Weinigen zijn op de hoogte van onderwaterlassen. Dit lasproces komt voor velen als een verrassing, omdat elektriciteit en water een gevaarlijke en onverenigbare combinatie lijken te zijn. Onderwaterlassen is echter een lucratieve bezigheid en een van de best betaalde beroepen voor beroepsduikers.
Het onderwaterlassen, ook wel hyperbaar lassen genoemd, werd uitgevonden in het begin van de jaren dertig en wordt nog steeds gebruikt voor het onderhoud en de reparatie van volledig of gedeeltelijk onder water liggende maritieme constructies. Hyperbare lassers in het binnenland kunnen werken aan kleine zeeschepen, dammen en bruggen. Offshorelassers daarentegen moeten werken aan schepen, booreilanden, pijpleidingen en onderwaterhabitats.
Wat is onderwaterlassen?
Het lasproces onder water lijkt veel op het lassen op het land. Voor beide soorten laswerk worden dezelfde basisuitrusting en -technieken gebruikt. Daarom worden veel onderwaterlassers opgeleid tot professionele lassers voordat ze leren commercieel duiken.
Er bestaat geen twijfel over dat onderwaterlassen een gevaarlijke bezigheid is. Maar met de juiste voorzorgsmaatregelen en veiligheidsnormen kunnen veel risico’s aanzienlijk worden beperkt.
Als u geïnteresseerd bent in het leren van lastechnieken, moet u zich inschrijven bij een gerenommeerde lasschool die opleidingen aanbiedt door ervaren en gecertificeerde instructeurs. Daarna is het noodzakelijk om een opleiding te volgen bij een geaccrediteerde instelling voor commercieel duiken. Er is minstens een paar jaar opleiding en werkervaring nodig om een bekwaam onderwaterlasser te worden.
Risico’s
De meeste mensen weten dat zout water een goede geleider van elektriciteit is. Water brengt het risico van elektrocutie met zich mee, omdat het als een geleider voor stroom kan fungeren. Daarom vermijdt men natte oppervlakken die zich dicht bij de bronnen van elektrische stroom kunnen bevinden.
Lassen onder water kan dus gevaarlijk zijn. Hoewel dit een van de gevaren is die het beroep met zich meebrengt, is het zeker niet het grootste risico.
Rewards That Match Risks
Dankzij de uitdagende aard van het beroep en de risico’s die eraan verbonden zijn, is onderwaterlassen een goed betaald beroep. Volgens het Bureau of Labor Statistics bedraagt het gemiddelde jaarloon van beroepsduikers ongeveer $ 59.470. Het Bureau rekent onderzeelassers onder de noemer commerciële duikers.
Het gemiddelde uurloon is $28,59, wat behoorlijk lonend is. De werkgelegenheid groeit ook met 9,5%. Hieruit blijkt dat onderwaterlassen een snel groeiend vakgebied is met veel mogelijkheden en potentieel. De lonen stijgen met 3,5%.
Afhankelijk van hoe snel je leert en je vaardigheden ontwikkelt, kun je in relatief korte tijd aanzienlijke loonsverhogingen verwachten. De top tien procent werknemers verdienen meer dan $ 100.000 per jaar.
In feite kan de top tien procent van de best betaalde onderwaterlassers meer dan $ 150.000 per jaar verdienen. Dit is een van de best betaalde banen die je kunt krijgen zonder een universitair diploma.
Types van onderwaterlassen
Er zijn twee basiscategorieën van onderwaterlassen:
Dry Welding
Mensen visualiseren onderwaterlassen normaal gesproken als een baan die wordt uitgevoerd met de duiker volledig onder water. Dit is tot op zekere hoogte waar. De meeste onderwater laswerkzaamheden worden echter onder droge omstandigheden uitgevoerd.
Bij drooglassen wordt een hyperbare kamer gebruikt om een droge omgeving te creëren. In plaats van te lassen in de aanwezigheid van water, wordt droog gelast in een droge atmosfeer die bestaat uit een mengsel van gassen. Drooglassen zorgt voor een hogere kwaliteit en betrouwbaarheid.
Hyperbare kamers zijn echter niet goedkoop en onderwaterlassers hebben er niet altijd toegang toe. Daarom moeten duiker-lassers onder bepaalde omstandigheden een beroep doen op natlassen wanneer drooglassen niet mogelijk is.
Natlassen
Natlassen kan worden uitgevoerd op basis van een aantal factoren. Het hangt af van de urgentie van de reparaties en de mate van toegang tot het lasgebied. Natlassen kan echter het beste als laatste redmiddel worden beschouwd. Daar zijn een aantal redenen voor. Ten eerste is er het duidelijke risico van lassen in de aanwezigheid van water. Daarnaast is er het risico van kwaliteitsproblemen als gevolg van nat lassen. De gelaste verbinding kan te snel afkoelen door de snelle warmteafgifte aan het omringende water. Snelle afkoeling verhoogt het risico op scheurvorming en andere defecten in de lasnaad. Voor de meest betrouwbare, duurzame en defectvrije lasverbindingen moet de afkoelsnelheid zorgvuldig worden geregeld. Dit is niet mogelijk wanneer het proces in de aanwezigheid van water wordt uitgevoerd.
Hoe wordt onder water gelast?
Duik-lassers hebben een scala van mogelijkheden tot hun beschikking om de lastaak uit te voeren. Afhankelijk van de taak moeten ervaren onderwaterlassers en projectmanagers overleggen welk lasproces het meest geschikt is om aan de eisen te voldoen.
Hier volgen de verschillende lasprocessen die kunnen worden gebruikt.
Natlassen
Geschermd metaalbooglassen, dat ook bekend staat als stoklassen, is een populaire keuze voor natlassen. Het is veelzijdig en kosteneffectief. Bij deze methode creëren lassers een elektrische boog met behulp van een verbruikselektrode die door een stroomvoorziening van stroom wordt voorzien. De boog wordt gecreëerd tussen de elektrode en de structuur die wordt gelast, zodat het toevoegmateriaal wordt gesmolten en op de verbinding wordt afgezet.
Om dit lasproces efficiënt en veilig uit te voeren, moeten de duiker-lassers ervoor zorgen dat de elektroden en het basismetaaloppervlak schoon zijn. Voordat de duiker de las uitvoert, moet hij het gebied inspecteren op obstakels of andere veiligheidsrisico’s.
Als alles klaar is, geeft de duiker-lasser het team het teken de stroom in te schakelen. De stroombron kan 300 tot 400 ampère gelijkstroom opwekken.
Op dit punt vraagt u zich misschien af hoe de duiker niet wordt geëlektrocuteerd door de enorme stroom die wordt opgewekt. De sleutel hiervoor ligt in de laag van gasvormige bellen die ontstaat wanneer de boog de flux smelt. Deze laag schermt de las af en voorkomt dat de elektriciteit buiten zichzelf wordt geleid.
Hoewel deze bellen een isolerende laag vormen om de duiker tegen de stroom te beschermen, veroorzaken zij een aantal problemen. Deze bellen verduisteren het lasgebied, d.w.z. ze verminderen het zicht van de lasser. Deze belletjes kunnen ook het lasbad verstoren als de duiker niet voorzichtig is. Natlassen stelt duikers dus voor een aantal unieke uitdagingen.
Directe stroom wordt ook gebruikt, en die is veiliger voor onderwatertoepassingen dan wisselstroom.
Stick welding is zeker een van de populairdere keuzes voor natlassen. Maar ook andere methoden worden vaak gebruikt voor natlassen.
Flux-Cored Arc Welding
Deze veelzijdige lasmethode kan worden gebruikt voor gietijzer, nikkellegeringen en andere soorten metaallegeringen. Zoals de naam al aangeeft, bestaat de verbruikselektrode uit een buis van vulmateriaal die in het midden gevuld is met flux. Deze elektrodedraad wordt automatisch toegevoerd om nauwkeurige en zorgvuldig gecontroleerde lassen te maken.
Wrijvingslassen
Deze techniek maakt gebruik van warmte en wrijving in plaats van het smelten van het toevoegmateriaal om metaal te smelten.
Drooglassen
Zoals hierboven vermeld, wordt bij drooglassen een hyperbare kamer gebruikt voor betrouwbaardere resultaten. Eerst wordt een afdichting gemaakt rond het gebied dat gelast gaat worden. Vervolgens wordt water via slangen weggepompt en vervangen door een gasmengsel, zoals helium en zuurstof.
Nadat al het water is weggepompt, wordt de druk in de hyperbare kamer op het juiste niveau gebracht om decompressieziekte te voorkomen. De keuze van de gebruikte lasmethode wordt beïnvloed door de grootte van de kamer. Duikers kunnen kiezen uit de volgende lastechnieken.
Habitatlassen
Bij deze methode werken onderwaterlassers in een kleine kamer, die een behuizing onder positieve druk of een habitat wordt genoemd. Deze methode wordt gebruikt om heet werk uit te voeren. Dat wil zeggen, deze methode creëert een omgeving die het gevaar van verbranding door de instroom van ontvlambare dampen en gassen vermindert. Bijgevolg wordt deze techniek vaak gebruikt bij het lassen op offshore booreilanden, waar dergelijke scenario’s vaak voorkomen.
Deze methode werkt door continu gassen naar binnen te pompen om een ademende atmosfeer te handhaven. Zoals de naam al doet vermoeden, zal de druk binnen de kamer hoger zijn dan de druk buiten. Als gevolg daarvan stroomt er voortdurend gas uit de kamer. Dit drukverschil is zeer klein. De druk binnenin is slechts 0,007 pond per vierkante inch hoger dan de druk buiten.
Dit levert twee grote voordelen op. Het eerste is dat het de instroom van brandbare koolwaterstoffen en andere gevaarlijke gassen voorkomt. Het tweede voordeel is dat giftige lasrook op een veilig niveau kan worden gehouden. Door het positieve drukverschil neemt het uitgaande gas de giftige lasgassen mee. De gevaarlijke lasrook in de kamer wordt verder verdund door de instroom van een vers, ademend gasmengsel. Heliummengsels kunnen worden gebruikt om de kamer onder druk te zetten, zodat duikers niet aan stikstofnarcose lijden en bewusteloos raken.
Voordat de duiker de kamer binnengaat, wordt het water in de kamer geleegd, zodat de ademgassen erin kunnen worden gepompt. Grotere habitats kunnen twee tot drie duikers herbergen.
Druklassen
Deze lasmethode maakt gebruik van explosieve kracht en/of wrijving om werkstukken onder hoge druk samen te voegen. Het is ook bekend als lassen in vaste toestand. Druklassen is een brede term die verschillende lastechnieken omvat die één factor gemeen hebben. Zij maken gebruik van mechanische druk op het lasdeel om deze te verbinden.
De algemene term kan verschillende processen omvatten, zoals explosielassen, ultrasoon lassen, diffusielassen, weerstandslassen, wrijvingslassen en gasdruklassen. Het wrijvingsroerlassen wordt steeds populairder. Dit proces kan de kwaliteit van de verbinding verbeteren door gebruik te maken van een roterend werktuig, dat wrijving creëert onder sterke krachten om gezamenlijke secties te lassen.
Dry Spot Welding
Dry spot welding techniek wordt gebruikt voor kleine kamers. De kamer wordt op de lasplaats geplaatst om een droge atmosfeer te creëren. De duiker last door de elektrode in deze kamer te plaatsen. Een goede afdichting is noodzakelijk om het omringende water buiten te houden.
Dry Chamber Welding
Dry Chamber maakt gebruik van een kleine kamer die alleen plaats biedt aan het bovenlichaam van de lasser. De duiker moet deze kamer vanaf de bodem betreden. De kamer bedekt alleen het hoofd en de schouders.
Bij drooglassen wordt ook vaak gebruik gemaakt van flux-cored arc welding en shielded metal arc welding. Zij zijn hierboven kort toegelicht. Andere methoden die vaak worden gebruikt zijn onder meer de volgende.
Gas Tungsten Arc Welding
Dit lasproces is algemeen bekend als ‘TIG’. Het onderscheidende kenmerk van deze techniek is de niet-verbruikbare wolfraamelektrode. Deze elektrode wordt gebruikt om een elektrische boog bij hoge temperatuur te creëren. Als toevoegmateriaal wordt ook een andere draad gebruikt. De lasser smelt de lasdraad met behulp van de vlamboog. Het gesmolten metaal wordt voorzichtig op het verbindingsstuk aangebracht om de lasnaad te vormen. Deze techniek werkt goed voor een grote verscheidenheid aan legeringen. TIG-lassen staat bekend om de hoge kwaliteit en duurzaamheid van de lassen. Maar ook deze methode vereist een hoge mate van vaardigheid en precisie, omdat beide handen moeten worden gebruikt.
Gas Metal Arc Welding
Deze lasprocedure staat ook bekend als MIG. De lasdraad wordt automatisch toegevoerd door middel van een laspistool. Het laspistool pompt ook beschermgas om de hete las te beschermen. Aangezien de lasser beide handen kan gebruiken om het laspistool vast te houden, is dit proces eenvoudig onder de knie te krijgen. Zelfs nieuwe gebruikers kunnen meteen beginnen met het maken van lasnaden van hoge kwaliteit.
Plasma Arc Welding
Deze lasmethode lijkt enigszins op het TIG-lasproces. Bij het plasmabooglassen ontstaat een elektrische boog tussen het werkstuk en de elektrode, die meestal van gesinterd wolfraam is gemaakt. PAW verschilt op één belangrijk punt van TIG-lassen. De elektrode bevindt zich in het toortslichaam. De plasmaboog kan dan gescheiden worden gehouden van het inerte gas. Het plasma wordt met hoge snelheid door het koperen mondstuk geïnjecteerd. Het mondstuk met fijne boring beperkt het plasma in één richting voor nauwkeurige resultaten. De temperatuur kan oplopen tot 50.0000 F en zelfs meer.
Voor uitgebreid onderwaterlassen diep onder de waterspiegel moeten onderwaterlassers in paren werken binnen de hyperbare kamer. Eerst wordt de hyperbare kamer op de juiste diepte gebracht en gevuld met ademgassen. Met behulp van een duikklok daalt de duiker af tot hetzelfde niveau, gaat de kamer binnen en begint te lassen. Diensten kunnen zes tot acht uur duren.
Varen bij onderwaterlassen
Onderwaterlassers lopen veel grotere gevaren dan lassers op het land, omdat er veel variabelen zijn die de zaak kunnen compliceren. Voor de veiligheid moet met verschillende factoren rekening worden gehouden, zoals gasdruk, waterdruk, duikuitrusting, gespecialiseerde lasapparatuur, beperkte ruimte, stroomvoorziening en nog veel meer.
Onderwaterlassers werken op afgelegen en gevaarlijke locaties, zoals offshore-olieplatforms en pijpleidingen. Hoewel dit werk financieel lonend is, is het ook een van de gevaarlijkste banen. Het sterftecijfer voor onderwaterlassen is zelfs een van de hoogste onder de gevaarlijkste beroepen.
Als niet de juiste zorg wordt besteed, kan een kleine fout gemakkelijk leiden tot de dood of langdurige gezondheidscomplicaties.
Projectmanagers en ingenieurs moeten met onderwaterlassers afstemmen om veiligheidszorgen aan te pakken. Hieronder volgen de grootste gevaren waarmee onderwater-lassers te maken krijgen.
- Verdrinking. Als de duikuitrusting op enigerlei wijze faalt, kan de duiker verdrinken als hij of zij te diep onder het wateroppervlak zit.
- Explosies. Uit brandbare gassen zoals zuurstof en waterstof kunnen brandbare mengsels ontstaan. Als deze zakken te groot worden en tot ontsteking komen, kan de resulterende explosie dodelijk zijn. Dit vormt een ernstig risico voor lassers aan land.
Maar vergeet niet dat lassers aan land ook het risico van een explosie lopen als ze in een slecht geventileerde ruimte werken.
Om de opbouw van brandbare gassen te voorkomen, moet de lasruimte zowel voor lassers aan land als onder water goed geventileerd zijn.
- Elektrische schok. Elektrocutie blijft een ernstige bedreiging als gevolg van de grote stromen die bij het lassen vrijkomen. Alle apparatuur die voor onderwaterlassen wordt gebruikt, moet waterdicht zijn. Houd de apparatuur goed onderhouden. Maak er een gewoonte van om de apparatuur vóór gebruik altijd te testen. Zorg ervoor dat er geen lekken zijn in de apparatuur. De apparatuur moet ook goed geïsoleerd zijn.
Zoals u kunt verwachten, verschilt de apparatuur voor onderwaterlassen enigszins van die voor het lassen op het land. Natlassen vereist dubbele isolatie voor de draden. Bij natlassen wordt nooit wisselstroom gebruikt. Alleen gelijkstroom wordt gebruikt.
Een messchakelaar is ook aanwezig om de stroom naar de laspen uit te schakelen.
- Long-, oor- en neusbeschadiging. Je moet oppassen dat je niet te veel tijd diep onder water doorbrengt. Dit kan leiden tot langdurige gezondheidsproblemen met betrekking tot de neus, longen en oren.
- Decompressieziekte. Dit wordt ook wel duikersziekte genoemd. Dit treedt op als gevolg van het inademen van gassen bij verschillende drukken. Decompressieziekte kan in extreme gevallen dodelijk zijn.
- Wilde dieren in zee. Hoewel haaienaanvallen niet al te vaak voorkomen, moeten duikers op hun hoede zijn voor haaien en andere dodelijke zeedieren.
Gelijkaardige berichten:
- Wat is pijplassen?
- Hoe werkt lassen?
- Wat is fusielassen?