Gele populier (Liriodendron tulipifera)
De gele populier wordt ook wel de “tulpenboom” genoemd vanwege zijn tulpenbloemvormige bladeren. Het is een van de hoogste (tot 120 voet!) en meest kenmerkende oostelijke Noord-Amerikaanse hardhoutbomen. Zijn lange, pijlrechte stam, die twee tot drie voet in diameter kan zijn, reikt hoog in een kleine, langwerpige kroon van takken en gebladerte. Deze hoge, rechte bomen staan als steunpilaren voor het bos zelf.
Schors en bladeren
De schors van een volwassen gele populier is donkergrijs en diep gegroefd in lange, ruwe, onderling verbonden richels die van elkaar gescheiden worden door lichtere grijze spleten. De bladeren zijn vier tot zes centimeter in diameter met vier lobben die zijn ingekerfd in de ruwe “tulp-bloem” vorm. De bladeren zijn aan hun twijgen en takken bevestigd door lange (vijf tot zes inch) bladstelen waardoor de bladeren zeer vrij kunnen ronddraaien, zelfs bij een zeer lichte bries.
Bloemen
De gele populier bloeit in het vroege voorjaar (eind april tot begin mei op het Natuurpad). De bloemen zijn groot, komvormig en opzichtig met zes groengele en oranje bloemblaadjes. Ze zijn te vinden aan de uiteinden van de bebladerde twijgen hoog in het bladerdak (vaak moet je een verrekijker gebruiken om ze te zien!). Deze prachtige bloemen worden vooral bestoven door honingbijen. De vruchten die zich uit deze bestoven bloemen vormen, zijn kegelvormige massa’s van vele, één tot anderhalve inch grote, smalle gevleugelde samara’s (zaden met ‘vleugels’ om de verspreiding te bevorderen). Deze samara’s beginnen in de herfst af te vallen en zullen de hele winter op de bosbodem blijven vallen.
Zaadplanten
Populierzaailingen die zich uit deze samara’s vormen groeien niet goed in de schaduw van de bosbodem. Wanneer er echter zonnige openingen in het bladerdak ontstaan, groeien deze zaailingen met een ongelooflijke snelheid. Het duurt bijvoorbeeld maar vijftig jaar voordat een gele populier zijn maximale hoogte van 120 voet bereikt.
Populierenhout en levensduur
Het zachte hout van de gele populier maakt hem zeer waardevol voor het maken van meubels, speelgoed en muziekinstrumenten, maar het beperkt ook de levensduur en overleving van individuele bomen en draagt bij aan een snelle cyclus van zonnegatenvorming. De stammen van de gele populier breken gemakkelijk door sterke wind. Er zijn veel voorbeelden van gebroken en omgevallen gele populieren langs het hele natuurpad. Dit proces van windbreuk opent zonnige openingen in het bladerdak voor nieuwe zaailingen van de gele populier. Een geelpopulierenbos bevindt zich in een bijna continu proces van dynamische vernietiging en snelle hergroei.
De gele populier komt het meest voor in gemengde loofhoutbossen (gemengd met eiken, hickories, Amerikaanse beuken, esdoorns, zwarte kersen en lindenhout) maar wordt ook aangetroffen in associatie met een aantal naaldbomen (waaronder witte den en hemlock). De sleutel tot de persistentie van de gele populier in deze bosassociaties is niet de duurzaamheid van de individuele bomen, maar veeleer de snelheid en robuustheid van de hergroei en vervanging.