McEnroe was McNasty op en naast de baan
Door Larry Schwartz
Special voor ESPN.com
“Ik wilde bij mijn familie en vrienden zijn en bij de mensen die me hadden gesteund, niet bij een stelletje stijve 70-80-jarigen, die je vertellen dat je je als een eikel gedraagt,” aldus John McEnroe in de serie SportsCentury van ESPN Classic over waarom hij in 1981 niet aanwezig was bij het traditionele winnaarsdiner van Wimbledon.
John McEnroe won drie Wimbledon-titels — 1981, 1983 en 1984.
John McEnroe was een winnaar en een zeurpiet, een supertalent met de bijnaam Superbrat. Hij was een linkshandige die alle slagen had, maar het nooit nodig vond om iemand te slaan.
Als serve-en-volleyspeler domineerde hij het tennis van 1981-84 dankzij zijn schotkunst. Hij onttroonde Bjorn Borg op Wimbledon en won drie kampioenschappen op de prestigieuze grasbanen net buiten Londen. Aan deze kant van de Atlantische Oceaan won hij vier U.S. Open titels.
McEnroe eindigde met $12.539.622 aan officiële verdiensten en 77 enkelspeltitels, derde meeste achter Jimmy Connors’ 109 en Ivan Lendl’s 94. Hij won 17 Grand Slam kampioenschappen, waaronder negen in het mannendubbelspel (zeven met Peter Fleming) en één in het gemengd dubbelspel met Mary Carillo op de French Open. Zijn Davis Cup record was 41-8 in het enkelspel en 18-2 in het dubbelspel toen hij de VS hielp vijf Cups te winnen.
“John kan zijn tactiek en stijl veranderen om zich aan te passen aan de strategie van zijn tegenstander en aan het veldoppervlak,” zei Arthur Ashe, de 1975 Wimbledon kampioen die ook een van McEnroe’s Davis Cup aanvoerders was. “Hij heeft een geweldige hand-oog coördinatie, en hij is snel, met een geweldig voetenwerk. Voetballen heeft hem waarschijnlijk veel geholpen. Wat het allemaal samenbrengt is zijn timing. Dat is iets waarmee je geboren wordt, maar McEnroe heeft het door oefening aangescherpt.
“Zijn opslag is niet de hardste, maar hij kan van snelheid en hoek veranderen. Hij heeft ook het voordeel dat hij linkshandig is, waardoor zijn spin serve in de tegenovergestelde richting breekt van rechtshandigen en hen verwart.”
McEnroe had populairder kunnen zijn. Hij speelde met een competitief vuur en een felle vastberadenheid, eigenschappen waar het publiek dol op is. Maar hij maakte ook voortdurend ruzie en haalde scheidsrechters en grensrechters neer voor wat hij als foute beslissingen beschouwde.
“Ik weet dat ik de bal beter kan zien dan de officials,” zei hij. “Ik kan ‘voelen’ wanneer een bal uit is of niet. Wat zo frustrerend is, is te weten dat je gelijk hebt en er niets aan te kunnen doen.”
Toen hij net 20 was, kreeg hij in 1979 van de schandalige Britse tabloids de bijnaam “Superbrat”. “Hij is de ijdelste, slecht gehumeurde, nukkigste schreeuwer die het tennisspel ooit heeft gekend,” schreef The Sun.
Amerikaanse journalisten waren niet veel vriendelijker voor de jonge McEnroe.
“McEnroe pruilt het meest op de banen,” schreef Pete Axthelm van Newsweek. “Onder vier ogen kan deze verwoestende atleet een aardige jongen zijn… maar als hij naar de servicelijn stapt, met zijn voortdurend beteuterde uitdrukking en zijn aandringen dat elke line call en reactie van het publiek zijn kant op gaat, is zijn publieke houding maar al te gemakkelijk te begrijpen. Noem het verwend.”
Barry Lorge van de Washington Post: “Hij kwam over als een vroegrijp kind — enorm getalenteerd, verwend en nogal aanstootgevend. Op de baan pruilde hij, vloekte hij, gooide hij met zijn racket. . . . Hij was een huilebalk.
“Scoffed one appalled gentleman after encountering a sticky-fingered McEnroe in the players’ tearoom: ‘The boy wonder is upstairs, eating the traditional strawberries and cream without the benefit of the traditional spoon. “
Zelfs de vader van de speler, John Sr., zei: “John stelt hoge eisen aan zichzelf en laat zich niet graag voor de gek houden. Wat je over John zou kunnen zeggen is dat hij vanuit zijn heup door zijn mond schiet. “Door de jaren heen is McEnroe nooit veranderd. Op de Australian Open van 1990 werd McEnroe gediskwalificeerd omdat hij zich beledigend had uitgelaten over de officials. Zijn imago blijft dat van iemand die pruilt en vloekt, rackets gooit en driftbuien heeft.
Hij werd geboren op 16 februari 1959 in Wiesbaden, Duitsland, terwijl zijn vader, nu advocaat, diende als officier van de Amerikaanse luchtmacht. Voordat John een jaar oud was, verhuisde de familie terug naar Queens, en uiteindelijk vestigde hij zich in Douglas Manor, aan de kust van Long Island Sound.
Hij was kleiner dan de meeste van zijn leeftijdsgenoten en mollig in zijn vroege tienerjaren. Zijn spel nam een hoge vlucht nadat hij afstudeerde aan de Manhattan’s Trinity School. In 1977, op 18 jarige leeftijd, kwalificeerde hij zich voor Wimbledon en werd de jongste speler en eerste qualifier die de halve finales bereikte, waar Connors hem versloeg. Die herfst kwam hij uit voor Stanford en leidde het team naar de NCAA titel terwijl hij het enkelspel kampioenschap won. Daarna werd hij prof.
In 1979 won hij zijn eerste U.S. Open, versloeg Vitas Gerulaitis in straight sets in de finale en werd de jongste winnaar van de U.S. kampioenschappen in 31 jaar, sinds Pancho Gonzales, ook 20.
Zijn Wimbledon finale in 1980 tegen viervoudig kampioen Bjorn Borg was een klassieker. Met twee sets achterstand, en een 5-4 achterstand in de vierde set, brak McEnroe Borg, en al snel was het 6-6. In een tiebreaker redde McEnroe vijf kampioenschapspunten voordat hij zegevierde, 18-16. McEnroe kon Borg echter niet meer breken en verloor de vijfde set met 8-6. Maar in 1981 maakte de aanvallende McEnroe een einde aan Borg’s Wimbledon-regering van vijf opeenvolgende kampioenschappen en 41 opeenvolgende winnende wedstrijden toen hij hem in de finale in vier sets versloeg, inclusief twee tie-breakers. De datum was 4 juli en McEnroe was gekleed in blauw en wit met een rode hoofdband. “Steek een veer in zijn pet en noem hem McEnroney,” zei sportverslaggever Bud Collins.
McEnroe springt in de lucht na het maken van een slag op Wimbledon in 1984.
De weg naar de finale zat natuurlijk vol confrontaties. In zijn eerste wedstrijd was er de beruchte uitbarsting toen McEnroe scheidsrechter Ted James verbaal uitmaakte voor “de pits van de wereld” en vervolgens toernooischeidsrechter Fred Hoyles vervloekte. Hij kreeg een boete van $1.500. De journalisten van Fleet Street scheurden hem woest in de pan.
Op de U.S. Open van dat jaar versloeg McEnroe ook Borg, het tweede opeenvolgende jaar dat hij de zachtaardige Zweed in de finale klopte. “Ik voelde dat ik alles aankon,” zei McEnroe. Sinds Bill Tilden in de jaren twintig van de vorige eeuw zes opeenvolgende Amerikaanse titels had gewonnen, was er geen mannelijke speler meer geweest die drie keer achter elkaar had gewonnen, zoals McEnroe.
McEnroe was ook de sleutel tot het winnen van de Davis Cup door de VS in 1981 – zijn overwinning in vijf sets op Argentinië’s Jose-Luis Clerc was de beslisser. Hij was de eerste die het enkelspel op Wimbledon, de Amerikaanse titel en de Davis Cup finale won sinds Don Budge in zijn Grand Slam jaar van 1938.
Ondanks zijn succes kreeg ’s werelds nr. 1 speler van 1981-84 weinig mogelijkheden voor endorsement. “Als ik McEnroe zie, zie ik ‘slechte sport,'” zei de voorzitter van een Madison Avenue reclamebureau. “Ik zou niet willen dat hij met mijn product wordt geïdentificeerd.”
In 1982 versloeg McEnroe in de Davis Cup Mats Wilander in een epische partij van zes uur en 22 minuten, waarbij de overwinning in vijf sets de VS een 3-2 kwartfinale-overwinning op Zweden opleverde. McEnroe leidde met succes de verdediging van de finale tegen Frankrijk.
McEnroe blies de concurrentie weg in 1984, met een ongelooflijk record van 82-3 en won een record van 13 toernooien, waaronder zijn derde Wimbledon en vierde U.S. Open.
Eén van de nederlagen kwam echter in de finale van de French Open, toen hij een voorsprong van twee sets liet glippen en in vijf sets verloor van Lendl. Het verlies maakte een einde aan McEnroe’s 39-wedstrijden durende zegereeks en was het dichtste dat hij ooit bij een Frans Open kampioenschap zou komen.
Twee jaar later verliet McEnroe de ATP tour voor 6½ maand voordat hij terugkwam om drie titels te winnen in de herfst. Tijdens zijn sabbatical in 1986 trouwde hij met actrice Tatum O’Neal. Zij scheidden in 1992. In 1997 trouwde McEnroe met de muzikante Patty Smyth.
In 1987 won McEnroe voor het eerst sinds hij prof was geen titel. Hij nam een pauze van zeven maanden na de U.S. Open, waar hij voor twee maanden werd geschorst en een boete van $17.500 kreeg voor wangedrag en verbaal geweld.
McEnroe, wiens laatste jaar op tournee 1992 was, werd in 1999 benoemd tot aanvoerder van het Amerikaanse Davis Cup-team. Op 20 november 2000 nam hij ontslag na slechts 14 maanden als Davis Cup captain. McEnroe noemde zijn frustratie over het Davis Cup schema en formaat als twee van de belangrijkste redenen. Hij vult zijn tijd door te spelen op de 35+ tour en als TV-commentator bij grote toernooien. Hij praat nog steeds met zijn mond vol tanden, alleen verdient hij daar nu geld mee in plaats van boetes uit te delen.
Stuur dit verhaal naar een vriend | Meest gestuurde verhalen