Geschiedenis – Incident bij Wounded Knee
Het incident begon in februari 1973 en was de langste burgerlijke ordeverstoring in de geschiedenis van de Marshals Service.
De stad Wounded Knee, South Dakota werd op 27 februari 1973 ingenomen door aanhangers van de American Indian Movement (AIM), die een 71-daagse bezetting van het gebied organiseerden. In reactie op het incident, stapten vrijwilligers van de Marshals Service uit alle rangen van de dienst naar voren om te helpen bij een oplossing. Zowel U.S. Marshals, Chief Deputies, Deputies, als ondersteunend personeel waren bereid om de offers te brengen die nodig waren om deel te nemen aan de historische operatie.
Aan het einde van de operatie zou U.S. Marshal Lloyd Grimm (District Nebraska) ernstig gewond raken, evenals een FBI-agent. Twee Indianen zouden helaas ook gedood worden. Blootstelling aan persoonlijk gevaar, extreme weersomstandigheden, lange werktijden en afwezigheid van huis waren slechts enkele van de vele frustraties waarmee mensen van de Marshals Service in WoundedKnee te maken kregen.
Deputerende U.S. Marshals bij de nasleep van de 71 dagen durende bezetting door de AIM-beweging
Op 8 mei 1973 kwam er een einde aan de confrontatie in Wounded Knee na tien weken van para-militaire actie en onderhandelingen. Op deze datum gaven de bezetters van Wounded Knee hun wapens over en nam de U.S. Marshals Service de controle over de stad over.
Toen de Wounded Knee operatie begon, viel deze onder de bevoegdheid van de Special Operations Group (SOG), die slechts twee jaar daarvoor was opgericht. SOG is een hoog opgeleide, zeer gemotiveerde groep vrijwilligers die een zelfvoorzienende mobiele snelle reactiemacht kan leveren die in staat is een federale reactie te geven op een verstoring van de openbare orde of een oproer waarbij militair ingrijpen niet op zijn plaats is. Sinds Wounded Knee heeft de SOG gereageerd op talloze oproepen van de procureur-generaal en het federale gerechtshof.
Tweeënhalve maand lang, begin 1973, brachten de netwerken, persdiensten en gedrukte media het Amerikaanse publiek op de hoogte van de situatie bij Wounded Knee. Voor de US Marshals Service was er zeker een aanscherping van vaardigheden en ervaring op het gebied van bevelvoering, controle, administratie, logistiek en operaties, en het is op deze gebieden dat de dienst zijn grootste voordelen behaalde. Vindingrijkheid, zelfopoffering en heroïsche acties waren aan de orde van de dag tijdens die dagen in 1973.
Typisch hiervoor waren de acties van inspecteur Wayne McMurtray, Southern District of Mississippi, die een van de twee plaatsvervangend commandanten van de Special Operations Group was en deelnam aan vele SOG-operaties. Ten tijde van deze WoundedKnee-operatie had hij echter slechts aan een paar eerdere SOG-missies deelgenomen. Vanaf het begin van de Wounded Knee operatie was McMurtray aangewezen als Specialty Unit Commander met de verantwoordelijkheid om zwaar vuur te onderdrukken op de wegversperringen van de Marshals die de gewapende AIM dissidenten omringden die het ongelukkige gehucht bezetten.
Tijdens de eerste dag van deze operatie bij de wegversperringen werden zes FBI-agenten aangevallen en vastgepind. McMurtray en Deputy Jim Propotnick (later werd hij Chief Deputy U.S. Marshal, District of Hawaï) kregen de opdracht de aanval af te slaan met een gepantserde personeelswagen. McMurtray en Propotnick arriveerden bij de wegversperring net toen een groep van de dissidenten op het punt stond deze te overrompelen. Echter, met Propotnick aan het stuur en McMurtray schietend bovenop de gepantserde personeelswagen, waren ze in staat de aanval met succes af te slaan.
Tijdens een ander geval op een koude, winderige middag eind februari, werd een van de wegversperringen van de Marshals Service vastgepind door zwaar vuur vanuit het gehucht. McMurtray nam een voorwaartse positie in en probeerde het vuur te onderdrukken vanuit een onbeschutte positie op de heuvel. Toen de dissidenten zich realiseerden dat ze nauwkeurig vuur kregen van McMurtray’s positie, verlegden ze hun vuur en hielden Wayne in bedwang. Hij stuurde vervolgens een radiobericht naar de commandopost voor meer munitie en vuursteun en werd kort daarna verrast toen hij zag dat Associate Director William Hall hem aan zijn linkerzijde steunde met doeltreffend vuur uit een anti-sniper wapen. Met de extra hulp van Jesse Grider van de staf van het Hoofdkwartier, die de munitie verzorgde, kregen ze al snel vuuroverwicht.
Een andere keer ging McMurtray naar een wegversperring van de USMS die was vastgepind door sluipschuttervuur van onbekende positie.Wayne verplaatste zich naar een onbeschutte positie om vuur te trekken en de locatie van de sluipschutter te bepalen, wat snel lukte.Tijdens deze vuurwisseling werden granaatscherven in Wayne’s gezicht gegooid, wat hevig bloedde. Wayne’s heldhaftige acties maakten de positie van de sluipschutter duidelijk en nadat hij via de radio een helikopter had opgeroepen, werden de sluipschutters met gasgranaatwerpers en automatisch geweervuur verjaagd.
McMurtray herinnert zich ook de koude, lange en donkere nachten bij Wounded Knee toen de dissidenten een auto met dubbele schijnwerpers (door onze mensen “Spotlight” genoemd) gebruikten om de wegversperringen van de U.S. Marshals lastig te vallen. Na toestemming te hebben gekregen van de SOG commandant om een einde te maken aan deze pesterijen, verplaatste McMurtray zich ’s nachts naar een vooruitgeschoven positie bij een weg die door “Spotlight” werd bezocht.Door een ingenieuze actie was hij in staat om de schijnwerpers uit te schakelen, en de auto werd onmiddellijk verlaten door de dissidenten.
Wayne’s acties waren typerend voor de heldenmoed en verbeeldingskracht die het USMS personeel keer op keer in Wounded Kne toonde.