Hallo iedereen. Voor degenen die mij niet kennen, mijn naam is Ginelle Testa en ik ben Carole’s eerstgeboren kleinkind. Ik ben vereerd dat ik vandaag deze grafrede mag houden ter nagedachtenis van mijn oma.
Ik ben de oudste van haar 5 overgebleven kleinkinderen. Hoewel ze 71 was en ik haar maar 21 jaar heb gekend, was ze een van de mensen die me het meest na aan het hart lagen. Ze raakte mijn hart op een speciale manier door de persoon die ze was en de liefde die ze uitstraalde. Ze was voor veel mensen bijzonder, maar ze heeft een belangrijke rol gespeeld bij het vormen van wie ik ben. Ik wil het graag hebben over drie belangrijke en bijzondere aspecten van haar.
Er valt veel te zeggen over mijn grootmoeder, Carole Beaulieu. Ze was een trouw familielid, een harde werker, een gulle vrijwilliger, een toegewijde religieuze figuur, en een geliefde vriendin voor velen. Ik betwijfel of iemand uit deze categorieën zou tegenspreken als ik zeg dat mijn nana een ruggengraat had. Ze was een vrouw die van niemand onzin pikte. Ik bedoel van niemand. Ik vind het ironisch, maar passend dat we haar religieus eren. Ze bracht een groot deel van haar leven door met werken voor en vrijwilligerswerk met de kerk. Het was een belangrijk deel van haar leven, haar spiritualiteit betekende veel voor haar. Toch was de kerk niet gevrijwaard van haar inbreng van wat zij geloofde. Nana Carole was het niet altijd eens met hun overtuigingen, en ze was niet bang om iemand dat te laten weten.
Ze was een brutale vrouw en haar sterke persoonlijkheid was iets wat ik van haar heb meegekregen. Ze leerde me op te komen voor waar ik in geloofde, zelfs als dat betekende dat ik op een paar voeten moest trappen en wat veren moest verjagen. Ik ben er trots op te kunnen zeggen dat ik de ruggengraat van mijn oma heb.
Ja, ze had een ruggengraat. Dit is haar eerste geweldige kwaliteit. Maar, aan de andere kant, MAN was ze koppig. Gelukkig trouwde ze met een aardige man, mijn papa, maar als ze ooit bedrogen zou worden of onrecht aangedaan zou worden, zou ik er geen seconde aan twijfelen dat ze in de gevangenis zou zitten voor moord of op zijn minst ernstige bedreiging. Het was erg moeilijk voor mijn oma om sorry te zeggen voor een lange tijd, ze had te veel trots. Maar tegen het einde van haar leven zag ik dat die trots werd ingeslikt en leerde ze dat er belangrijkere dingen in het leven waren dan wrok koesteren, want familie betekende de wereld voor haar.
Dit brengt me bij mijn tweede eigenschap waar ik in mijn oma van hield en die ze ook aan mij heeft doorgegeven: haar openhartige vermogen om alles en iedereen te onthouden en de meest bedachtzame vrouw te zijn die ik ooit heb gekend. Daar zitten heel wat positieve kanten aan … ze kocht altijd mijn toiletartikelen om de zes maanden of zo. Als we in het openbaar uitgingen, zag ze bekende gezichten en herinnerde ze zich namen, ook al had ze de persoon in kwestie 40 jaar niet gezien, ze kende de naam van de moeder, broer en hond. Ik had nooit een verjaardag zonder een kaart en een telefoontje. Ze was er altijd. Ze dacht altijd aan anderen, vooral aan degenen die haar na aan het hart lagen. Meestal was dat ZO geweldig.
De keerzijde van haar waanzinnig goede geheugen was dat ze ALLES onthield. Ze verwachtte minimaal één keer per week met me te praten. Als er een week voorbij ging zonder dat ik belde kon ik als ik eindelijk belde een “Zo, de laatste keer dat ik met je gesproken heb was afgelopen dinsdag 18:34 uur, na je avondles. Goed om te weten dat je nog leeft.” …. Ik zeg het je, deze vrouw had een waanzinnig goed geheugen, zelfs op haar 71ste.
De derde eigenschap waar ik van hield, was dat ze me altijd stimuleerde om de beste persoon te zijn die ik kan zijn. Tijdens de moeilijkste periodes in mijn leven, waarin de maatschappij en zelfs mijn familie mij als een mislukkeling en een afgewezene bestempelden, gaf mijn grootmoeder mij niet op. Ze geloofde in mij en hielp me altijd weer op het rechte pad te komen nadat ik van het paard was gevallen. Ze steunde me mentaal, fysiek, emotioneel en financieel door de jaren heen en ik heb haar voor veel dingen te danken. Ze herinnerde me altijd aan mijn kracht, doorzettingsvermogen en intelligentie ondanks alle obstakels die ik tegenkwam.
Hoewel, zoals je nu waarschijnlijk het patroon ziet, was er nog een andere kant aan deze eigenschap. Zij en ik waren het niet altijd eens over wat het betekende om de beste persoon te zijn die ik kan zijn. Toen ik haar vertelde dat ik biseksueel was, begreep ze het helemaal niet en het kostte haar een tijdje om het te verwerken. Ze zei me dat het niet was dat ze dacht dat het verkeerd was, maar dat ze me geen moeilijk leven toewenste. Ze wenste dat ik dingen zou doen om het leven in de toekomst gemakkelijker te maken en een meer traditionele weg zou volgen. Maar aan het eind van de dag zei ze me dat ze op mijn bruiloft zou dansen, of ik nu met een man of een vrouw trouwde.
Mijn oma was een ongelooflijk aardig, sterk en geweldig mens. Ik hield van haar om wie ze was en wie ze me hielp te zijn, mezelf. Ondanks dat dat niet strookte met haar oorspronkelijke idee van haar hetero, dokter kleindochter die geen dreadlocks in haar haar zou doen, geen tatoeages op haar lichaam zou zetten en niet naar derde wereld landen zou reizen… ze hield van me en leerde me dat het oké was om niet perfect te zijn. En iedereen die me niet accepteerde zoals ik was, beloofde ze een schop onder hun kont. Ik zal de lessen die ik van haar geleerd heb altijd bij me dragen, ook al is ze er fysiek niet meer en ik weet dat ik daarin niet de enige ben.
De manier waarop mijn grootmoeder haar leven leidde, heeft mij veranderd: Ik wil net zo liefdevol voor anderen zijn als zij voor mij was. Op deze manier leeft haar geest door mij voort.
Dank je.