Wetten die wilde dieren in gevangenschap beschermen
Weinig federale wetten beschermen de miljoenen wilde dieren die in gevangenschap leven in aquaria, circussen, themaparken en dierentuinen in de V.S.
De Animal Welfare Act: De Animal Welfare Act, of AWA, is het belangrijkste stuk federale wetgeving dat wilde dieren in gevangenschap reguleert. Dierentuinen en circussen vallen onder deze wet.
De AWA is alleen van toepassing op sommige wilde dieren in gevangenschap. De wet, die in 1966 door het Congres werd aangenomen, beschermt zogenaamde “warmbloedige” dieren die worden gefokt voor commerciële verkoop, worden gebruikt voor onderzoek, commercieel worden vervoerd of publiekelijk worden tentoongesteld, zoals in een dierentuin of circus. Tijgers, leeuwen, olifanten, beren en niet-menselijke primaten vallen allemaal onder deze wet. Maar de wet sluit bescherming uit voor vogels, ratten en muizen, landbouwhuisdieren en “koudbloedige” dieren zoals reptielen, amfibieën en vissen.
Dit is slechts één van de beperkingen van de wet. De bescherming is ook minimaal. De AWA stelt alleen basisnormen vast voor de verzorging van exposanten die een vergunning hebben. Deze normen leggen een lage lat en worden algemeen beschouwd als ondermaats voor de bescherming van dieren. De wet beperkt bijvoorbeeld niet het tentoonstellen of particulier bezit van wilde dieren in gevangenschap en verbiedt evenmin het gebruik van omstreden zweepstokken, zweepjes, elektrische schokken of andere middelen die gewoonlijk in circussen worden gebruikt. Voor dieren in dierentuinen stelt de AWA lage eisen aan huisvesting, voedsel en sanitaire voorzieningen, en, zoals algemeen wordt opgemerkt, geen eisen aan de mentale stimulatie van andere dieren dan primaten.
Een ander ernstig probleem is dat het USDA, dat chronisch onderbemand is, slechts zelden inspecties uitvoert. Een veelgehoord punt van kritiek is dat de inspecteurs vaak onvoldoende zijn opgeleid om te letten op tekenen van problemen zoals mishandeling en verwaarlozing.
De Overeenkomst inzake de internationale handel in bedreigde in het wild levende dier- en plantensoorten (CITES): CITES is een internationaal verdrag dat de handel in wilde dieren en planten regelt voor landen die het verdrag hebben ondertekend. Ongeveer 5.800 diersoorten vallen onder het verdrag (samen met 30.000 plantensoorten). CITES heeft geen directe betrekking op de leefomstandigheden van dieren in gevangenschap.
De V.S. werden in 1975 ondertekenaar van CITES. Tegenwoordig is bijna elk land in de wereld lid van CITES. Tot de minder dan twee dozijn niet-deelnemers behoren Noord-Korea, de Federale Staten van Micronesië en Turkmenistan.
Het verdrag heeft bijgedragen aan de internationale samenwerking om sommige bedreigde en kwetsbare diersoorten te beschermen. Een punt van kritiek is dat de bescherming minder krachtig is voor soorten die economisch waardevol zijn, en dat CITES niet zo transparant is in zijn besluitvorming of handhaving als ideaal zou zijn.
De Endangered Species Act: De Endangered Species Act, de ESA, is een federale wet die vissen, zoogdieren, vogels en planten beschermt die in de VS en daarbuiten als bedreigd of met uitsterven worden bedreigd. De ESA schetst procedures die federale agentschappen moeten volgen met betrekking tot soorten die op de lijst staan, evenals strafrechtelijke en civielrechtelijke sancties voor overtredingen.
In 2014 spande het Animal Legal Defense Fund met succes een rechtszaak aan onder de Endangered Species Act tegen een dierentuin langs de weg genaamd het Cricket Hollow Animal Park, dat beschermde dieren mishandelde. Dit was de eerste keer dat de ESA met succes werd gebruikt om wilde dieren in gevangenschap te beschermen. In 2018 gaf het Eighth Circuit een unanieme beslissing in het beroep van Cricket Hollow in die zaak, dat het een schending van de Endangered Species Act kan zijn wanneer dieren in gevangenschap niet de juiste zorg krijgen.
In verschillende gevallen zijn dieren die in slechte omstandigheden werden gehouden in dierentuinen langs de weg overgebracht naar heiligdommen, nadat het Animal Legal Defense Fund rechtszaken had aangespannen in het kader van de Endangered Species Act.
State And Local Laws: Sterke staatswetten en zelfs lokale wetten zijn van oudsher een nuttige manier om exotische en wilde dieren te beschermen. Er is een aanzienlijke variatie van staat tot staat en tussen steden en provincies, wat betreft de mate van wettelijke bescherming die wordt geboden aan wilde dieren in gevangenschap.
Hier volgen enkele van de belangrijkste manieren waarop deze rechtsgebieden wilde, in gevangenschap levende dieren wettelijk beschermen:
Het verbieden van het houden van wilde dieren door particulieren: Sommige staten verbieden het houden van wilde en exotische dieren. In andere staten mogen particulieren met een vergunning dieren als tijgers of primaten houden. Steeds minder staten staan toe dat inwoners zonder vergunning wilde dieren in gevangenschap mogen houden. Er waren vijf van dergelijke staten tot 2017, toen South Carolina een wet aannam die het houden van wilde en exotische dieren als huisdier verbiedt. (Deze wet heeft geen invloed op dierentuinen of circussen.)
In staten zonder voldoende strenge regelgeving, nemen lokale jurisdicties vaak verordeningen aan die het tonen van wilde dieren in gevangenschap verbieden of beperken. Lokale wetten zijn vaak het meest effectief bij het reguleren van het particuliere bezit van exotische dieren.