Wij gaan ervan uit dat swingers uit de voorsteden in het verleden zich bezig hielden met een partnerruil-fenomeen dat bekend staat als sleutelpartijtjes. Volgens de overlevering zouden autosleutels uit een vissenkom worden gekozen om willekeurige seksuele koppels te vormen van vrijgezelle stelletjes die dan zogenaamd zouden gaan neuken.
Maar hebben sleutelpartijtjes ooit echt plaatsgevonden? Of zijn ze uitgegroeid tot een algemeen aanvaarde mythe nadat Hollywood ze had uitgevonden? SF Weekly doorzocht 50 jaar literatuur over menselijke seksualiteit om te zien of we de waarheid over de legende achter de vrijpartijen konden achterhalen.
De vele afbeeldingen ervan in televisie en film bewijzen niet dat ze echt bestaan. De bekendste filmische sleutelparty is die in Ang Lee’s zwarte komedie van seksuele dwalingen, The Ice Storm uit 1997, hoewel Jim Carrey’s reboot How the Grinch Stole Christmas uit 2000 ook sleutels in een vissenkom afbeeldt op een sterk geseksualiseerde vakantiebijeenkomst van de Whos.
Key parties zijn opgedoken in tv-plotlijnen van That ’70s Show, Masters of Sex, en zelfs The Simpsons. (In de aflevering “500 Keys” uit 2011 wonen Marge en Homer zo’n feest bij zonder te weten wat het is. Een shirtloze Dr. Hibbert versiert vervolgens Milhouse’s moeder, en Milhouse’s vader is daar niet blij mee.)
De vroegste verwijzing naar sleutelparty’s in het echte leven die SF Weekly vond, was een lezing over “wife-swapping” door psychotherapeut Dr. Albert Ellis uit 1965. “Welke autosleutel je ook krijgt, je krijgt de vrouw, als je de man bent die bij deze bepaalde set sleutels hoort,” legt Ellis uit. “Dit wordt gedaan op een toevalsbasis, je zou kunnen zeggen een soort van loterij. Dit is waarschijnlijk de zeldzaamste vorm van partnerruil vandaag de dag.”
Dus het concept bestond al in 1965, en dat suggereert dat mensen het misschien hebben geprobeerd.
“Mensen zijn vleselijke wezens,” zegt medeoprichter van het Centrum voor Seks en Cultuur, Dr. Robert Lawrence. “Als je ze een interessant seks-idee geeft, zullen ze het uitproberen of erover praten.”
Maar het kan ook allemaal gepraat zijn. Het artikel “Co-Marital Sex and the Sexual Freedom Movement” uit 1970 in de Journal of Sex Research bestempelt het fenomeen als een mythe. “Onze gegevens suggereren een aantal andere valse mythen, maar we kunnen ze niet allemaal behandelen,” schreven co-auteurs James en Lynn Smith. “
“We waren zelfs nooit in staat om een individu te vinden die er een had bijgewoond,” voegden ze eraan toe in hun studie van 1967-68 onder honderden deelnemers aan de seksuele subcultuur van de Bay Area. “Het is duidelijk dat ze voorkomen, en we hebben ongefundeerde rapporten over hen, maar we vermoeden dat de verspreiding van het sleutel-party concept voor het grootste deel is ondersteund als gevolg van angst en fantasie.”
De structuur van een sleutelfeest komt ongetwijfeld recht uit een heteromannetjesdroom. Sleutelparty-overlevering is uitsluitend heteroseksueel, vrouwen krijgen geen seksueel vetorecht, en mannen zijn verzekerd van een partner zonder kans op afwijzing. Dit alles lijkt niet te stroken met zelfs de vroegste ethiek van seksuele bevrijding.
Meer opmerkelijk is dat we nul verslagen uit de eerste hand hebben gevonden.
“Ik ben nog nooit op een echte sleutelparty geweest, ben nog nooit uitgenodigd voor een sleutelparty, of heb nog nooit iemand geïnterviewd die persoonlijk een sleutelparty heeft bijgewoond, of dat nu in de jaren zestig was of in de decennia daarna,” schreef Katherine Frank in 2013 in haar groepsex culturele antropologie, Plays Well in Groups. “Ik heb geen betrouwbare wetenschappelijke verslagen van sleutelfeesten gevonden, hoewel ze sporadisch worden genoemd.”
“Zo’n gebrek aan bewijs schreeuwt ‘urban legend,’ ” concludeert ze.
Er zijn onderzoekers die volhouden dat sleutelfeesten zeker hebben plaatsgevonden. Onderzoeksjournalist Terry Gould zegt over zijn boek The Lifestyle: A Look at the Erotic Rites of Swingers: “Volgens twee dokters in de seksuologie, Joan en Dwight Dixon, die al sinds de jaren ’60 in de levensstijl zitten en al twee decennia over seksualiteit schrijven in tijdschriften, waren de oorspronkelijke echtgenoten niemand minder dan gevechtspiloten uit de Tweede Wereldoorlog”, aldus Gould. “Het waren de piloten en hun vrouwen die de term ‘sleutelclub’ uitvonden, die onbekend was in de jaren ’40, algemeen bekend werd in de jaren ’50 en ’60.”
Die analyse is gebaseerd op verhalen uit de tweede hand – die bepalen of je gelooft dat sleutelpartijen hebben plaatsgevonden. Tel je het navertellen van andermans oral histories uit de jaren ’60 mee als bewijs? Maar een rigoureuze, op feiten gebaseerde analyse laat weinig bewijs zien, en degradeert geruchten over sleutelfeesten tot het niveau van stadslegendes als gerbilling, rainbow parties, en “Hot Karls”. Je kan deze termen googlen als je moet. Maar we raden je niet aan om dit te doen vanaf je werkplek computer, of HR zou een beetje opgewonden kunnen raken.