Grijze walvis, (Eschrichtius robustus), een slanke baleinwalvis met een overvloed aan uitwendige parasieten waardoor hij eruitziet als een met zeepokken bezaaide rots.
Encyclopædia Britannica, Inc.
De grijze walvis bereikt een maximale lengte van ongeveer 15 meter (49 voet). Hij is grijs of zwart, gevlekt met wit, en heeft korte gele baleinen met grove borstelharen. Hij heeft twee (zelden meer) lengtegroeven op zijn keel. In plaats van een rugvin heeft de rug een rij lage bulten over de lengte.
Grijze walvissen zijn bodemetende kust walvisachtigen die nu in twee verschillende populaties voorkomen. Een Koreaanse populatie leeft ’s zomers in de Zee van Okhotsk en trekt ’s winters naar het zuiden om zich voort te planten voor de kust van Zuid-Korea. Een Californische populatie zomert in de Bering- en de Tsjoektsjenzee en trekt naar het zuiden om zich in de winter voort te planten langs de kust van Baja California. Een Noord-Atlantische populatie grijze walvissen werd in het begin van de jaren 1700 uitgeroeid door de walvisvaart. Er zijn resten van deze dieren gevonden op de oostelijke en westelijke kusten van de Noord-Atlantische Oceaan.
© Francois Gohier
De grijze walvis was in 1925 bijna uitgestorven, maar werd uiteindelijk onder volledige internationale bescherming geplaatst en is sinds de jaren veertig in aantal toegenomen. Dit herstel heeft zich voornamelijk voorgedaan in het oostelijk deel van de Stille Oceaan. Er wordt geschat dat er nu meer Californische grijze walvissen zijn dan in 1847, toen de walvisjacht daar begon. In 1994 werd de soort verwijderd van de Amerikaanse lijst van bedreigde diersoorten. De soort komt echter niet meer voor in de Atlantische Oceaan en de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) noemt de populatie in het westelijk deel van de Stille Oceaan ernstig bedreigd. De grijze walvis is het enige nog levende lid van zijn geslacht en van de familie Eschrichtiidae.