A2-melk is een van de interessantere toevoegingen aan de almaar uitdijende melkvariëteiten – maar de wetenschap achter de voordelen ervan is een beetje troebel.
A1 en A2 zijn specifieke eiwitten die in koemelk voorkomen, zij het in verschillende verhoudingen, afhankelijk van het runderras.
De oorspronkelijke bewering over saaie oude A1-melk was dat het ziekten kan veroorzaken variërend van autisme en schizofrenie tot diabetes type 1 en hartziekten.
De basis van deze bewering was dat het zou afbreken in een schadelijke peptide (een kleinere keten aminozuren) genaamd beta-casomorfine, of BCM-7.
Een pesky peptide: BCM-7
Zowel A1 als A2 zijn eiwitten in de caseïne familie, die ongeveer een derde van alle eiwitten in menselijke melk uitmaakt, maar ongeveer 80 procent van de eiwitten in koemelk.
De twee eiwitten zijn vrijwel identiek – ze bevatten elk 209 aminozuren, de bouwstenen van elk eiwit.
Op deze positie heeft A1 een histidine-aminozuur, terwijl A2 een proline-aminozuur heeft.
De hele basis van het vermeende probleem met A1-melk is het vervelende histidine-aminozuur op positie 67.
Die ene aminozuurverandering betekent dat wanneer het A1-eiwit wordt afgebroken, het de peptide BCM-7 kan maken.
BCM-7 is verwant aan de opiaatfamilie, en blijkt bij dieren een groot aantal effecten te hebben als het direct in het bloed wordt geïnjecteerd.
Bij ratten blijkt het bijvoorbeeld een pijnstillend effect te hebben, of het kan het leerproces versnellen.
Plus we weten dat peptiden allerlei effecten kunnen hebben op het menselijk lichaam.
Ze kunnen invloed hebben op je bloeddruk, je immuunsysteem, en de manier waarop je bloed stolt – je snapt het wel. Peptiden kunnen behoorlijk veelzijdig en krachtig zijn in hun effecten.
BCM-7 heeft aantoonbaar wat kleine effecten op de darmbewegingen en ontstekingen van dieren, maar dit is niet onomstotelijk aangetoond bij mensen.
De opkomst van A2
In het jaar 2000 werd de a2 Corporation opgericht om het A2-eiwit in een merk melk op de markt te brengen.
ABC Rural: Tyne Logan
)
Zij hadden een patent op een genetische methode om te bepalen welke runderen A2-melk zouden produceren.
Door deze genetische tests wordt A2-melk duurder.
In 2002 spande de a2 Corporation een rechtszaak aan bij het Hooggerechtshof tegen een grote Nieuw-Zeelandse melkcoöperatie, die ervan werd beschuldigd de mogelijke schadelijke effecten van A1-melk te verdoezelen.
De a2 Corporation diende een verzoekschrift in bij de regelgevende instantie Food Standards Australia New Zealand (FSANZ) om deze gezondheidswaarschuwingen op alle verpakkingen van haar A1-melkconcurrenten te laten aanbrengen.
Evaluaties volgden
In 2005 voerde onafhankelijk onderzoeker Stewart Truswell een uitgebreid onderzoek uit naar de A1- en A2-eiwitten.
Professor Truswell kwam tot de conclusie dat er “geen overtuigend of waarschijnlijk bewijs” was dat het A1-bèta-caseïne-eiwit in koemelk een factor is die type 1-diabetes of hartziekten veroorzaakt.
Het bewijs voor A1 beta-caseïne eiwitten in melk die autisme en schizofrenie veroorzaken is “meer speculatief” en “meer onsubstantieel” dan dat voor type 1 diabetes en hartziekten, meldde hij.
Dit artikel bevat inhoud die hier nog niet beschikbaar is.
In 2009 publiceerde de Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid een nog uitgebreidere wetenschappelijke review van 107 pagina’s die hetzelfde zei – maar veel zekerder.
In 2009 concludeerde FSANZ dat het niet nodig was onderscheid te maken tussen A1- en A2-melk.
De webpagina van FSANZ over melk bevat geen advies over A1 of A2.
In Nieuw-Zeeland, waar de a2 Corporation is opgericht, staat in het overzicht van de voedselveiligheid voor A1- en A2-melk van de regering: “Verder onderzoek, vooral met mensen, is nodig voordat met zekerheid kan worden gezegd dat de A1/A2-samenstelling van melk van belang is voor de menselijke gezondheid.”
Darmklachten?
Heden ten dage wordt A2-melk gepromoot als alternatief voor mensen die na het drinken van melk last krijgen van hun darmen.
Maar volgens deskundigen zijn de studies klein en moeten ze worden verbeterd.