Op een december in 1951 vond Bette Nesmith Graham Liquid Paper uit.
Graham was een alleenstaande moeder en werkte als directiesecretaresse voor de bestuursvoorzitter van de Texas Bank and Trust in Dallas. Ze had het tot directiesecretaresse geschopt nadat ze indruk had gemaakt op haar bazen met haar geestdrift; ze stuurden haar zelfs naar een secretaresseopleiding om een bonafide typiste te worden.
Het probleem was dat Graham niet echt een goede typiste was.
Zoals iedereen weet die Mad Men heeft gekeken, waren secretaresses uit de jaren vijftig veel tijd kwijt aan het typen van correspondentie en andere brieven voor leidinggevenden.
In Grahams geval was haar kantoor net overgestapt op de elektrische typemachine, wat betekende dat het wissen van fouten in theorie eenvoudiger zou moeten zijn. Maar elke keer dat Graham een fout probeerde te verdoezelen met haar nieuwe elektrische typemachine, liet ze een puinhoop achter.
Die kerst keek Graham nieuwsgierig uit het raam naar de bank aan de overkant van de straat. Ze zag een man een bord schilderen in de winkelpui van de bank. Als hij een fout maakte, verbergt hij die met een streepje verf dat overeenkomt met de achtergrond.
Dat maakte iets los bij Graham. Zoals James Ward, auteur van het boek The Perfection of the Paper Clip: Curious Tales of Invention, Accidental Genius, and Stationery Obsession, aan NPR uitlegde: “
In een moment van vindingrijkheid mengde Graham thuis witte temperaverf op waterbasis in haar keukenmixer. De volgende dag nam ze de verfoplossing en een slanke kwast mee naar haar kantoor en zette het brouwsel aan het werk, ze schilderde over fouten heen, liet ze even aan de lucht drogen en typte er vervolgens de juiste letter(s) overheen. Et voila: Haar fouten waren perfect verborgen.
Graham noemde haar uitvinding Mistake Out, en toen haar collega-secretaresses lucht kregen van Grahams ingenieuze oplossing, werd Mistake Out een kantoorfenomeen. Maar Graham dacht er vijf jaar lang niet aan om haar product te verkopen. Ondanks het feit dat ze ’s nachts en in het weekend met haar zoon (en toekomstig lid van de Monkees), Michael Nesmith, werkte om flessen in hun garage te vullen, verdiende ze nauwelijks geld.
Maar de vraag steeg toen haar product een beruchte redder in nood werd voor secretaresses. In 1956 coördineerde ze een team om Mistake Out verder te ontwikkelen – een kantoorboekhandelaar, de scheikundeleraar van haar zoon en een verffabrikant – en ontwikkelde wat toen Liquid Paper werd.
Dan veranderde alles drastisch voor Graham. Haar garagebedrijfje werd een gepatenteerde operatie; één enkele vermelding in een kantoorvakblad leverde 500 orders uit het hele land op, en nog eens 400 in drie papierkleuren van General Electric. De zaken gingen goed, maar Grahams slechte typevaardigheden zorgden er uiteindelijk voor dat ze werd ontslagen bij haar vaste baan, toen ze per ongeluk de naam van haar eigen bedrijfje intypte in een memo die voor haar werkgever was bestemd.
Vrij van haar baan kon Graham zich concentreren op Liquid Paper. Ze stortte zich met volle kracht op het bedrijf en stuwde de productie van 500 flessen per week naar 10.000 flessen per dag in 1968. In 1979 verkocht Graham het bedrijf voor bijna 48 miljoen dollar aan Gillette Corporation.
Graham was rijk en comfortabel, en het succes van haar bedrijf stelde haar in staat over te stappen van zakenvrouw naar filantroop. Ze richtte de Betty Claire McMurray Foundation op in 1976 en de Gihon Foundation in 1978; beide waren gewijd aan vrouwen en het ondersteunen van vrouwelijk ondernemerschap en artistieke inspanningen. Graham’s zoon Michael was ondertussen uitgegroeid van assistent in de garage van zijn moeders bloeiende bedrijf tot een popicoon en televisiester met de Monkees.
Graham overleed in 1980 en liet miljoenen na. Maar dat was niet het einde van haar nalatenschap.
Op het moment van haar dood was Michael Nesmith zijn eigen label begonnen, dat audio-platen en cassettes combineerde met video’s. Zijn hit “Rio” uit 1977 ging vergezeld van een video, waarmee Nesmith een van de eerste artiesten werd die muziekvideo’s maakte en uitbracht zoals we die vandaag de dag kennen. De “Rio”-video was zo populair dat Nesmith een televisieprogramma lanceerde, PopClips, op Nickelodeon, een programma dat uitsluitend aan muziekvideo’s was gewijd. Het succes van PopClips leidde uiteindelijk tot de oprichting van het MTV-netwerk.
En zo zou de muziekvideo zoals wij die kennen misschien niet hebben bestaan zonder Liquid Paper.