het ging als volgt:
Ik heb de hele zomer getraind zoals het een goede kerel betaamt en ik kwam in redelijke vorm naar het kamp. Toen werd ik vrij vroeg in het jaar “verkouden”. Het ging niet echt weg voor een lange tijd en ik ging naar de les, trainde, en dronk in het weekend na de wedstrijden (ja ik dronk zelfs uit bier pong bekers). Mijn training was klote, mijn wedstrijden waren nog erger. Ik kon voor mijn leven niet hard lopen en iedereen die ik altijd bijhield blies me uit het water. Ik racete met de eerstejaars. Wat er gebeurde was dat ik mijn ijzer liet controleren en toen ik daar was vertelde ik dat ik ook keelpijn had. Mijn ijzer was in orde, maar het bloedmonster zei dat ik mono had. Maar tegen die tijd deed mijn keel niet meer zo’n pijn en toen ik de uitslag kreeg zeiden ze dat het bijna over was. Maar ze waarschuwden de autoriteiten en de atletiekafdeling liet me lopen en zo, totdat mijn lever was gecontroleerd.
Ik kon niet racen, maar ik voelde me beter, dus ging ik door met waar ik mee bezig was en trainde alleen, want shit als ik het zo ver had geschopt met mono, waarom zou ik dan niet doorgaan. Nadat ik toestemming had gekregen om te rennen, ging ik naar de conferentie en werd derde. Ik voelde me toen helemaal goed. De week erna werd ik tweede in een of andere race en dit was na een seizoen van bedolven worden door honderden. Uiteindelijk besloot mijn coach dat hij me misschien mijn plaats in het nationale team terug wilde geven in plaats van zijn kleine eerstejaars die toen toch al geblesseerd was. Ik ging naar het nationale team en was er slecht aan toe, haha, maar niet vanwege de mono, omdat ik in principe had afgebouwd om in het team te komen en ik had mijn lading zogezegd verslonden. Ik wist niet eens dat ik het had, zoals jij. Ik dacht dat ik gewoon een griepje had dat maar niet over wilde gaan. Maar ja, ik was beter terug dan ik ooit geweest was, als dat enige hoop voor je is. Het eiste zijn tol en bleef niet lang nadat mijn lichaam immuun was geworden voor het virus.
Ik raad het niemand aan, maar ik heb gewoon een hoop waardeloos geracet en getraind en toen was het van walah! Nu is het tijd om het een voor het ander te zetten.
Hoop dat de lange egoïstische saga je wat heeft geholpen