Naar eigen zeggen was Jerry McAuley een schurk en een serieuze oplichter.
Hij werd arm geboren in Ierland en op zijn dertiende naar New York City gestuurd. Daar werd hij een dronkaard en rivierpiraat die de rumwinkels en bordelen van Water Street frequenteerde, een van de ergste buurten van Manhattan van voor de burgeroorlog.
Op zijn negentiende werd hij veroordeeld voor struikroverij en ging hij in de jaren 1850 naar Sing Sing. McAuley leerde lezen en schrijven en vond religie in de gevangenis, legde hij uit in een autobiografische schets.
Toen hij zeven jaar later, in 1864, vrijkwam, keerde hij terug naar Water Street – en na een paar terugvallen in de criminaliteit besloot hij zijn leven te beteren en mannen zoals hij te helpen hun leven op orde te krijgen.
In 1872 renoveerde hij een voormalige danszaal op 316 Water Street en noemde het Jerry McAuley’s Mission.
Deze “helpende hand voor mannen” was een van de vele religieuze missies in de stad, die vastbesloten waren om via gebedssamenkomsten en bijbelstudie hulp te bieden aan mensen die aan de grond zaten en geen werk hadden, met voedsel, werktraining en onderdak.
McAuley’s inspanning was vergelijkbaar, behalve op één cruciaal punt: hij accepteerde iedereen.
In een tijd waarin steeds meer missies en liefdadigheidsinstellingen zich toelegden op het helpen van de armen, was het sentiment dat alleen de “verdiende armen” liefdadigheid mocht worden aangeboden.
De zogenaamde onverdiende armen – in feite zwervers en criminelen – stonden er alleen voor. En dankzij de Paniek van 1873 waren er veel meer verdienstelijke en onverdiende armen die dringend hulp nodig hadden.
“Niemand, hoe ellendig ook, hoe ver afgedwaald van de zonde, wordt ooit de deur gewezen; een helpende hand wordt uitgestoken naar iedereen, en de gemeenste verschoppeling wordt het gevoel gegeven welkom te zijn en erop te vertrouwen dat er nog een kans op redding voor hem over is,” schreef James D. McCabe, Jr. in zijn boek New York by Gaslight uit 1882.
McAuley’s missie kreeg in de hele stad bekendheid, en veel rijke New Yorkers gaven financiële steun.
In de jaren 1880 stichtten McAuley en zijn vrouw een missie op West 32nd Street in de Tenderloin, McAuley’s Cremorne Mission genaamd, om prostituees en andere “gevallen” vrouwen te helpen hun leven te beteren.
McAuley leefde niet lang meer. Hij stierf in 1882 aan tuberculose, opgelopen tijdens zijn verblijf in Sing Sing. Zijn missie bestaat nog steeds als de New York Rescue Mission.
Hij wordt ook herdacht op een waterfontein uit 1913 op Greeley Square, met de inscriptie: “Ik zal hem, die dorst heeft, de fontein van het water des levens vrijelijk geven.”