- Australische wetenschappers van CSIRO berekenden de levensduur van dieren aan de hand van 42 genen
- Gebruik makend van het menselijk genoom, vonden zij dat de natuurlijke levensduur van de mens 38 jaar is
- De Groenlandse walvis, het langstlevende zoogdier, kan 268 jaar oud worden
Mensen hebben een maximale natuurlijke levensduur van slechts 38 jaar, volgens onderzoekers, die een manier hebben ontdekt om te schatten hoe lang een soort leeft op basis van zijn DNA.
Wetenschappers van het Australische nationale wetenschapsagentschap hebben een genetisch ‘klok’-computermodel ontwikkeld waarmee volgens hen nauwkeurig kan worden geschat hoe lang verschillende gewervelde dieren waarschijnlijk zullen overleven – met inbegrip van zowel levende als uitgestorven soorten.
Met behulp van het menselijk genoom ontdekten de onderzoekers dat de maximale natuurlijke levensduur van de mens 38 jaar is, wat overeenkomt met antropologische schattingen van de levensduur van de vroege moderne mens.
Ze ontdekten dat Neanderthalers en Denisovans een maximale levensduur van 37,8 jaar hadden, vergelijkbaar met moderne mensen die rond dezelfde tijd leefden.
De reden dat de levensverwachting van de moderne mens meer dan twee keer zo lang is, is volgens de onderzoekers te danken aan de vooruitgang van de levensstandaard en de moderne geneeskunde.
Hoe lang leven diersoorten?
1,1 jaar: Turquoise killfish
19,8 jaar: Afrikaanse brulkikker
20 jaar: Passagiersduif, Afrikaanse wilde hond
23 jaar: Little bush moa
27 jaar: Europese tortelduif
37,8 jaar: Neanderthalers en Denisovans
38 jaar: Mensen
60 jaar: Wolharige mammoet, olifant met rechte slagtanden
120 jaar: Reuzenschildpad Pinta-eiland
205 jaar: Ruige rotsvis
268 jaar: Groenlandse walvis
‘Onze methode voor het schatten van de maximale natuurlijke levensduur is gebaseerd op DNA, zei dr. Mayne, van de Australische overheidsdienst voor wetenschap CSIRO (Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation).
‘Als de genoomsequentie van een soort bekend is, kunnen we de levensduur schatten. Tot nu toe was het moeilijk om de levensduur van de meeste wilde dieren te schatten, vooral van langlevende soorten zeezoogdieren en vissen.’
Naast mensen en menselijke voorouders testten de onderzoekers hun genetische klok ook op de genomen van andere gewervelde dieren, zowel levende als uitgestorven.
Zij ontdekten dat de Groenlandse walvis, het langstlevende zoogdier op aarde, 268 jaar kan worden – bijna 60 jaar langer dan eerder werd aangenomen.
Deze informatie vertelt ons dat sommige van deze Arctische zoogdieren die vandaag de dag leven, misschien al zijn geboren voordat Koningin Victoria zelfs maar op de troon zat en rond de tijd dat Kapitein Cook voor het eerst in Australië aankwam.
Het zou verklaren waarom een Groenlandse walvis die in 2007 door Eskimo’s werd gevonden, een deel van een antieke harpoen bevatte, waarvan men dacht dat die in de 19e eeuw was gemaakt.
Het CSIRO-team haalde de genomen van dieren waarvan de levensduur bekend was uit openbare databases zoals NCBI Genomes en de Animal Ageing and Longevity Database.
Wetenschappers berekenden de levensduur van dieren door te kijken naar een chemisch proces dat ‘methylering’ wordt genoemd en genen in- of uitschakelt.
Als levende wezens ouder worden, gaat dit mis, met fouten in specifieke genen, die kunnen worden gebruikt om te bepalen hoe oud een dier was toen het stierf.
Benjamin Mayne en zijn collega’s gebruikten het genoom van 252 gewervelde diersoorten waarvan de levensduur bekend is om de 42 genen te identificeren die zouden kunnen helpen bij het voorspellen van andere levensduren.
Bij wijze van voorbeeld, met het genoom van de Afrikaanse olifant en zijn gemiddelde levensduur van 65 jaar als referentie, gebruikten de auteurs hun model om te schatten dat zowel de wolharige mammoet als de olifant met rechte slagtanden een levensduur van 60 jaar hadden.
Het model schatte de levensduur van de uitgestorven reuzenschildpad Pinta Island op 120 jaar.
Hun genoom is bekend van het laatste overlevende lid van de soort, bekend als ‘Lonesome George’, die door zijn dood op de Galapagos-eilanden zeven jaar geleden is uitgestorven.
Inzicht in de natuurlijke levensduur is belangrijk voor natuurbehoud, bioveiligheid en het beheer van wilde dieren, aldus de onderzoekers.
Het biedt ook een nauwkeurigere manier om de levensduur te berekenen dan eerdere methoden waarbij werd geobserveerd hoe lang dieren in het wild leven, en zou kunnen helpen bij het berekenen van het risico dat dieren uitsterven.
‘Er zijn veel genen die verband houden met de levensduur, maar verschillen in de DNA-sequenties van die genen lijken niet de verschillen in levensduur tussen verschillende soorten te verklaren,’ zei Dr Mayne.
‘In plaats daarvan denken we dat de dichtheid van een speciaal type DNA-verandering, DNA-methylering genaamd, de maximale natuurlijke levensduur bij gewervelde dieren bepaalt. DNA-methylering verandert de sequentie van een gen niet, maar helpt te bepalen of en wanneer het wordt ingeschakeld.
‘Gebruikmakend van de bekende levensduur van 262 verschillende gewervelde diersoorten, waren we in staat om de levensduur nauwkeurig te voorspellen op basis van de dichtheid van DNA-methylering in 42 verschillende genen.
‘Deze genen zijn waarschijnlijk goede doelwitten voor het bestuderen van veroudering, wat van enorm biomedisch en ecologisch belang is,’ zei hij.
Het CSIRO-team publiceerde hun studie in Scientific Reports.