De verfilming van het leven van Frida Kahlo werd aanvankelijk bepleit door Nancy Hardin, een voormalig redactrice van boeken en een in Hollywood gevestigde literair agent, die in het midden van de jaren tachtig “de overstap naar onafhankelijk produceren” wilde maken. Hardin hoorde van Hayden Herrera’s biografie van Kahlo en zag Kahlo’s leven als zeer actueel, haar “verhaal … een emblematisch verhaal voor vrouwen die verscheurd worden tussen huwelijk en carrière.” Hardin nam in 1988 een optie op het boek en “probeerde het te verkopen als een episch liefdesverhaal in de traditie van Out of Africa, waarbij hij voorzichtige belangstelling kreeg van actrices als Meryl Streep en Jessica Lange, maar werd afgewezen door de filmstudio’s. Terwijl Kahlo’s kunst aan bekendheid won, “verkocht in mei 1990 een van Kahlo’s zelfportretten bij Sotheby’s voor $1.5 miljoen, de hoogste prijs ooit betaald op een veiling voor een Latijns-Amerikaans schilderij.” Madonna “kondigde haar plannen aan om de hoofdrol te spelen in een film gebaseerd op het leven van Frida”, en Robert De Niro’s Tribeca Productions “had naar verluidt een gezamenlijke biografie van Rivera en Kahlo in gedachten”. In de lente van 1991 begon regisseur Luis Valdez met de productie van een New Line speelfilm over Frida Kahlo met Laura San Giacomo in de hoofdrol. De casting van San Giacomo stuitte op bezwaren vanwege haar niet-Spaanse etniciteit, en New Line voldeed aan de eisen van de demonstranten, en vertrok in augustus 1992 uit de film met de toenmalige titel Frida en Diego vanwege de financiën. Hardins project werd overspoeld door soortgelijke projecten:
Toen ik het project voor het eerst probeerde te verkopen … was er geen belangstelling omdat niemand van Frida had gehoord. Een paar jaar later hoorde ik precies het tegenovergestelde – dat er te veel Frida-projecten in ontwikkeling waren, en dat niemand het mijne wilde.
Valdez werd al vroeg benaderd door de – toen nog onbekende in de VS – Salma Hayek, die “haar filmrol naar de regisseur stuurde en zijn kantoor belde”, maar uiteindelijk te horen kreeg dat ze toen nog te jong was voor de rol. In 1993 had Valdez de film omgedoopt tot The Two Fridas, met San Giacomo en Ofelia Medina die beiden de portrettist spelen. Raúl Juliá was gecast als Diego Rivera, maar zijn dood vertraagde de film nog meer. Tegelijkertijd benaderde Hardin HBO, en met “rising young development executive and producer” Lizz Speed (een voormalige assistente van Sherry Lansing) was hij van plan een televisiefilm te maken, in de hoop dat Brian Gibson (regisseur van “What’s Love Got to Do With It, the story of Tina Turner” en The Josephine Baker Story) zou regisseren. Casting moeilijkheden bleken onoverkomelijk, maar Speed sloot zich aan bij Hardin en pleitte voor het project, en na vier jaar in ontwikkeling, brachten de twee het project van HBO naar Trimark en producent Jay Polstein (met assistent Darlene Caamaño). Bij Trimark raakte Salma Hayek geïnteresseerd in de rol, omdat ze “gefascineerd was door het werk van Kahlo vanaf de tijd dat ze 13 of 14 was” – hoewel ze niet meteen een fan was:
Op die leeftijd hield ik niet van haar werk … Ik vond het lelijk en grotesk. Maar iets intrigeerde me, en hoe meer ik te weten kwam, hoe meer ik haar werk begon te waarderen. Er was veel passie en diepte. Sommige mensen zien alleen pijn, maar ik zie ook ironie en humor. Ik denk dat wat me in haar aantrekt, is wat Diego in haar zag. Ze was een vechter. Veel dingen hadden haar geest kunnen verzwakken, zoals het ongeluk of Diego’s ontrouw. Maar ze werd door niets verpletterd.
Hayek was zo vastbesloten de rol te spelen dat ze Dolores Olmedo Patino, al lang geliefde van Diego Rivera en (na diens dood) beheerder van de rechten op Frida en Rivera’s kunst, die Rivera had “nagelaten … aan het Mexicaanse volk”, opzocht om de trust aan Olmedo na te laten. Salma Hayek verzekerde zich persoonlijk van toegang tot Kahlo’s schilderijen, en begon met het samenstellen van een ondersteunende cast, waarbij ze in 1998 Alfred Molina benaderde voor de rol van Rivera. Volgens Molina “kwam ze nogal schaapachtig backstage, en vroeg of ik Diego wilde spelen”. Molina kwam 35 pond aan om Rivera te kunnen spelen. Toen producent Polstein Trimark verliet, haperde de productie echter weer, en Hayek benaderde Harvey Weinstein en Miramax, en het bedrijf kocht de film van Trimark; Julie Taymor kwam op het project als regisseur. Ondertussen werd in augustus 2000 aangekondigd dat Jennifer Lopez de hoofdrol zou vertolken in Valdez’ versie van het verhaal, The Two Fridas, die toen geproduceerd werd door American Zoetrope. Niettemin waren het Hayek en Miramax die in de lente van 2001 begonnen met de productie van wat eenvoudig Frida zou gaan heten. Edward Norton herschreef het script ten minste één keer, maar werd niet gecrediteerd als schrijver.
In een opiniestuk van december 2017 voor The New York Times verklaarde Hayek dat Weinstein probeerde het maken van de film te dwarsbomen omdat Hayek had geweigerd hem seksuele gunsten te verlenen en ook dreigde de film te sluiten tenzij Hayek instemde met het opnemen van een full frontal naakt seksscène met zichzelf en een andere vrouw. In reactie daarop beweerde Weinstein dat geen van de seksuele beschuldigingen van Hayek juist waren en dat hij zich niet kon herinneren Hayek onder druk te hebben gezet “om een gratuite seksscène te doen”.