Tarquin de Trotse was de laatste koning in het oude Rome. Hij was geen goede koning. Hij was een tiran en het volk haatte hem. Er is geen vast verhaal over hoe de Romeinen van hem afkwamen, maar er is wel een belangrijk verhaal dat vertelt over hun oorlog met hem. Dat verhaal is “Horatius bij de brug”.
Of het verhaal nu waar is of niet, het is belangrijk omdat het de reputatie van Rome en de Romeinse Legioenen versterkte. Het vertelde andere mensen dat Rome geliefd was en beschermd werd door de goden.
Zo gaat het verhaal …
Ergens heel lang geleden werd de stad Rome geregeerd door koningen. Soms waren deze koningen Romeins, soms waren deze koningen Etruskisch. In de tijd van deze legende, werden de Romeinen geregeerd door een Etruskische koning genaamd Tarquin de Trotse. Tarquin was een verschrikkelijke koning. Hij was wreed en onrechtvaardig. Het Romeinse volk kwam in opstand tegen Tarquin en versloeg hem. Daarna verbande ze hem terug naar de Etruskische bond. Tarquin ging naar de Etruskische Liga en vroeg om hulp. Toen zij zagen hoe rijk Rome was, besloten de Etrusken te helpen, zodat zij de Romeinse rijkdommen in handen konden krijgen. Ze stuurden hun leger met Tarquin mee om Rome te veroveren.
Rome was verbaasd dat de Etrusken hadden besloten Tarquin te helpen. Ze hadden hun leger nog niet op orde. De boeren en dorpelingen die buiten Rome woonden zagen het oprukkende leger en vluchtten de stad Rome in voor bescherming. Een van Rome’s beste natuurlijke verdedigingswerken was de rivier de Tiber. Als de Romeinen hun mensen over de bruggen over de Tiber konden krijgen, en vervolgens de bruggen konden neerhalen, zouden ze veilig zijn voor Tarquin.
De Romeinse bevelvoerende generaal was de bruggen vergeten toen hij zijn leger klaarstoomde voor de strijd tegen de Etrusken. De Romeinen haalden op eigen houtje de meeste bruggen over de Tiber neer. Maar één brug stond nog overeind. Tarquin zag de brug en stuurde zijn leger er op af. De brug werd bewaakt door enkele Romeinse soldaten. Zij waren met te weinig om het Etruskische leger tegen te houden, maar allen wisten dat als zij de Etrusken niet tegenhielden en de brug niet neerhaalden, de stad Rome verdoemd was.
Dit verhaal vertelt wat er meer dan 2500 jaar geleden gebeurde, het verhaal van Horatius.
Het verhaal van Horatius
Een hele tijd geleden, rond 510 v.Chr., zeiden de oude Romeinen: “Genoeg. We hebben het gehad met jou, koning Tarquin de trotse, de gemene, de gemene en de oneerlijke. Ga weg. Verlaat onze stad.” Ze gooiden hem eruit.
Tarquin de Trotse vond dat niet zo leuk. Hij ging naar de Etrusken en zei: “Ik heb wat hulp nodig. Rome heeft me eruit gegooid. Zij moeten betalen.” De Etrusken zeiden: “Natuurlijk, we zullen je helpen. We zullen je een leger geven.” Tarquin kwam terug.
Rome werd overrompeld. De mensen die op het omliggende platteland woonden, vluchtten zo snel als ze konden naar Rome. Ze stroomden over de smalle houten brug over de Tiber die Rome verbond met de landbouwvelden aan de andere kant, en zochten hun toevlucht in de ommuurde stad Rome. Het Etruskische leger zat hen op de hielen.
Binnen de stad waren de Romeinen zo in paniek en zo ongeorganiseerd dat, toen hun mensen eenmaal veilig binnen waren, zij vergaten de brug te vernietigen, of misschien was het nooit bij hen opgekomen dat te doen. Onder leiding van Tarquin de Trotse, die de weg in Rome vrij goed kende, trok het Etruskische leger naar het smalste stuk van de Tiber, waar de Romeinen natuurlijk hun brug hadden gebouwd. Stel je hun vreugde voor toen ze ontdekten dat de Romeinen de brug voor hen hadden achtergelaten om over te steken. Zij zouden de Tiber niet hoeven over te zwemmen om Rome te bereiken.
Het was een ramp. Als de Etrusken de brug overstaken, zouden ze Rome innemen. Horatius, een jonge Romeinse soldaat, riep naar zijn vrienden: “Kom op! Wij houden de brug terwijl de anderen hem afhakken.” Zijn vrienden verstijfden. Ze waren doodsbang bij de gedachte een heel leger te moeten trotseren. “Hak dan in ieder geval de brug om, terwijl ik ze alleen af kan houden,” smeekte Horatius.
Hij stond op de brug en stond alleen tegenover het Etruskische leger. “Wie van jullie is dapper genoeg om het op te nemen tegen een Romeins soldaat,” schreeuwde hij. De Etrusken wierpen speren naar hem. Maar ze waren ver weg, en de brug zelf gaf Horatius bescherming. Horatius hield stand, vechtend als een held. Toen de Etrusken probeerden de smalle brug over te steken, sneed Horatius hen neer. Twee van zijn vrienden haastten zich om hem te helpen. Achter hen waren andere jonge soldaten verwoed aan het zagen aan de zware koorden die de brug vasthielden.
Horatius voelde dat de brug het begaf. “Ga terug,” riep hij naar zijn vrienden. Zijn vrienden renden naar de bescherming van de ommuurde stad. Het was hopeloos, dachten ze. Eén man kan geen heel leger tegenhouden. Alleen de goden konden hen nu nog redden. Maar Horatius had gelijk. De brug begaf het. Toen de brug begon te vallen, draaide Horatius zich om en dook in de Tiber. De goden waren met hem. Hij zwom veilig terug naar Rome, en kreeg een helden onthaal.
Het Etruskische leger viel terug. Hoe kon één man een leger trotseren en het overleven? Het was een voorteken. Ze wilden de goden niet boos maken. Het was waar wat ze zeiden over Rome. Het was een goddelijke stad. Tarquin de Trotse schreeuwde en schreeuwde en ging door met iets vreselijks. Maar niets wat hij zei kon het Etruskische leger overtuigen om de Tiber over te zwemmen en Rome te bestrijden. Het Etruskische leger ging naar huis. En ze kwamen nooit meer terug.
Het Romeinse volk zwoer dat het NOOIT meer door een koning zou worden geregeerd. En dat gebeurde ook niet. Rome richtte voor het eerst in de geschiedenis een regering op door en voor het volk van Rome, de Romeinse Republiek.
De Romeinse Republiek
Het oude Rome Q&Een Interactieve