Beringia is het land- en zeegebied tussen de Lena-rivier in Rusland en de Mackenzie-rivier in Canada en wordt in het noorden begrensd door 72 graden noorderbreedte in de Chuckchi Zee en in het zuiden door de punt van het Kamchatka schiereiland.
Het Pleistoceen Tijdperk, of beter bekend als de ijstijd, begon ongeveer 1,75 miljoen jaar geleden en eindigde slechts tienduizend jaar geleden. Hoewel de naam doet vermoeden dat het een tijd van eindeloze winters was voor de aarde, is de waarheid veel anders. Het klimaat op aarde kende schommelingen van warme en koele temperaturen. Soms duurden deze warme of koele perioden duizenden jaren.
Tegen het einde van de ijstijd beleefde de aarde langdurige ijzige omstandigheden. In het noorden van de aarde begonnen zich gletsjers te vormen. Naarmate meer en meer water op aarde werd opgesloten in gletsjers, begon het zeeniveau te dalen. In sommige gebieden daalde het tot 300 voet. Het land onder de Beringstraat kwam bloot te liggen en er ontstond een vlakke grasvlakte zonder bomen die Azië met Noord-Amerika verbond. Deze vlakte strekte zich uit van noord naar zuid over een afstand van 1000 mijl.
Toen de ijstijd eindigde en de aarde begon op te warmen, smolten de gletsjers en steeg de zeespiegel. Beringia kwam onder water te staan, maar niet helemaal. De Diomedeilanden, de Pribilof-eilanden St. Paul en St. George, en St. Lawrence en King Island steken nog steeds boven water uit.
Toen de landbrug bloot lag, was deze van vitaal belang voor de overdracht van leven tussen Azië en Noord-Amerika. De grassen, mossen en korstmossen die op de landbrug groeiden, ondersteunden de herbivoren die op hun beurt de roofdieren ondersteunden die op hen aasden. Langzaam begonnen planten- en diersoorten onbedoeld van het ene continent naar het andere te migreren. Mensen kwamen ook – volgden de beweging van planten en dieren – en bleven! De mensen aan beide zijden van de Beringstraat zijn verenigd door taal, verwantschap, traditie en afhankelijkheid van hun omgeving.
Het Bering Land Bridge National Preserve is in 1978 tot nationaal monument verklaard en in 1980 tot nationaal reservaat uitgeroepen. Het beschermt een stuk van deze oeroude kruising, dat van vitaal belang is voor het begrip van de aardse en menselijke geschiedenis. De wilde landschappen en unieke landvormen bevatten gegevens van onschatbare waarde over de flora, fauna en menselijke migratie tussen Azië en Noord-Amerika.