De uitgestrekte regenwouden van Afrika, waar de helft van alle diersoorten van het continent leeft, liggen er stil bij. Ontbossing, wegenaanleg en landbouw waarbij alles wordt platgebrand, hebben al meer dan 90% van de regenwouden in West-Afrika weggevaagd. Nu zijn ook de regenwouden van Centraal-Afrika’s Congobekken, na het Amazonegebied het grootste ter wereld, onder de bijl gegaan.
Eeuwenlang verstoorden alleen verspreide groepen inheemse jager-verzamelaars en Bantoe-sprekende zelfvoorzienende boeren het bosrijk. Toen, in de 19e eeuw, trokken Europese houtkappers en plantagebezitters het gebied binnen. Een van de ergste gevallen van uitbuiting van het regenwoud vond plaats in de Belgische kolonie Congo (nu de Democratische Republiek Congo), waar duizenden dwangarbeiders omkwamen in de strijd om de wilde rubber te oogsten.
Heden ten dage worden regeringen van regenwoudlanden heen en weer geslingerd tussen de noodzaak om hun bedreigde regenwouden te beschermen en de behoefte aan geld, wegen en banen van buitenlandse houtkapbedrijven. Groeiende bevolkingsgroepen, aangezweld door oorlogsvluchtelingen, rooien regenwoud om plaats te maken voor landbouwgrond; stropers plukken chimpansees en gorilla’s om deze te verkopen aan de winstgevende handel in bushmeat.
Slaat het Congobekken hetzelfde lot te wachten als West-Afrika? Maybenot. In 1999 hebben de zes landen van het Congobekken – Kameroen, de Centraal-Afrikaanse Republiek, de Republiek Congo, de Democratische Republiek Congo, Gabon en Equatoriaal-Guinea – zich ertoe verbonden de bosbouwwetgeving te harmoniseren en een gezamenlijk waakzaamheidssysteem op te zetten om de gevolgen van stroperij en stroperij in kaart te brengen. Een jaar later hebben zij de eerste stap gezet om die belofte in daden om te zetten: de oprichting van het tri-nationale Sangha Park, een reservaat dat meer dan een miljoen hectare regenwoud in Kameroen, de Centraal-Afrikaanse Republiek en de Republiek Congo zal beslaan.