Waarachtigheid wordt gedefinieerd als eerlijk zijn en de waarheid vertellen en is gerelateerd aan het principe van autonomie. Het is de basis van de vertrouwensrelatie tussen een patiënt en een zorgverlener. Waarheidsgetrouwheid is wat de patiënt en de behandelaar bindt bij het vaststellen van wederzijdse behandelingsdoelen. Van patiënten wordt verwacht dat zij waarheidsgetrouw zijn over hun medische geschiedenis, verwachtingen van de behandeling en andere relevante feiten. De clinicus van zijn kant moet eerlijk zijn over de diagnose, de behandelingsmogelijkheden, de voor- en nadelen van elke behandelingsmogelijkheid, de kosten van de behandeling, en de levensduur die de verschillende behandelingsmogelijkheden bieden. Hierdoor kunnen patiënten hun autonomie gebruiken om beslissingen te nemen in hun eigen belang.7 De verplichting tot waarheidsgetrouwheid, gebaseerd op respect voor patiënten en autonomie, wordt erkend in de meeste ethische codes, waaronder de codes van de ADHA en de ADA.
Logen tegen een patiënt respecteert de autonomie van de patiënt niet en kan de toekomstige relaties die de patiënt met zorgverleners kan hebben, in gevaar brengen. Omdat relaties zijn gebaseerd op vertrouwen, wordt het vertrouwen gemakkelijk ondermijnd door liegen, zelfs kleine “witte leugentjes”. Welwillend bedrog is de naam die gegeven wordt aan de praktijk van het achterhouden van informatie voor een patiënt omdat de arts gelooft dat de informatie de persoon kan schaden. Deze praktijk staat in de traditie van de eed van Hippocrates, maar wordt door de meeste ethische codes niet ondersteund en dan nog alleen in buitengewone omstandigheden. Alleen in zeldzame gevallen zou bedrog in de tandheelkundige omgeving gerechtvaardigd zijn. De interactieve gezondheidszorgrelatie tussen patiënt en arts functioneert het meest effectief wanneer beide partijen waarheidsgetrouw zijn en zich houden aan alle beloften die in het proces worden gedaan.