MORGANTOWN, W.Va. – De basketbalcoach van de Mountainers nadert een aantal belangrijke mijlpalen, maar Bob Huggins hecht daar niet veel waarde aan.
Met 889 overwinningen in zijn 39 seizoenen als college-coach staat Huggins zesde op de all-time Division I-overwinningslijst voor mannen. Hij staat slechts één keer voor op de huidige North Carolina coach Roy Williams, met Bob Knight (902), Jim Calhoun (917), Jim Boeheim (970) en Mike Krzyzewski (1.169) ook voor.
Nu in zijn 14e seizoen aan het hoofd van West Virginia, heeft Huggins een record van 299-163 bij zijn alma mater. Winst nummer 300 zou zaterdagmiddag kunnen komen op Oklahoma (16.00 uur op ESPN2).
Zulke mijlpalen zijn echter niet belangrijk voor Huggins.
“Ik had absoluut geen idee. Ik kijk gewoon niet naar dat soort dingen,” zei hij over de mogelijkheid om zijn 300ste overwinning bij WVU te behalen. “Mijn verantwoordelijkheid ligt bij die jongens in de kleedkamer en proberen hen beter te maken en hen te helpen hun doelen te bereiken.
“Ik weet niet waarom ik er geen aandacht aan besteed, maar dat doe ik niet, en ik zou liegen als ik je zou vertellen dat ik dat wel deed.”
Huggins heeft meer dan twee keer zoveel overwinningen met de Mountaineers als enige andere WVU-coach dan Gale Catlett, die 439-281 werd van 1979-2002.
Huggins heeft meer dan twee keer zoveel overwinningen met de Mountaineers dan welke WVU-coach dan ook, behalve Gale Catlett, die 439-281 werd van 1979-2002.
Huggins is niet van mening dat de overwinningen er niet toe doen. Iedereen die hem heeft gezien na een verlies weet heel goed hoe belangrijk het eindresultaat voor hem is. De individuele prestatie is gewoon niet zo belangrijk.
“Ik bedoel, het was geweldig om weer thuis te zijn,” zei Huggins, die ook als hoofdcoach werkzaam was bij Walsh (1980-83), Akron (1984-89), Cincinnati (1989-2005) en Kansas State (2006-07) voordat hij in 2007 terugkeerde naar WVU. “Voor een kind dat door Deckers Creek en Dug Hill (aan de oostkant van Morgantown) liep in mijn vroege dagen, en dan de kans krijgen om hier te komen spelen en in dit gebouw te spelen (is geweldig). Het is geweldig om terug te zijn (als coach).
“Ik herinner me de persconferentie (waarin zijn aanstelling werd aangekondigd) toen (voormalig WVU atletisch directeur) Eddie (Pastilong) alle coaches doornam, en wij allemaal uit West Virginia kwamen,” voegde hij eraan toe. “Dat was toen Rich (Rodriguez) hier was (voor football), en (WVU vrouwen basketbal coach) Mike Carey is een Clarksburg kerel. Eddie is een West Virginia kerel. We hadden een hele kamer vol met West Virginia mensen, en dat is thuis.”
Geboren in Morgantown als zoon van ouders (Charlie en Norma Mae Huggins) die ook uit Morgantown afkomstig waren, Bob verhuisde als lagere schoolkind naar het noordoosten van Ohio toen zijn vader, Charlie, begin jaren ’60 een baan kreeg als coach en leraar op Midvale High.
Niemand in de familie Huggins vergat echter zijn Mountain State roots.
“Toen ik opgroeide, bracht ik veel tijd door in Ohio, en mijn ouders brachten uiteraard veel tijd door in Ohio,” zei de coach van WVU. “Als iemand het over West Virginia had, was het thuis.
“Mijn vader stuurde me de antennetoren op om de antenne te draaien, zodat we de zender in Wheeling en de wedstrijden van West Virginia konden ontvangen. Deze staat is me duidelijk zeer dierbaar.”
Huggins begon zijn college carrière aan de Ohio University in 1972, maar na een seizoen bij de Bobcats, stapte hij over naar WVU en werd een prominente point guard voor de Mountaineers van 1975-77.
Nadat zijn tijd als speler erop zat, volgde hij zijn vader in het coach vak. Uiteindelijk leidde zijn pad hem terug naar West Virginia, en nu staat hij op de drempel van overwinning nr. 300 met de Mountaineers.
“Ik kwam hier om te proberen het beste werk te doen dat ik mogelijk kon doen en dit programma naar nationale status te verheffen en te doen wat ik kon doen om te helpen met de faciliteiten die we niet hadden,” zei Huggins. “De plek was nog precies hetzelfde als toen ik hier vertrok. We moesten zeker dingen opkrikken en het beter maken en jongens een kans geven om te doen en te zijn wat ze kunnen zijn. Ik denk dat we dat hebben gedaan.”