Ziet u ernaar uit om op uw 70e verjaardag op 9 mei in de Garden te spelen?
Ik heb er gemengde gevoelens over. Aan de ene kant ben ik blij dat ik leef. Aan de andere kant weet ik niet hoeveel feest ik verdien omdat ik 70 ben geworden. Ik bedoel, het is een werkavond – je kunt geen verjaardagstaart eten, je kunt geen van die dingen doen.
Toch, 70 is een mijlpaal.
Dit is een soort Peter Pan-achtige baan. Je begint, je bent jong, en je bent rockin’ and rollin’, en dat doe je je hele leven. Je wordt een beetje bijziend over hoe oud je eigenlijk bent. Ik zie foto’s van mezelf in de Garden onlangs, en ik denk, “Dat ziet er niet goed uit.” Ik werd oud, ik verloor mijn haar. Ik was nooit een matinee-idool, en daar sta ik op het podium nog steeds hetzelfde te doen als toen ik 16 was.
Veel van je leeftijdsgenoten verven hun haar en doen alles om er jong uit te zien. Ben je ooit in de verleiding gekomen om hetzelfde te doen?
Voor mij zou het belachelijk zijn om te proberen er als een filmster uit te zien. Ik ben altijd een slonzige vent geweest, en ik ben niet van plan om te veranderen. Plastische chirurgie, pruiken, ik weet het niet. Het heeft niets met muziek te maken. Het gaat allemaal om imago en uiterlijk. Ik ben 70 jaar oud. Ik heb mijn leeftijd nooit verborgen gehouden, dus waarom zou ik dat nu wel doen?
Jouw twee jongste dochters zijn drie en één. Is het vaderschap nu anders voor u dan vroeger?
Het verschil nu is dat mensen denken dat ik de opa van mijn kind ben. Ik breng haar naar school en een van de andere ouders zegt dan: “Oh, wat is je kleindochter schattig.” Ik zeg gewoon, “Oké, dank je.” Het is niet zo anders. Ik hou er nog steeds van om vader te zijn. Ik wist niet dat ik op deze leeftijd nog vader zou worden, maar ik ben blij dat ik het ben. Ze houden je jong.
Denk je dat je veel over vrouwen hebt geleerd door drie dochters te hebben?
Ja. Mijn hele leven bestaat uit vrouwen. Ik ben opgevoed door vrouwen – mijn vader was er niet. Ik ben talloze keren getrouwd geweest, en ik heb drie dochters. Dus, veel oestrogeen in mijn leven.
Hoe heeft dat je gevormd?
Ik denk dat ik een heel gelukkige opvoeding heb gehad. Mijn moeder moedigde me aan om muzikant te worden. Ik ken veel jongens van mijn leeftijd die door hun vader geïntimideerd werden om geen muzikant te worden. Dus ik had een zeer zachte opvoeding. Het was erg liefdevol, erg warm, en dat waardeer ik aan vrouwen. Ik zie dat ook in mijn dochters. Ik ga deze kinderen opvoeden, die op een dag zelf moeder zullen zijn, en ik hoop dat ze zijn zoals mijn moeder.
Hoe kies je elke maand je setlist in Madison Square Garden? Wat is de formule?
Tot aan de laatste show in The Garden hebben we ons geconcentreerd op het vinden van de juiste balans tussen hits en albumtracks. Maar de laatste show die we deden zei ik, “Weet je wat? We hebben nog nooit een show gedaan waar het alleen maar hits waren.” Er was een artikel in The New Yorker genaamd “The 33 Hit Wonder” over mij. En ik had nooit geteld dat ik zoveel hits had. Ik zei, “Wacht eens even. 33 hits? Dat zijn meer liedjes dan wij in een show doen. Waarom doen we niet een show met alleen maar hits, zonder albumtracks?” En dat is wat we de laatste keer deden, en het is de eerste keer dat ik het ooit deed. Het was een beetje anders voor ons. Maar ik vind het leuk om gewoon bang, bang, bang, bang, hit, hit, hit te gaan. Aan het eind van de show, “Hé, dat was een behoorlijk goede setlist.”
Jullie hebben de afgelopen vijf jaar tientallen shows gespeeld, maar jullie spelen bijna nooit “Captain Jack.” Hoe komt dat? Hij is niet goed oud geworden. Captain Jack is gedegradeerd tot Private Jack. In de coupletten zijn er maar twee akkoorden, en het gaat maar door en door, en het is een beetje een somber liedje als je aan de tekst denkt. De jongen zit thuis zich af te trekken. Zijn vader ligt dood in het zwembad. Hij leeft dit saaie voorstedelijke bestaan tot hij high wordt. Een van de laatste keren dat ik het liedje zong, zei ik: “Dit is echt deprimerend.” De enige opluchting die je krijgt is wanneer het refrein begint. Als ik het nummer doe, voel ik me een beetje somber en ik vind het niet leuk meer om het nummer te doen, hoewel we het waarschijnlijk nog wel een keer zullen doen.
Je hebt ook “Angry Young Man” gedropt. Dat was jarenlang een vast onderdeel van een concert.
We hebben het zo vaak en zo lang gedaan als openingsnummer. Je moet het willen doen. Je moet er enthousiasme voor hebben, en soms krijg ik een burn-out van hetzelfde doen en wil ik het niet meer doen.
Je hebt nooit gedaan wat zoveel van je leeftijdsgenoten doen, namelijk een van je klassieke albums doorlopend spelen. Waarom geen Stranger-avond of een Nylon Curtain-avond?
Dat werd voorgesteld. En ik zei: “Oké, maar er zijn wel twaalf albums. Dus als we één album uitlichten, gaat dat een groot deel van de show opslokken, en is er niet veel ruimte om andere albums uit te lichten.” Dus we hebben nooit echt het album-ding gedaan, hoewel we waarschijnlijk meer nummers van The Stranger album doen dan van enig ander album. Er zijn zoveel nummers die we graag doen, dat ik het gewoon niet wil beperken tot één album.
Zien jullie jezelf ooit een afscheidstournee doen?
Nee. Ik denk dat het zo zal gaan dat er een avond komt waarop ik het gevoel heb dat ik het niet meer goed kan – ik kan de noten niet meer raken, ik heb het fysieke uithoudingsvermogen niet meer, ik zit er niet meer in. En die avond, weet ik dat het tijd is om te stoppen. Ik zou zelfs ter plekke kunnen besluiten dat dit mijn laatste show is. Hoewel mijn agent na afloop naar me toe zal komen: “Oh, nee! We kunnen veel geld verdienen als je nu meer shows gaat doen.”
Biopics over rocksterren zijn op dit moment erg populair. Kun je je een Billy Joel-film voorstellen?
Ik heb niet genoeg objectiviteit om dat te doen. Ik wilde ooit een autobiografie schrijven – en dat heb ik ook gedaan. Er zat niet genoeg sex, drugs en rock & roll in voor de uitgever, dus heb ik het voorschot teruggegeven. Ik zei, “Fuck it, dat ben ik.” Ik weet niet of ik interessant genoeg ben om een film van te maken. Ik heb mijn leven geleefd. Ik wil niet overbodig zijn.
U en Donald Trump zijn ongeveer even oud, allebei geboren in de buitenwijken van New York. Geeft je dat enig inzicht in hem?
Nee. Ik zie hem als iemand van een heel andere planeet. Ik weet dat hij in Queens is geboren, maar hij is geboren met een zilveren lepel in zijn mond. Zijn vader was rijk en gaf hem veel geld. Ik weet niet hoeveel empathie hij eigenlijk heeft voor mensen die niet zo’n leven leiden. Ik ben geen grote fan van hem, dus om eerlijk te zijn heb ik niet veel inzicht in hem.
Wat vindt u tot nu toe van zijn presidentschap?
Ik denk dat dit misschien de schok was die we nodig hadden om de mensen uit hun lethargie te schudden. Misschien was dit iets wat had moeten gebeuren om de mensen wakker te schudden en te laten beseffen: “Hé, zoiets als dit kan echt gebeuren.” Want voordat hij werd gekozen, dachten we niet dat dit kon gebeuren.
Zult u zich überhaupt gaan bemoeien met de verkiezingen van 2020?
Ik denk niet dat ik politiek betrokken zal zijn. Ik merk dat veel mensen een hekel hebben aan beroemdheden die hun kandidaat aanprijzen. Dat kan meer mensen afschrikken dan dat het meer mensen aantrekt. Ik bewonder mensen als Springsteen, die daar opstaat en een kandidaat aanprijst. Hij is een burger en hij heeft het recht om dat te doen. Mijn ervaring is altijd geweest dat mensen het je kwalijk nemen als ze naar een show van je gaan kijken en je op een zeepkist gaat staan om politiek te spuien.
In 2017 droeg je wel een gele ster op het podium nadat Trump had gesproken over de “hele fijne mensen” die in Charlottesville marcheerden. Waarom deed je dat?
Ik was pissig. Het is onzin. Er zijn geen fijne nazi’s. De generatie van mijn vader vocht een oorlog om een eind te maken aan het nazisme. Als ze die kerels met die hakenkruisarmband zien, verbaast het me dat ze niet de straat oprennen en ze met een honkbalknuppel op hun hoofd slaan. Dus deze president heeft de boot gemist. Hij had een geweldige kans om iets zinnigs te zeggen en hij heeft het verknald.
Hoopt u nog een keer met Elton John te zingen voor het einde van zijn afscheidstournee?
Ik zou het zeker doen, als hij het me zou vragen. We hebben 16 jaar samengewerkt, en dat waren goede shows. Ik vond ze waardevol. Ik zou absoluut weer met hem samenwerken.
Wat voor tv-programma’s kijkt u?
Mijn smaak in tv-programma’s is voor de meeste mensen vrij saai. Ik kijk naar het History Channel of het Military Channel of naar documentaires of het nieuws. Als ik een zwart-witfilm zie terwijl ik van kanaal verander, stop ik op de zwart-witfilm en dat intrigeert me altijd. Ik heb net Casablanca met Humphrey Bogart weer gezien, geweldige film. Als ik The Godfather tegenkom terwijl ik van kanaal verander, stop ik bij The Godfather. Als ik Goodfellas tegenkom, stop ik bij Goodfellas. Wat me op dat moment ook boeit, daar kijk ik naar.
Ben je het beu gevraagd te worden of je weer nieuwe muziek gaat maken?
Nee, het is een terechte vraag, en ik schrijf nog steeds muziek. Ik neem het alleen niet op, en het is niet in liedvorm. Het is een heel ander soort muziek. Het is puur voor mijn eigen vermaak. Ik voel me niet verplicht om het op te nemen. Ik voel me niet gedwongen om mezelf relevant te maken. Zoals ik al zei, ik heb het rock & roll leven geleefd, en dat schrijf ik niet meer.
Maar je gaat wel achter de piano zitten en schrijft melodieën alleen voor jezelf?
Ja. Ik heb veel muziek die niemand ooit heeft gehoord en die misschien ook niemand ooit zal horen als ik niet besluit om er iets mee te doen. Het gaat mij echt om het creatieve proces, niet om het hebben van platen in de hitlijsten of het verkopen van veel platen. Ik leer de hele tijd, en je stopt nooit met leren. Dat is het goede aan het schrijfproces. Je leert altijd weer iets nieuws als je iets creëert.
Ben je bereid om een Shermaneske uitspraak te doen dat je nooit een album met nieuw materiaal zult uitbrengen?
Ik zal nooit zeggen nooit. Misschien kom ik met een idee dat een liedje kan worden. Misschien schrijf ik een soundtrack voor een film. Misschien schrijf ik wel een symfonie. Ik weet het niet. Alles is mogelijk.