze verantwoordelijkheden te voldoen.
We hebben enorme overheidsinvesteringen gedaan in snelwegen, hydro-elektrische energieprojecten, bodembehoud en ontginning. We hebben een systeem van sociale zekerheid opgezet. We hebben wetten uitgevaardigd ter bescherming van de rechten en het welzijn van onze werkende mensen en het inkomen van onze boeren. Dit federale beleid heeft zichzelf vele malen terugbetaald. Zij hebben de materiële grondslagen van onze democratische idealen versterkt. Zonder hen zou onze huidige welvaart onmogelijk zijn.
…
Maar, hoe groot onze vooruitgang ook is geweest, we hebben nog een lange weg te gaan.
Als we rondkijken in het land, komen veel van onze tekortkomingen in vet reliëf naar voren.
We lijden onder buitensporig hoge prijzen.
Onze productie is nog steeds niet groot genoeg om aan onze vraag te voldoen.
Onze minimumlonen zijn veel te laag.
Kleine bedrijven verliezen terrein aan groeiende monopolies.
Onze boeren gaan nog steeds een onzekere toekomst tegemoet. En te veel van hen ontberen de voordelen van onze moderne beschaving.
Een deel van onze natuurlijke hulpbronnen wordt nog steeds verspild.
We hebben een acuut tekort aan elektrische energie, hoewel de middelen om die te ontwikkelen in overvloed aanwezig zijn.
Vijf miljoen gezinnen leven nog steeds in krottenwijken en brandstapels.
Drie miljoen gezinnen delen hun huis met anderen.
Onze gezondheid loopt ver achter op de vooruitgang van de medische wetenschap. Goede medische zorg is zo duur dat het buiten het bereik van de grote meerderheid van onze burgers ligt.
Onze scholen zijn in veel plaatsen volstrekt ontoereikend.
Onze democratische idealen worden vaak gedwarsboomd door vooroordelen en onverdraagzaamheid.
Elke van deze tekortkomingen is ook een kans – een kans voor het Congres en de President om zich in te zetten voor het welzijn van het volk.
Onze eerste grote kans is onze economie te beschermen tegen het kwaad van “boom and bust.”
Dit doel kan niet door de regering alleen worden bereikt. Het grootste deel van de taak moet worden uitgevoerd door individuele inspanningen in het kader van ons systeem van vrij ondernemerschap. Wij kunnen onze huidige welvaart behouden en vergroten, maar alleen als vrije ondernemingen en vrije regeringen daartoe samenwerken.
Wij kunnen het ons niet veroorloven om onophoudelijk op een naoorlogse hausse mee te drijven tot deze ineenstort. Het is niet voldoende ons voor te bereiden om een recessie te doorstaan als die komt. In plaats daarvan moeten regering en bedrijfsleven voortdurend samenwerken om meer en meer banen en meer en meer produktie te bereiken – hetgeen meer en meer welvaart voor alle mensen betekent.
De Werkgelegenheidswet van 1946 belooft de regering al haar middelen aan te wenden om maximale werkgelegenheid, produktie en koopkracht te bevorderen. Dit betekent dat de regering vastbesloten is het bedrijfsleven en de mensen te beschermen tegen de gevaren van recessie en tegen de kwaden van inflatie. Dit betekent dat de regering haar plannen en haar beleid moet aanpassen aan de veranderende omstandigheden.
Op dit moment wordt onze welvaart bedreigd door inflatoire druk op een aantal kritieke punten in onze economie. En de regering moet in staat zijn om op deze gevaarlijke punten doeltreffend op te treden. Daartoe beveel ik het Congres aan wetgeving aan te nemen voor de volgende doeleinden:
- Ten eerste, de bevoegdheid om het consumentenkrediet te controleren voortzetten en de bevoegdheid om het bankkrediet te controleren uitbreiden.
- Ten tweede, de bevoegdheid verlenen om speculatie op de grondstoffenbeurzen te reguleren.
- Ter derde, de bevoegdheid tot controle op de uitvoer voort te zetten en te voorzien in adequate mechanismen voor de handhaving daarvan.
- Vierde, de bevoegdheid tot prioriteiten en toewijzingen op het gebied van vervoer voort te zetten.
- Vijfde, de bevoegdheid tot prioriteiten en toewijzingen voor belangrijke grondstoffen waaraan een tekort bestaat, toe te staan.
- Zesde, de huurcontrole uit te breiden en te versterken.
- Sevende, om te voorzien in een stand-by-autoriteit om prijsplafonds in te stellen voor schaarse grondstoffen die in wezen van invloed zijn op de essentiële industriële productie of de kosten van levensonderhoud, en om ongerechtvaardigde loonaanpassingen te beperken die een breuk in een vastgesteld prijsplafond zouden forceren.
- Ten achtste machtiging van een onmiddellijk onderzoek naar de toereikendheid van de produktiefaciliteiten voor materialen waaraan een ernstig tekort bestaat, zoals staal; en, indien dit noodzakelijk wordt geacht, machtiging van staatsleningen voor de uitbreiding van produktiefaciliteiten om dergelijke tekorten op te heffen, en machtiging van de bouw van dergelijke faciliteiten rechtstreeks, indien maatregelen van de particuliere industrie niet in onze behoeften voorzien.
Een van de belangrijkste factoren voor het behoud van de welvaart is het fiscale beleid van de regering. Op dit ogenblik is het niet alleen van essentieel belang dat de federale begroting in evenwicht is, maar ook dat er een aanzienlijk overschot is om de inflatiedruk te verminderen en een aanzienlijke vermindering mogelijk te maken van de nationale schuld, die thans 252 miljard dollar bedraagt. Ik stel daarom voor dat het Congres nieuwe belastingwetgeving goedkeurt om 4 miljard dollar aan extra overheidsinkomsten te genereren. Dit zou voornamelijk moeten komen van extra vennootschapsbelasting. Een deel moet komen van herziene successie- en schenkingsrechten. Overwogen moet worden de inkomstenbelasting in de middelste en hoogste schijven te verhogen.
Als we onze economie in een hoge versnelling willen houden, moeten we ervoor zorgen dat elke groep wordt gestimuleerd om zijn volledige bijdrage aan de nationale welvaart te leveren. Op dit moment worden de werkende mannen en vrouwen van de Natie op oneerlijke wijze gediscrimineerd door een wet die hun rechten inperkt, hun constructieve inspanningen beknot en ons systeem van vrije collectieve onderhandelingen belemmert. Dat statuut is de Labor-Management Relations Act van 1947, ook wel de Taft-Hartley Act genoemd.
Die wet moet worden ingetrokken!
De Wagner Act moet opnieuw worden vastgesteld. … Het gebruik van economische kracht om te beslissen over kwesties die voortkomen uit de interpretatie van bestaande contracten moet worden voorkomen. Zonder onze democratische vrijheden in gevaar te brengen, moeten middelen worden verschaft voor het opzetten van een mechanisme ter voorkoming van stakingen in vitale industrieën die van invloed zijn op het algemeen belang.
Het Ministerie van Arbeid moet worden herbouwd en versterkt en die eenheden die naar behoren binnen dat ministerie thuishoren, moeten daarin worden ondergebracht.
De gezondheid van onze economie en de handhaving daarvan op een hoog niveau vereisen verder dat het wettelijk vastgestelde minimumloon wordt verhoogd tot ten minste 75 cent per uur.
Ons nationale landbouwprogramma moet worden verbeterd – niet alleen in het belang van de boeren, maar voor de blijvende welvaart van de gehele natie. Ons doel moet zijn een overvloedige landbouwproduktie en een gelijk inkomen voor de landbouw. De levensstandaard op de boerderij moet even goed zijn als elders in het land.
Landbouwprijsondersteuning is een essentieel onderdeel van ons programma om deze doelstellingen te bereiken. Prijssteun moet worden gebruikt om dalingen van de landbouwprijzen die niet in overeenstemming zijn met het algemene prijspeil, te voorkomen, om aanpassingen van de produktie aan de vraag van de consument te vergemakkelijken en om een goed grondgebruik te bevorderen. Onze wetgeving inzake prijsondersteuning moet aan deze doelstellingen worden aangepast. De bevoegdheid van de Commodity Credit Corporation om voor voldoende opslagruimte voor gewassen te zorgen, moet worden hersteld.
Ons programma voor welvaart in de landbouw moet er ook op gericht zijn de binnenlandse markt voor landbouwprodukten uit te breiden, vooral onder groepen met lage inkomens, en de buitenlandse markten te vergroten en te stabiliseren.
We moeten speciale aandacht besteden aan de uitbreiding van moderne gemakken en diensten tot onze landbouwbedrijven. De elektrificatie van het platteland moet worden bevorderd. En bij het overwegen van wetgeving op het gebied van huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg en sociale zekerheid moet speciale aandacht worden geschonken aan plattelandsproblemen.
Onze groeiende bevolking en de expansie van onze economie zijn afhankelijk van een verstandig beheer van onze land-, water-, bos- en minerale rijkdommen. In onze huidige dynamische economie bestaat de taak van het behoud er niet in onze hulpbronnen op slot te zetten, maar ze te ontwikkelen en te verbeteren. Vandaag nalaten de investeringen te doen die nodig zijn om onze vooruitgang in de toekomst te ondersteunen, zou een slechte economie zijn.
We moeten de ontwikkeling van onze rivieren voor kracht, irrigatie, navigatie en overstromingscontrole bevorderen. We moeten de lessen van onze ervaring met de Tennessee Valley toepassen op onze andere grote rivierbekkens. …
…
Bij dit alles moeten we ervoor zorgen dat de voordelen van deze openbare ondernemingen direct beschikbaar zijn voor de mensen. Openbare stroom moet naar de verbruikende gebieden worden gebracht door openbare transmissielijnen waar dat nodig is om elektriciteit te leveren tegen de laagst mogelijke tarieven. Irrigatiewater moet ten dienste staan van familiebedrijven en niet van grondspeculanten.
De regering heeft nog andere mogelijkheden om de levensstandaard van onze burgers te helpen verhogen. Deze mogelijkheden liggen op het gebied van de sociale zekerheid, de gezondheidszorg, het onderwijs, de huisvesting en de burgerrechten.
De huidige dekking van de sociale-zekerheidswetten is volstrekt onvoldoende; de uitkeringen zijn te laag. Een derde van onze werknemers is niet gedekt. Degenen die een ouderdoms- en nabestaandenverzekering ontvangen, ontvangen een gemiddelde uitkering van slechts 25 dollar per maand. Vele anderen die niet kunnen werken omdat zij lichamelijk gehandicapt zijn, zijn overgeleverd aan de genade van liefdadigheid. Wij moeten ons sociale-zekerheidsprogramma uitbreiden, zowel wat betreft de hoogte van de uitkeringen als de mate van dekking, tegen de economische gevaren als gevolg van werkloosheid, ouderdom, ziekte en invaliditeit.
Wij moeten alles in het werk stellen om het algemene gezondheidsniveau in dit land te verhogen. In een zo rijk land als het onze is het een schokkend feit dat tientallen miljoenen mensen verstoken zijn van adequate medische zorg. We hebben een tekort aan dokters, ziekenhuizen, verpleegsters. We moeten deze tekorten verhelpen. Bovendien hebben we een systeem van vooruitbetaalde ziektekostenverzekeringen nodig, dat iedere Amerikaan in staat zal stellen zich goede medische zorg te veroorloven.
Het is al even schokkend dat miljoenen van onze kinderen geen goed onderwijs krijgen. Miljoenen van hen zitten in overvolle, verouderde gebouwen. We hebben een tekort aan leraren, omdat de lerarensalarissen te laag zijn om nieuwe leraren aan te trekken, of om de leraren die we hebben vast te houden. Al deze schoolproblemen zullen nog veel nijpender worden als gevolg van de enorme toename van het aantal inschrijvingen in onze lagere scholen in de komende paar jaar. Ik kan mijn wens voor snelle federale financiële steun aan de Staten om hen te helpen hun schoolsystemen te beheren en te onderhouden niet genoeg herhalen.
Het regeringsagentschap dat nu de programma’s van gezondheid, onderwijs en sociale zekerheid beheert, moet een volwaardige departementale status krijgen.
Het tekort aan huisvesting blijft acuut. Als een onmiddellijke stap zou het Congres de door mij herhaaldelijk aanbevolen voorzieningen voor volkshuisvesting met lage huur, krotopruiming, boerderijhuisvesting en huisvestingsonderzoek moeten aannemen. Het aantal goedkope volkshuisvestingseenheden waarin de wetgeving voorziet, moet worden verhoogd tot 1 miljoen eenheden in de komende 7 jaar. Zelfs met dit aantal zal niet in onze behoefte aan nieuwe woningen kunnen worden voorzien
De meeste woningen die wij nodig hebben zullen door particuliere ondernemingen moeten worden gebouwd, zonder overheidssubsidie. Door te weinig huurwoningen en een te groot aandeel dure woningen te produceren, prijst de bouwsector zichzelf snel uit de markt. De bouwkosten moeten worden verlaagd.
…
De door mij gevraagde bevoegdheid om materialen met een tekort toe te wijzen en om voor deze materialen prijsplafonds op te leggen, zou, indien nodig, kunnen worden gebruikt om meer materialen te kanaliseren in woningen die groot genoeg zijn voor een gezinsleven tegen prijzen die de loontrekkenden zich kunnen veroorloven.
De drijvende kracht achter onze vooruitgang is ons vertrouwen in onze democratische instellingen. Dat geloof is belichaamd in de belofte van gelijke rechten en gelijke kansen die de stichters van onze Republiek aan hun landgenoten en aan de gehele wereld hebben verkondigd.
De vervulling van deze belofte behoort tot de hoogste doeleinden van de regering. De voorstellen voor burgerrechten die ik in het 80e Congres heb gedaan, herhaal ik nu voor het 81e Congres. Zij moeten worden aangenomen opdat de federale regering het leiderschap op zich kan nemen en zich kan kwijten van de verplichtingen die haar duidelijk door de grondwet zijn opgelegd.
…
Het moet nu voor alle burgers duidelijk zijn dat wij er niet op uit zijn de status quo te bevriezen. Wij zijn niet van plan de onrechtvaardigheden uit het verleden in stand te houden. Wij zijn verheugd over de constructieve inspanningen van vele naties om hun burgers een beter leven te geven. In het Europese herstelprogramma, in ons beleid van goed nabuurschap en in de Verenigde Naties zijn wij begonnen de nationale muren af te breken die de economische groei en de sociale vooruitgang van de volkeren van de wereld in de weg staan.
…
Wij staan aan het begin van een tijdperk dat voor onszelf en voor de gehele mensheid ofwel een grote prestatie ofwel een verschrikkelijke catastrofe kan betekenen.
De kracht van onze natie moet gebruikt blijven worden in het belang van al onze volkeren en niet van een bevoorrechte enkeling. Zij moet onzelfzuchtig gebruikt blijven worden in de strijd voor wereldvrede en de verbetering van de mensheid over de gehele wereld.
Dit is de taak die voor ons ligt.
Het is geen gemakkelijke. Zij heeft vele complicaties, en er zal sterke tegenstand zijn van zelfzuchtige belangen.
Ik hoop op medewerking van boeren, van arbeiders, en van het bedrijfsleven. Elk deel van onze bevolking en elk individu heeft het recht om van onze regering een eerlijke deal te verwachten.
Betekenis
Harry S. Truman had een lange geschiedenis van liberalisme en burgerrechteninspanningen. Hij begon over de initiatieven te spreken die later in zijn Fair Deal plan zouden worden uiteengezet, kort nadat hij in 1945 voor het eerst het presidentschap op zich had genomen. Vlak na het einde van de Tweede Wereldoorlog diende Truman bij het Congres een voorstel in dat onder meer voorzag in wetgeving voor initiatieven op het gebied van volkshuisvesting, versterking en verbreding van het sociale zekerheidsprogramma en een wetsvoorstel dat het minimumloon zou verhogen en zou zorgen voor volledige werkgelegenheid voor de Amerikaanse beroepsbevolking. Bovendien streefde hij naar wetgeving om eerlijke arbeidspraktijken te waarborgen, in een poging een einde te maken aan discriminatie op grond van ras en etnische afkomst op de werkplek. Bijna al zijn wetsvoorstellen werden genegeerd. In antwoord op het voorstel van President Truman voor wat hij de “Fair Employment Practices Act” noemde, nam het Congres wel wetgeving aan, de zogenaamde Employment Act, die de regering verantwoordelijk maakte voor het waarborgen dat de beroepsbevolking de status van volwaardige werknemer kon bereiken. De Employment Act voorzag ook in de oprichting van de Council of EconomicAdvisors, een uit drie leden bestaande groep die belast was met het handhaven van een gezonde en stabiele economie in de Verenigde Staten. Nadat het Congres vrijwel geen gevolg had gegeven aan zijn programma, kwam Truman pas na zijn herverkiezing in 1948 met nieuwe voorstellen.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het politieke klimaat in Amerika steeds conservatiever. Er was een aanzienlijke reactie tegen de overblijfselen van president Roosevelts New Deal-beleid, wat leidde tot een bijna volledig gebrek aan politieke of populaire steun voor Trumans New Deal-achtige Fair Deal-plan. In het algemeen waren de vier initiatieven die Truman het liefst gerealiseerd zag het nationale ziektekostenverzekeringsplan, het volkshuisvestingsprogramma om een einde te maken aan sloppenwijken en getto’s en de levenskwaliteit van de (werkende) armen te verbeteren, de aanpassing en uitbreiding van het sociale zekerheidsprogramma voor ouderen, en een verhoging van het federale minimumloon met 62% (van 40 naar 65 cent per uur). Geen van deze voorstellen werd aangenomen. Trumans liberale opvattingen over burgerrechten en zijn platform voor het beëindigen van de segregatie en het afschaffen van racisme werden door het sociaal en fiscaal conservatieve Congres zeer slecht ontvangen. Het was Trumans stellige overtuiging dat de beste manier om economische stabiliteit te garanderen en de groei van de economie te bevorderen zou zijn om een einde te maken aan geïnstitutionaliseerde onrechtvaardigheden, om een klimaat te scheppen waarin volledige werkgelegenheid zou gedijen, om de armste burgers te steunen zodat zij betaald werk zouden kunnen vinden en veilige en betaalbare huisvesting zouden kunnen vinden, en om de economische macht weg te halen bij de rijkste burgers, zodat een rechtvaardiger verdeling van de middelen mogelijk zou worden.
Eindelijk hielden de conservatieve politieke machten de overhand. Er kwam geen nieuw nationaal stelsel voor gezondheidszorg. De enige echte onderwijshervorming was de invoering van de G.I.-wet ter ondersteuning van veteranen die terugkeerden van oorlogsdienst en probeerden te reïntegreren in het onderwijs en de arbeidsmarkt. De werkloosheidsuitkeringen werden verbeterd, maar slechts marginaal. De strijd voor burgerrechten raakte in het volgende decennium in een stroomversnelling totdat in de jaren 1960 een aantal federale wetten werden uitgevaardigd om deze kwestie aan te pakken. Uiteindelijk werd een grote hervorming van de volkshuisvesting doorgevoerd, met de bedoeling een verschuiving te ondersteunen van sloppenwijken en getto’s naar veilige en betaalbare huisvesting. Uiteindelijk nam Truman afstand van zijn Fair Deal-voorstellen en concentreerde hij zijn inspanningen op de opkomende Koude Oorlog en de bezorgdheid over de dreiging van de opkomst van het communisme. Aan het eind van zijn ambtstermijn had hij een einde gemaakt aan de segregatie in de Amerikaanse strijdkrachten en in de federale aanwervingsprogramma’s, een hoger minimumloon ingevoerd en bredere sociale zekerheidsprogramma’s en het begin van volkshuisvesting in het leven geroepen.
VORIGE RESOURCES
Boeken
Burnes, Brian. Harry S. Truman: Zijn leven en tijden. Kansas City, Mo: Kansas City Star Books, 2003.
Gardner, Michael R. Harry Truman and Civil Rights: Moral Courage and Political Risks. Carbondale: Southern Illinois University Press, 2002.
Hillman, William, en Harry Truman. Mr. President: De eerste publicatie uit de persoonlijke dagboeken, privébrieven, documenten en onthullende interviews van Harry S. Truman. New York: Farrar, Straus, and Young, 1952.
McCullough, David C. Truman. New York: Touchstone, 1992.
Ryan, Halford R. Harry S. Truman: Presidential Rhetoric. Westport, Conn.: Greenwood Press, 1993.