In 1972 bouwde dierengedragsdeskundige John Calhoun een muizenparadijs met prachtige gebouwen en grenzeloos voedsel. Hij introduceerde acht muizen in de populatie. Twee jaar later hadden de muizen hun eigen apocalyps gecreëerd.
Deze browser ondersteunt het video-element niet.
Universum 25 was een gigantische doos die was ontworpen om een knaagdierenutopia te worden. Het probleem was dat dit utopia geen welwillende schepper had. John B. Calhoun had al heel wat muizenomgevingen ontworpen voordat hij aan het 25e toe kwam, en verwachtte niet dat hij naar een vrolijk verhaal zou gaan kijken. Verdeeld in “hoofdpleinen” en vervolgens onderverdeeld in niveaus, met hellingbanen die naar “appartementen” leiden, zag het er prachtig uit en werd het altijd voorzien van voedsel, maar de bewoners waren vanaf het begin gedoemd te verdwijnen.
Universum 25 begon met acht muizen, vier mannetjes en vier vrouwtjes. Op dag 560 bereikte de muizenpopulatie 2200 muizen, maar daarna daalde deze gestaag tot een onherstelbaar uitsterven. Op het hoogtepunt van de populatie brachten de meeste muizen elke seconde van hun leven door in het gezelschap van honderden andere muizen. Ze verzamelden zich op de grote pleinen, wachtten op voedsel en vielen elkaar af en toe aan. Weinig vrouwtjes voldeden aan de verwachtingen, en degene die voldeden, leken hun baby’s gewoon te vergeten. Ze verplaatsten de helft van hun jongen weg van gevaar en vergaten de rest. Soms lieten ze een baby vallen en in de steek terwijl ze hem droegen.
Advertentie
De weinige afgelegen plaatsen herbergden een bevolking die Calhoun, “de mooie mensen.” De vrouwtjes en weinige mannetjes in de ruimte werden meestal bewaakt door één mannetje. Ze plantten zich niet voort, vochten niet en deden niets anders dan eten, verzorgen en slapen. Toen de bevolking begon af te nemen, bleven de schoonheden gespaard van geweld en dood, maar ze hadden totaal geen voeling meer met sociale gedragingen, zoals seks hebben of voor hun jongen zorgen.
Aanprijzing
In 1972, met de babyboomers die volwassen werden in een steeds vollere wereld en berichten over rellen in de steden, leek Universe 25 op een Malthusiaanse nachtmerrie. Het kreeg zelfs zijn eigen pakkende naam, “The Behavioral Sink.” Als de hongersnood niet iedereen doodde, zouden de mensen zichzelf vernietigen. De beste optie was te vluchten naar het platteland of de buitenwijken, waar mensen de ruimte hadden en het leven vredig en natuurlijk was.
Heden ten dage blijft het experiment beangstigend, maar de aard van de angst is veranderd. Een recente studie wees uit dat Universum 25, als je het in zijn geheel bekijkt, niet te overbevolkt was. Hokken, of “appartementen” helemaal aan het eind van elke gang, hadden maar één in- en uitgang, waardoor ze gemakkelijk te bewaken waren. Hierdoor konden de meer agressieve territoriale mannetjes het aantal muizen in dat hok beperken, waardoor de rest van de wereld overbevolkt raakte, terwijl de paar “schoonen” die er woonden geïsoleerd werden van de normale samenleving. In plaats van een bevolkingsprobleem, zou je kunnen stellen dat Universum 25 een probleem van eerlijke verdeling had.
Aanbeveling
Het feit blijft dat het een probleem had, en wel een probleem dat uiteindelijk tot zijn ondergang heeft geleid. Als muizen en mensen dit gedrag gemeen hebben, kunnen wij dan aan het lot van Universe 25 ontsnappen?
Top afbeelding: Yoichi R Okamoto, fotograaf Witte Huis.