Mary Ann Evans, die schreef onder het pseudoniem George Eliot, was een zeer gewaardeerde Victoriaanse romanschrijfster. Onder haar fans bevond zich Koningin Victoria zelf en ook nu nog vermaken haar romans de lezers. Maar het was niet alleen haar geschreven werk dat haar bekendheid bracht; ook in haar persoonlijke leven was ze het onderwerp van controverse.
Mary Ann Evans werd geboren op 22 november 1819 in Nuneaton, als tweede kind van Robert en Christiana Evans. Ze werd geboren op het landgoed Arbury Hall, waar haar vader manager was.
Haar moeder stierf toen ze zestien was en op haar eenentwintigste verhuisde ze naar Coventry, waar ze bevriend raakte met de familie Bray, een invloedrijke familie die haar introduceerde in een nieuwe kring van vrienden en een andere manier van denken. Ze stelde haar geloof in vraag, wat problemen veroorzaakte met haar vader. Ze hield echter het huishouden en zorgde voor hem tot 1849, toen hij stierf. Ze was toen dertig jaar oud.
Na een verblijf in het buitenland verhuisde ze naar Londen en werd adjunct-redacteur van een links tijdschrift genaamd ‘The Westminster Review’. In Londen ontmoette ze George Henry Lewes en in 1854 gingen ze samenwonen. De relatie was gecompliceerd en nogal schandalig in Victoriaanse tijden, aangezien George al getrouwd was. Zijn vrouw, Agnes Jervis, had drie kinderen met George Lewes en vier met een andere man. George had echter toegestaan dat hij als vader werd vermeld op de geboorteakten van de onwettige kinderen. Dit betekende dat hij niet van zijn vrouw kon scheiden omdat hij medeplichtig werd geacht aan het overspel en dus niet vrij was om te trouwen.
Mary Ann Evans begon zichzelf Mary Ann Evans Lewes te noemen en zij verwees naar George Lewes als haar echtgenoot. Ze beschouwden zichzelf als getrouwd, ook al erkende de wet dat niet. Ze zouden samen blijven tot zijn dood vierentwintig jaar later.
Het feit dat ze hun relatie in het openbaar erkenden in plaats van het te verbergen, bracht hen afkeuring van de rest van de samenleving. Haar broer Isaac verbrak het contact met haar.
Vele mensen hebben in de loop der tijd opmerkingen gemaakt over het uiterlijk van George Eliot. Ze was niet wat de maatschappij als mooi beschouwde. Henry James zei echter: “…In deze enorme lelijkheid schuilt een zeer krachtige schoonheid die in enkele minuten de geest bekoort, zodat je uiteindelijk, net als ik, verliefd op haar wordt. Ja, zie mij letterlijk verliefd worden op deze grote blauwborst met paardengezicht. Nogal een compliment uit de losse hand.
Voor haar schrijven nam ze de nom-de-plume George Eliot aan. In een van haar essays bekritiseerde ze de vrouwelijke schrijvers van die tijd om hun triviale plots. Ze wilde er zeker van zijn dat haar werk serieus werd genomen, dus creëerde ze ‘George Eliot’ en de naam zou spoedig beroemd worden.
Haar eerste complete roman was ‘Adam Bede’, gepubliceerd in 1859. Het was een groot succes en er werd druk gespeculeerd over de identiteit van de nieuwe auteur. Uiteindelijk trad Mary Ann naar voren en gaf toe George Eliot te zijn.
Ze schreef in totaal zeven romans, alsmede diverse andere werken. Na ‘Adam Bede’ schreef ze ‘The Mill on the Floss’, ‘Silas Marner’, ‘Romola’, ‘Felix Holt; the Radical’ en ‘Middlemarch’. Haar laatste roman was ‘Daniel Deronda’ en nadat die in 1876 was gepubliceerd, verhuisden zij en George naar Witley in Surrey. Lewes voelde zich niet goed en hij stierf op 30 november 1878.
Zij vond troost bij John Walter Cross die ook kort daarvoor een verlies had geleden (zijn moeder was overleden) Zij trouwde met hem op 16 mei 1880. Dit maakte haar weer kwetsbaar voor roddels, want hij was twintig jaar jonger dan zij. Dit wettige huwelijk hielp om haar met haar broer te verzoenen.
Tijdens hun huwelijksreis in Venetië deed zich een incident voor waarbij John Cross van een hotelbalkon in het Canal Grande sprong. Gelukkig overleefde hij het en ze keerden terug naar Engeland. Ze verhuisden naar Chelsea maar George Eliot werd ziek door een keelinfectie. Ze leed al aan een nierziekte en ze stierf op 22 december 1880. Ze was eenenzestig jaar oud. Ze ligt begraven op het Highgate Cemetery in Londen, naast George Lewes.
George Eliot was een van de belangrijkste schrijvers van het Victoriaanse tijdperk. Ze stierf honderdzesendertig jaar geleden en toch wordt ze nog steeds beschouwd als een van de grootste schrijvers aller tijden. Ze leeft voort door haar geschreven werken. Om George Eliot zelf te citeren: “Onze doden zijn nooit dood voor ons, totdat we ze vergeten zijn.”
Helen is moeder van twee jongens – één, een actieve vierjarige en één, een slaperige pasgeboren baby. Naast geschiedenis heeft ze een interesse in gezondheid en fitness en schrijft ze een blog over dit onderwerp. Ze is eerder gepubliceerd bij Historic UK en je kunt ander schrijfwerk op verschillende plaatsen vinden, zoals poëzie bij Fresh!Online Literary Magazine en bloemlezing.
