Petitie van de Chartisten
In 1838 werd een People’s Charter opgesteld voor de London Working Men’s Association (LWMA) door William Lovett en Francis Place, twee zelfopgeleide radicalen, in overleg met andere leden van de LWMA. Het handvest bevatte zes eisen:
- Alle mannen stemrecht (algemeen mannenkiesrecht)
- Stemmen moet in het geheim gebeuren
- Parlementsverkiezingen elk jaar, niet één keer in de vijf jaar
- Kiesdistricten moeten even groot zijn
- Parlementsleden moeten worden betaald
- De bezitskwalificatie om parlementslid te worden moet worden afgeschaft
Onrust
In juni 1839 werd de petitie van de Chartisten aangeboden aan het Lagerhuis met meer dan 1.25 miljoen handtekeningen. Deze werd door het parlement verworpen.
Een tweede petitie werd ingediend in mei 1842, ondertekend door meer dan drie miljoen mensen, maar ook deze werd verworpen en verdere onrust en arrestaties volgden.
Feargus O’Connor
In april 1848 werd een derde en laatste petitie ingediend. Een massabijeenkomst op Kennington Common in Zuid-Londen werd georganiseerd door de leiders van de Chartistische beweging, met als meest invloedrijke Feargus O’Connor, redacteur van ‘The Northern Star’, een weekblad dat de Chartistische zaak propageerde.
O’Connor stond erom bekend banden te hebben met radicale groeperingen die hervormingen voorstonden met alle middelen, inclusief geweld. De autoriteiten vreesden voor ontwrichting en militaire troepen stonden paraat om elke onrust aan te pakken. Ook de derde petitie werd afgewezen, maar de verwachte onrust bleef uit.
Ondanks de pogingen van de leiders van de Chartisten om de beweging in leven te houden, was zij binnen een paar jaar niet langer een drijvende kracht achter hervormingen.
Erfenis van de Chartisten
De erfenis van de Chartisten was echter sterk. Tegen de jaren 1850 accepteerden de parlementsleden dat verdere hervormingen onvermijdelijk waren. Verdere hervormingswetten werden aangenomen in 1867 en 1884.
In 1918 waren vijf van de zes eisen van de Chartisten ingewilligd – alleen de eis dat er elk jaar parlementsverkiezingen moesten worden gehouden was nog niet ingewilligd.