EngelsEdit
Cursief schrift werd in het Engels al voor de Normandische verovering gebruikt. Angelsaksische oorkonden bevatten gewoonlijk een grensclausule, geschreven in Oud-Engels in cursief schrift. Vanaf het begin van de 16e eeuw werd in Engeland voor zowel persoonlijke correspondentie als officiële documenten op grote schaal gebruik gemaakt van een cursief handschrift, de secretarishoudhand.
Het cursieve handschrift ontwikkelde zich vanaf de 17e eeuw tot iets wat zijn huidige vorm benaderde, maar het gebruik ervan was noch in Engeland zelf, noch elders in het Britse Rijk uniform, noch gestandaardiseerd. In de Engelse kolonies van het begin van de 17e eeuw zijn de meeste letters duidelijk gescheiden in het handschrift van William Bradford, hoewel enkele zijn samengevoegd als in een cursief handschrift. In Engeland zelf was Edward Cocker begonnen met de invoering van een versie van de Franse ronde stijl, die vervolgens verder werd ontwikkeld en gepopulariseerd in het hele Britse Rijk in de 17e en 18e eeuw als ronde hand door John Ayers en William Banson.
In de Amerikaanse koloniën, aan de vooravond van hun onafhankelijkheid van het Koninkrijk van Groot-Brittannië, is het opmerkelijk dat Thomas Jefferson de meeste, maar niet alle letters samenvoegde bij het opstellen van de Onafhankelijkheidsverklaring van de Verenigde Staten. Een paar dagen later herschreef Timothy Matlack echter op professionele wijze het presentexemplaar van de Verklaring in een volledig ingevoegde, cursieve hand. Zevenentachtig jaar later, in het midden van de 19e eeuw, schreef Abraham Lincoln de Gettysburg Address in een cursieve hand die vandaag de dag niet zou misstaan.
Niet al het cursief, toen of nu, voegde alle letters binnen een woord samen.
In zowel het Britse Rijk als de Verenigde Staten in de 18e en 19e eeuw, vóór de typemachine, gebruikten professionals cursief voor hun correspondentie. Dit werd een “eerlijke hand” genoemd, wat betekende dat het er goed uitzag, en bedrijven trainden hun bedienden om in precies hetzelfde schrift te schrijven.
In de begindagen van het postkantoor werden brieven cursief geschreven – en om meer tekst op een enkel vel te passen, werd de tekst voortgezet in regels die elkaar in een hoek van 90 graden ten opzichte van de oorspronkelijke tekst kruisten. Blokletters waren hiervoor niet geschikt.
Hoewel het handschrift van vrouwen merkbaar andere bijzonderheden vertoonde dan dat van mannen, waren de algemene vormen niet aan snelle veranderingen onderhevig. In het midden van de 19e eeuw werd de meeste kinderen het eigentijdse cursief aangeleerd; in de Verenigde Staten gebeurde dit meestal in de tweede of derde klas (rond de leeftijd van zeven tot negen jaar). Naarmate het midden van de 20e eeuw naderde, verschenen er maar weinig vereenvoudigingen.
Na de jaren zestig kwam een beweging weer op gang die oorspronkelijk was begonnen door Paul Standard in de jaren dertig om cursief cursief te vervangen door cursief cursief handschrift. Deze beweging werd gemotiveerd door de bewering dat cursief onderwijs moeilijker was dan het hoefde te zijn: dat conventioneel (lusvormig) cursief onnodig was, en dat het gemakkelijker was cursief te schrijven. Hierdoor verschenen een aantal nieuwe vormen van cursief cursief, waaronder Getty-Dubay, en Barchowsky Fluent Handwriting. In de 21e eeuw zijn enkele van de overgebleven cursieve schrijfstijlen Spencerian, Palmer Method, D’Nealian, en Zaner-Bloser script.
Decline of English cursive in the United StatesEdit
Een van de vroegste vormen van nieuwe technologie die de achteruitgang van het handschrift veroorzaakte, was de uitvinding van de balpen, in 1888 gepatenteerd door John Loud. Twee broers, László en György Bíró, ontwikkelden de pen verder door het ontwerp te veranderen en andere inkt te gebruiken die snel droogde. Met hun ontwerp was het gegarandeerd dat de inkt niet zou vlekken, zoals bij het eerdere ontwerp van de pen, en het vereiste niet langer de zorgvuldige penvoering die men zou gebruiken met het oudere ontwerp van de pen. Na de Tweede Wereldoorlog werd de balpen in massaproductie vervaardigd en goedkoop verkocht, waardoor de manier waarop mensen schreven veranderde. Na verloop van tijd nam de nadruk op het gebruik van de cursieve schrijfstijl langzaam af, om later te worden beïnvloed door andere technologieën zoals de telefoon, de computer en het toetsenbord.
Cursief is in de 21e eeuw in verval geraakt omdat het als niet meer nodig werd beschouwd. De Fairfax Education Association, de grootste lerarenvakbond in Fairfax County, Virginia, heeft cursief een “uitstervende kunst” genoemd. Velen vinden cursief te vermoeiend om te leren en geloven dat het geen nuttige vaardigheid is.
Bij de SAT van 2006, een toelatingsexamen voor het hoger onderwijs in de Verenigde Staten, schreef slechts 15 procent van de studenten hun antwoorden in cursief. Toch kunnen studenten worden ontmoedigd om cursief te gebruiken op gestandaardiseerde toetsen, omdat examens geschreven in moeilijk leesbaar handschrift minder punten krijgen, en sommige leerlingen moeite hebben met het lezen van cursief.
In 2007, een enquête onder 200 leraren van de eerste tot en met de derde klas in alle 50 Amerikaanse staten, zei 90 procent van de respondenten dat hun scholen het onderwijzen van cursief verplicht stelden.
Een landelijke enquête in 2008 toonde aan dat basisschoolleraren geen formele training hadden in het onderwijzen van handschrift aan leerlingen. Slechts 12 procent van de leraren gaf aan een cursus te hebben gevolgd over hoe het te onderwijzen.
In 2012 kondigden de Amerikaanse staten Indiana en Hawaï aan dat hun scholen niet langer verplicht zullen zijn cursief te onderwijzen (maar dat dit nog wel is toegestaan), en in plaats daarvan “toetsenbordvaardigheid” zullen moeten onderwijzen. Sinds het landelijke voorstel van de Common Core State Standards in 2009, waarin cursief onderwijs niet is opgenomen, zijn de standaarden vanaf juli 2011 door 44 staten overgenomen, die allemaal hebben gedebatteerd over de vraag of ze cursief zullen gaan gebruiken.
Instandhoudingsinspanningen en cognitieve voordelen
Veel historische documenten, zoals de grondwet van de Verenigde Staten, zijn in cursief geschreven – het onvermogen om cursief te lezen sluit dan ook uit dat men dergelijke documenten in hun oorspronkelijke formaat volledig kan waarderen. Ondanks de achteruitgang in het dagelijkse gebruik van cursief, wordt het opnieuw ingevoerd in het leerplan van scholen in de Verenigde Staten. Staten als Californië, Idaho, Kansas, Massachusetts, North Carolina, South Carolina, New Jersey, en Tennessee hebben cursief schrift reeds verplicht gesteld op scholen als onderdeel van het Back to Basics programma dat is ontworpen om de integriteit van het cursief handschrift te behouden. In Illinois is cursief onderwijs verplicht vanaf groep 5, met ingang van het schooljaar 2018-2019. Sommigen beweren dat cursief niet de moeite waard is om op scholen te onderwijzen en “in de jaren 1960 werd cursief ingevoerd vanwege voorkeur en niet een educatieve basis; Hawaï en Indiana hebben cursieve instructie vervangen door ‘toetsenbordvaardigheid’ en 44 andere staten overwegen momenteel soortgelijke maatregelen.”
Met het wijdverbreide gebruik van computers, hebben onderzoekers zich erop toegelegd om de effectiviteit van beide mediums te testen. Uit een studie van Pam Mueller, waarin de scores van leerlingen die met de hand aantekeningen maakten en die van leerlingen die met een laptop aantekeningen maakten, werden vergeleken, bleek dat leerlingen die met de hand aantekeningen maakten (hoewel in de studie niet wordt vermeld dat zij cursief schreven) voordelen hadden bij zowel het feitelijk als het conceptueel leren. Een andere studie, uitgevoerd door Anne Mangen, toonde aan dat kinderen sneller nieuwe woorden leerden wanneer ze die met de hand schreven in plaats van op een computerscherm. Cursief leren schrijven zou (volgens de beoefenaars) een opstapje zijn naar het ontwikkelen van een net handschrift, en in een derde studie, uitgevoerd door Florida International University, concludeerde professor Laura Dinehart dat leerlingen met een netter handschrift over het algemeen betere lees- en schrijfvaardigheden ontwikkelen, hoewel het moeilijk is om uit een dergelijk verband een oorzakelijk verband af te leiden. Naast deze cognitieve voordelen hebben leerlingen met dyslexie, die moeite hebben met leren lezen omdat hun hersenen moeite hebben om klanken en lettercombinaties efficiënt met elkaar te associëren, ontdekt dat cursief hen kan helpen bij het decoderen omdat het de hand-oogcoördinatie, de fijne motoriek en andere hersen- en geheugenfuncties integreert. Leerlingen met dysgrafie kunnen echter slecht worden geholpen, of zelfs aanzienlijk worden gehinderd, door de eis van cursief.
DuitsEdit
Tot in de 19e eeuw werd Kurrent (ook bekend als Duits cursief) gebruikt in de Duitstalige handgeschreven taal. Kurrent werd niet uitsluitend gebruikt, maar veeleer parallel aan het moderne cursief (dat hetzelfde is als het Engelse cursief). Schrijvers gebruikten beide cursieve stijlen: plaats, inhoud en context van de tekst bepaalden welke stijl gebruikt werd. Een opvolger van Kurrent, Sütterlin, werd op grote schaal gebruikt in de periode 1911-1941 totdat de nazi-partij het verbood, evenals zijn gedrukte equivalent Fraktur. Duitstaligen die met het Sütterlin werden opgevoed, bleven het tot ver na de oorlog gebruiken.
Heden ten dage worden op Duitse scholen drie verschillende stijlen van cursief schrift onderwezen, het Lateinische Ausgangsschrift (ingevoerd in 1953), het Schulausgangsschrift (1968), en het Vereinfachte Ausgangsschrift (1969). De Duitse Bond van Leraren in het Lager Onderwijs heeft voorgesteld deze drie schriften te vervangen door het Grundschrift, een vereenvoudigd handschrift zonder cursief schrift dat door de scholen in Hamburg is ingevoerd.