Heading

Heren zijn zoogdieren met hoeven (de punt van de teen is bedekt met dik, hoornig keratine) en herkauwers (die voedingsstoffen halen uit het eten van planten). De familie waartoe ze behoren is Cervidae.

Ze leven in een verscheidenheid van biomen, van toendra tot tropisch regenwoud. Het zijn ecotone soorten, die leven in overgangsgebieden tussen de bossen en de open ruimte. De Kariboe en de Eland zijn twee zeer vooraanstaande hertensoorten en de mensen verwarren ze over het algemeen.

Laten we de verschillen tussen Eland en Kariboe eens bespreken.

Eland en Kariboe hebben een paar vergelijkbare kenmerken; de verschillen zijn echter specifieker. De kariboe heeft een bruine, ruig uitziende vacht en een witte nek en buik. Ze hebben een lange snuit, een korte staart, lange poten en ronde hoeven. Terwijl, een eland heeft een korte staart, schouder met bulten. Hun vacht is bruin of zwart, ze hebben lange poten en een breed, plat gewei van oude stieren.

Cariboe is een wilde hertensoort die rendier wordt genoemd. Ze behoren tot een groep van zoogdieren met hoeven die de ‘Artiodactylen’ worden genoemd, een groep waartoe ook kamelen en giraffen behoren.

Ze leven in sub-arctische Boreale bossen tijdens de migratieperiode. Deze bossen helpen bij het zoeken naar een schuilplaats voor hen tegen vliegen en muggen.

Het grootste lid van de hertenfamilie “Cervidae” is de Eland. Deze naam is gebruikelijk in Noord-Amerika. In Europa wordt een Eland een Eland genoemd.

Uiterlijk

Ondanks dat de Kariboe een ruige bruine vacht heeft, kunnen ze in sommige gebieden bijna helemaal wit zijn. De kariboe wordt een Rendier genoemd. Aan de nek hangt een vouw van losse huid, bedekt met lange witte haren op de keel.

Ze hebben een dubbelgelaagde vacht. Het is de enige hertensoort die zowel bij mannetjes als bij vrouwtjes een gewei heeft. De vrouwtjes hebben een kleiner en rechter gewei, de mannetjes een groot en vertakt gewei.

Moose worden beschouwd als de langste zoogdieren in Noord-Amerika. Ze hebben een korte staart, een bult op hun schouder, en oren die zo groot zijn dat ze ze kunnen draaien voor het stereofonisch horen.

Ze hebben een scherp gehoor vanwege het gewei dat ze hebben. Hun vacht isoleert uitstekend tegen de kou.

De mannelijke Moose worden Bulls genoemd, en ze hebben een enorm gewei. Het kan 2 meter breed worden. Ze gebruiken het gewei om te vechten voor de paring, en ze werpen het elke winter af.

Grootte

De kariboe heeft een hoogte van ongeveer 85 tot 150 cm. Het gewei van grote mannetjes kan wel 100 cm worden, dat wil zeggen 39 inch in de breedte en 135 cm (53 inch) in de lengte.

De mannelijke kariboe weegt 125 tot 300 kilo, de vrouwtjes ongeveer 23 tot 137 kilo. Ze zijn 4 tot 7 voet lang.

De hoogte van de Eland van de hoef tot de schouders wordt geschat op 5 tot 6,5 voet. Mannetjes wegen ongeveer 360 tot 600 kilo, terwijl de vrouwtjes 270 tot 400 kilo wegen. Hun schofthoogte varieert van 4,5 tot 6,8 voet.

Dieet

Het dieet van een kariboe bestaat uit korstmossen, grassen, paddenstoelen, zegges, toendraplanten, twijgen, takken, en vruchten. Het zijn herbivoren.

Als het eenmaal winter is en de toendra bedekt is met sneeuw, voedt de kariboe zich alleen nog maar met korstmossen, die de koude winters overleven door hun samenstelling van algen en schimmels.

De Eland voedt zich in warme maanden met bladeren, twijgen, knoppen van hard- en zachthout bomen, en struiken. Ook waterplanten zijn soms hun voedsel.

In de winter voedt de Eland zich met houtachtige planten, de schors van wilgen, berken en kornoelje bomen. Ze hebben een vier-kamer maag zoals koeien. Het voedsel wordt in de eerste kamer gefermenteerd, terwijl de voedingsstoffen er in de volgende drie kamers worden uitgehaald.

Migratie

De Kariboe onderneemt een van de meest enerverende dierlijke migraties dan enig ander zoogdier op het land onderneemt. Kuddes dieren voltooien met duizenden tegelijk meer dan 3200 mijl van de migratietocht.

De kuddes koeien vertrekken enkele weken voor de mannetjes, samen met de kalveren. Ze trekken van de ene regio naar de andere, afhankelijk van de beschikbaarheid van de toendraplanten die tijdens de winters kunnen afnemen. Tijdens hun trek steken ze de meren en rivieren over.

De Eland brengt de winters door in een gemeenschappelijk wintergebied en de zomers in een afgezonderd gebied. Ze migreren in Noord-Minnesota tussen 9 en 21 mijl en in Alaska tussen 10 en 58 mijl.

Gedrag

De kariboes zijn uitstekende zwemmers, want ze gebruiken hun hoeven als peddels. Ze kunnen een snelheid van 6,2 mijl per uur halen. Hun vacht helpt hen te blijven drijven en warm te blijven als ze door de ijskoude wateren zwemmen en de watermassa’s oversteken.

Ze hebben een snelheid van 49,7 mijl per uur. Mannelijke kariboes vechten tijdens de bronsttijd, de paartijd. Soms lopen ze daarbij ernstige verwondingen op.

Het ergste wat kan gebeuren is dat hun gewei vast komt te zitten, en ze verhongeren als ze het niet meer kunnen openen. Het zijn rustige dieren. Ze kunnen echter wel snuivende geluiden maken, zoals bij een varken.

De Eland is de hele dag actief. Het zijn ook uitstekende zwemmers. Ze verplaatsen zich snel op het land met een snelheid van 35 mijl per uur. Ze kunnen ook draven met een snelheid van 20 mijl per uur, wat nog sneller is dan die van de gemiddelde mens.

Het zijn solitaire dieren en ze verplaatsen zich niet in een kudde van duizenden, zoals de kariboe. Ze zijn echter geen solitaire dieren als het op paren aankomt.

Een paar dominante mannetjesganzen leiden tijdens het paarseizoen een groep vrouwtjesganzen tot een “Haremkudde”. Andere mannetjes vechten met de groepsleider om te paren met de vrouwtjes.

Herplanting en voortplanting

Het voortplantingsseizoen van de Kariboes begint in oktober. Eén mannetje fokt meerdere vrouwtjes, d.w.z. het zijn polygyn fokkers. Ze vechten met elkaar om het recht om met vrouwtjes te paren.

Dit veel voorkomende verschijnsel komt bij bijna alle hertensoorten voor. Vrouwtjes zijn geslachtsrijp na 2,5 jaar na de geboorte. Hun draagtijd varieert van 225 tot 235 dagen. De bevalling vindt plaats in mei of juni wanneer het voedsel overvloedig is.

De mannelijke Elanden, Bull, maken in september en oktober luide geluiden om partners aan te trekken. De stieren leven alleen; tijdens de paartijd zijn ze echter op pad om met andere stieren te vechten met behulp van hun gewei.

De draagtijd bedraagt 231 dagen, en daarna brengt het vrouwtje één baby ter wereld, een kalf genoemd. De kalveren zijn meer rood van kleur als ze jonger zijn. Onmiddellijk na hun geboorte kunnen ze op hun poten staan.

Bij de geboorte wegen ze ongeveer 16,2 kg en komen ze 1 kg per dag aan. Ze spenen na 6 maanden, d.w.z. ze beginnen zich te voeden met ander voedsel dan moedermelk.

Habitat

Kariboes leven in Alaska, Canada, Noord-Amerika, Noorwegen, Groenland, Siberië, en Finland. Biomen als montaan, toendra en boreaal zijn hun habitat, en ze hebben veel ruimte nodig om roofdieren te vermijden.

Er zijn er ongeveer 3,5 miljoen in Noord-Amerika, 1 miljoen in Eurazië. Bijna 3 miljoen leven er in Noord-Europa.

Elanden leven zowel in Noord-Noord-Amerika als in Noord-Eurazië. Behalve in de arctische gebieden leven ze in het overgrote deel van Canada en Alaska.

Deze dieren zijn erg kieskeurig als het gaat om de keuze van hun woonplaats. Ze leven het liefst in gebieden met een overvloed aan voedsel, voldoende schuilplaatsen waar ze hun toevlucht kunnen zoeken als er roofdieren dreigen. De temperatuur moet gematigd zijn.

Een bos is hun natuurlijke habitat, die ze gebruiken als schuilplaats, om te snuffelen naar voedsel, toegang tot mineraalbronnen en water.

Levensverwachting

De roofdieren van de kariboe zijn mensen, beren, wolven en steenarenden. Ziekten en parasieten hebben ook invloed op de levensverwachting. Mannetjes worden tot 13 jaar oud en vrouwtjes tot 16 jaar. In gevangenschap worden ze allebei ongeveer 20 jaar. Veel kalveren vallen ten prooi aan roofdieren.

De Eland wordt volwassen rond de leeftijd van 4 tot 6 jaar; velen vallen echter ten prooi aan roofdieren als beren en wolven nog voor ze 6 weken oud zijn.

Een Eland overleeft 15 tot 20 jaar. Tijgers in Siberië, bruine beren, wolven, poema’s en veelvraten zijn veel voorkomende roofdieren. Enkelen van hen komen ook om bij auto-ongelukken.

Tot besluit volgt hier een lijst van verschillen tussen de twee.