Als je het gevoel hebt dat je leven uit elkaar valt, lees dan dit. Als je het gevoel hebt dat je leven stabiel is, lees dan dit. Als je het gevoel hebt dat je leven daar ergens tussenin zit, lees dan dit.
Iedereen zal op een bepaald moment in zijn leven het gevoel hebben dat hij geen controle meer heeft, dat de dingen een kant op gaan die hij niet wilde of niet verwachtte. Ze zullen het gevoel hebben dat alles wat ze zo hard hebben geprobeerd te bereiken niet tot bloei komt, of in elkaar stort na al het harde werk dat ze erin hebben gestoken om het werkelijkheid te maken. Zij zullen het gevoel hebben vast te zitten in hun eigen leven en geen idee hebben wat ze eraan moeten doen. Terwijl je dit leest, voel je misschien veel van deze zelfde emoties.
Ik zit op dit moment in mijn keuken en voel en denk al deze dingen. Ik voel mijn leven, al mijn relaties, plannen en verlangens, wegvallen. Ik heb er zo lang over gedaan om mijn leven op te bouwen, maar nu voel ik de fundamenten van mijn leven wegglijden en alles wat er bovenop ligt meenemen. Het heeft zo lang geduurd om het leven samen te stellen dat ik heb, en toch is er maar weinig voor nodig om het allemaal omver te werpen. Het maakt me ziek in mijn maag. En het ergste van alles: ik heb het gevoel dat ik er niets aan kan doen.
Ik ben bevroren in de angst dat, hoe erg de dingen nu ook lijken, ze alleen maar erger zullen worden. Ik maak me zorgen over wat er komen gaat, omdat mijn kompas aan diggelen is geslagen en ik geen idee heb welke kant ik op ga. Ik zie met lede ogen aan hoe mijn harde werk voor mijn ogen in duigen valt, alsof het mooiste glas-in-lood meesterwerk in een paar seconden aan diggelen ligt. De enige zin die denk ik goed samenvat waar ik nu ben, is “Ik weet niet wat ik moet doen.”
En het is waar: ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet hoe ik een leven weer moet opbouwen waarvan ik het gevoel heb dat het in zichzelf is ingestort. Ik weet niet hoe ik een raam moet herbouwen uit miljoenen kleine glassplinters. Ik weet niet hoe ik een schip moet besturen zonder kompas. Ik weet niet hoe ik een hevige storm moet doen ophouden, of zelfs maar afremmen. Ik weet het gewoon niet.
Als jij je in een soortgelijk seizoen van je leven bevindt, een seizoen waarin het lijkt alsof je altijd “ik weet het niet” zegt, dan weet ik hoe beangstigend dat is. Hoe oncontroleerbaar je je ook voelt, je weet wel hoe je moet beginnen.
Het begint met babystapjes. s Ochtends je ogen openen is een stap in de goede richting. In bed gaan zitten is een stap. Opstaan en je bed opmaken is voor velen een grote stap. Douchen, tanden poetsen, ontbijten, naar buiten gaan. Al deze dingen zijn stappen in de goede richting. Deze dingen zullen leiden tot grotere stappen. Naar je werk of school gaan, tijd doorbrengen met vrienden en familie, echt tijd vrijmaken voor zelfzorg. Blijf deze stappen nemen, één voor één. Je hebt misschien niet het gevoel dat je het leven onder controle hebt, maar je kunt er in ieder geval doorheen blijven lopen.
De controle over het leven verliezen is iets angstaanjagends. Maar als je er doorheen kunt blijven lopen, dag voor dag, misschien zelfs minuut voor minuut, kun je beginnen met de wederopbouw. Elke storm zal een soort van vernietiging op zijn pad achterlaten. Maar je hebt wat nodig is om te beginnen met de wederopbouw. Het zal niet in één dag gebeuren, en het kan opnieuw getest worden. Maar je kunt er doorheen komen; ik weet dat je het kunt.