Ik was de eerste officiële fotograaf van de Doors, en deze foto is al vroeg genomen. Het was 1967 en we waren op weg naar Venice Beach om wat publiciteitsfoto’s te maken, maar we kregen honger. Jim raadde ons aan om te stoppen bij Lucky U Cafe, zijn favoriete plek in Los Angeles om te ontbijten. Het was een piepklein Mexicaans restaurantje van een Chinees, eigenlijk alleen een toonbank zonder tafels. Jim bestelde een biertje en een menudo – een rundvlees en chilisoep – om zijn maag te vullen. Het was niet ongewoon dat hij in een uur zes biertjes naar binnen werkte.
Ik heb er altijd van genoten mensen te fotograferen als ze aan het eten zijn, omdat dat intimiteit creëert. Dus ging ik achter de toonbank staan en begon te fotograferen. Jim was prachtig. Hij zag eruit als Michelangelo’s David. Hij was me aan het bekijken: “Wie is die kerel in godsnaam?” Hij liet zich niet gek maken, en dit was nog vroeg in onze relatie. Er lag een intensiteit in zijn ogen: hij wilde absoluut als een geloofwaardige dichter gezien worden.
In de auto terug naar huis hoorden Jim en de rest van de band Break on Through – hun debuutsingle – voor het eerst op de radio en iedereen juichte. Ze kregen een idee van hoe het zou zijn om een hit te hebben.
Jim was oneerbiedig en ondeugend. Op een keer waren we buiten aan het filmen en verdween hij plotseling. Hij kwam terug met een brutale glimlach en ik nam een foto van hem. Pas later, toen ik de foto’s liet ontwikkelen, realiseerde ik me wat hij had gedaan: hij had zich achter een boom verstopt, was opgewonden geraakt en door zijn broek heen wees hij zijn erectie recht op mijn camera.
Jim en ik waren ongeveer even oud, en het klikte intellectueel. Hij en zijn vriendin Pam Courson verhuisden naar een huis in Laurel Canyon, naast het huis waar mijn vrouw en ik woonden. Ik herinner me een avond die we samen doorbrachten, een lading hasj rokend en luisterend naar een vinyl import van Sgt Pepper. Dat was een geweldige avond.
Op een avond kwam Pam laat langs en beweerde dat Jim had geprobeerd haar te vermoorden. Ze zei dat hij haar in de kast had geduwd en die in brand had gestoken toen hij erachter was gekomen dat ze met een nepprins sliep die haar heroïne had geleverd. Jim haatte heroïne en probeerde haar misschien bang te maken om clean te worden. Uiteindelijk bleef ze een paar weken bij ons. Op een avond in het begin van de jaren ’90, had ik Oliver Stone, Val Kilmer en Meg Ryan te eten en vertelde hen dit verhaal. Oliver verwerkte het uiteindelijk in zijn Doors-film, met Val als Jim in de hoofdrol.
De laatste keer dat ik Jim zag, was in 1971, toen de Doors speelden op het slotfeest dat we gaven voor de Black Rabbit Inn, een biologisch restaurant dat ik vier jaar eerder samen met Jack Nicholson was begonnen. Jack had er $10.000 in geïnvesteerd. Jim was erg dronken en had een geweldige tijd. Maar hij was nooit een slijmerige, hopeloze dronkaard. Dat is één ding dat Oliver’s film fout had. Jim kon goed functioneren op alcohol. Hij was altijd stimulerend om mee te praten: een visionair die dingen kon voorspellen die jaren later gebeurden.
Jim overleed in juli van dat jaar. Later raakten Paul Rothchild, die producer van de band was, en ik goed bevriend. Hij vertelde me over Jims dood in Parijs. Hij zei dat Jim dronken thuis was gekomen en wat poeder op het dressoir had gevonden. Hij dacht dat het cocaïne was en snoof een paar lijntjes. Maar het was heroïne en hij ging heel snel achteruit. Pam stopte hem in bad om te proberen hem bij te brengen, maar het was te laat. Met zijn overlijden waren onze hippiedagen voorbij.
Bobby Klein’s CV
Geboren: Los Angeles, Californië, 1943.
Opleiding: “Ik heb geen enkele opleiding gehad. Als ik niet wist hoe ik iets moest doen, vroeg ik het de jongens in de fotowinkel. Ik fotografeerde in zwart-wit omdat ik niet wist hoe ik kleur moest maken.”
Invloeden: “Henri Cartier-Bresson voor het documenteren van zijn tijd en Man Ray voor zijn techniek – hij stelde een portret op en er was maar één klik voor nodig.”
Hoogtepunt: “Werken met Igor Stravinsky in 1967. Ik kwam bij hem thuis met mijn lange haar en hippiekralen. Hij kwam de trap af met zijn eigen kralenketting in zijn hand en zei met een dik Russisch accent: ‘Stravinsky is ook een hippie!'”
Lagste punt: “Begin jaren zeventig, toen de platenmaatschappijen artdirectors gingen inhuren en het allemaal te corporate werd.”
Toptip: “Geef de techniek op en fotografeer gewoon. Ik heb Jimi Hendrix, Janis Joplin en Jim Morrison gefotografeerd – en ik wou dat ik meer foto’s had genomen. Je realiseert je nooit hoe belangrijk mensen zullen worden.”
{{topLeft}}
{{{bottomLeft}}
{topRight}}
{{bottomRight}}
{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{#paragraphs}}
{.}}
{{/paragraphs}}{highlightedText}}
- Deel op Facebook
- Deel op Twitter
- Deel via Email
- Deel op LinkedIn
- Deel op Pinterest
- Deel op WhatsApp
- Deel op Messenger