Toen ik zwanger was, was Tinder wel de laatste plek waar ik mezelf zou vinden. Maar toen ik vijf weken na mijn zwangerschap door mijn vader werd gedumpt (ondanks het feit dat we al 12 maanden samen waren, was het eigenlijk nooit zo serieus geweest), besloot ik het liefdesverdriet van me af te schudden en afspraakjes te maken nu ik het uithoudingsvermogen nog had en – laten we eerlijk zijn – een relatief platte buik.
Ik heb geen online dating accounts aangemaakt om te kunnen swipen voor een one-night stand, noch was ik op zoek naar een vaderfiguur voor mijn aanstaande komst – ik wist zelfs in die vroege dagen dat gezegend zijn met een baby al de liefde was die ik nodig had voor een tijdje. In plaats daarvan wijt ik mijn drang om tijdens mijn zwangerschap afspraakjes te maken aan pure FOMO. Uit alles wat ik had gelezen over het opvoeden van een kind, wist ik dat ik nauwelijks tijd zou hebben om te douchen als de Bub er eenmaal was, dus ik kon me niet voorstellen wanneer ik weer in staat zou zijn om mijn nagels te lakken en wat lippenstift op te smeren voor een casual hang met een vreemde.
Het idee dat ik over een paar maanden niet meer zou kunnen daten, maakte dat ik er nog meer zin in had. Eerlijk gezegd wilde ik nog steeds begeerd worden door het andere geslacht en me afvragen waar een afspraakje toe zou kunnen leiden – een afspraakje, een vakantieliefde, een liefdesrelatie – in plaats van me door mijn zwangerschap te laten veranderen in iemand die zich over het hoofd gezien wilde voelen. Bovendien was mijn groep vriendinnen netjes verdeeld tussen degenen die al lang samenwoonden en degenen die nog volop aan het spelen waren. Ik was niet zeker waar ik paste in de dynamiek: ik was net uit elkaar, maar ik kon niet echt mijn verdriet verdrinken in een fles tequila, en ik wilde niet mijn net verzwakte kokhalsreflex testen (bedankt, ochtendmisselijkheid!) door rond te hangen met een zelfvoldane, getrouwde bemanning. Wat ik wilde was genieten van digitaal daten voordat mijn dagen gevuld waren met luiers verschonen en dutjes doen.
Toen het tijd werd om mijn profiel te maken, vond ik dat een volslagen vreemde niet het recht had om elk detail van mijn persoonlijke leven te weten. Tenslotte had ik het merendeel van mijn vrienden en familie nog niet eens verteld in het beginstadium van mijn zwangerschap. Als ik het met iemand zo goed zou kunnen vinden dat hij me voor een tweede afspraakje mee uit vroeg, zou ik gaan, en als we het drievoudige zouden bereiken, zou ik de waarheid achter mijn stevige eetlust en mijn frequente uitstapjes naar het toilet onthullen.
Dus toen ik acht weken zwanger was, begon ik te swipen. Eerst had ik het aan de stok met een acteur die ik ontmoette voor een ijskoffie op een plakkerige zomermiddag. Voordat we elkaar ontmoetten, bad ik dat hij niet een van die kerels zou zijn die leidende vragen stelde, zoals of ik kinderen had, kinderen wilde of ze leuk vond. Dat zou te confronterend zijn geweest, en mogelijk te verleidelijk voor mij om mijn kleine geheim eruit te flappen, maar hij vroeg het niet en we namen afscheid. Bij de tweede date die ik had – met een kerel die in elke zin de F-bomb of erger gebruikte – besefte ik dat ik zo gepassioneerd was om gaten in mijn date-kaart te slaan dat ik gemakshalve vergeten was hoe hit-or-miss het hele verdomde proces kan zijn. Toch was ik nog niet klaar om mijn profielen te verwijderen.
Ik ontmoette tegenstander nummer 3 voor een pizza in een kleine trattoria aan de Upper East Side. De jurk die ik droeg zat veel te strak voor mijn tien weken zwangere lijf, en ik heb twee uur lang zelfbewust geprobeerd mijn rondingen te bedekken met een heleboel accessoires – mijn handtas, een servet, ik heb mezelf zelfs achter een potplant geklemd terwijl hij de rekening betaalde. Hij maakte duidelijk dat hij geen tijd had voor iets serieus, “voor het geval je betrokken wilt raken”, maar een paar dagen later stuurde hij een sms’je om te vragen of ik wilde afspreken “voor wat ‘casual fun’.”
Ik liet mijn gedachten even afdwalen, mijn hormonen en mijn hoofd waren duidelijk in oorlog. Natuurlijk wilde ik aangeraakt en gekust worden, maar tegelijkertijd voelde er iets verkeerds. Ik weigerde, mezelf wijsmakend dat mijn nu uitgezakte figuur niet in de stemming was om met een vreemde rond te kronkelen. Maar echt, het voelde gewoon niet goed om onder de dekens te liggen met iemand die niet de vader van mijn baby was. Het leek niet alleen onverantwoordelijk, maar ook respectloos tegenover mijn ongeboren kind. Hij typte een simpel “OK,” terug en de rest van de nacht bleef een bandje van hoe het geweest zou kunnen zijn door mijn hoofd spelen. Hielden de “zwangerschapswensen” me tegen om uit te gaan zoals ik dat echt wilde?
Date vier kwam net op tijd, net toen mijn bedtijd naar zonsondergang begon te verschuiven naarmate ik verder in mijn zwangerschap was. Ik ontmoette de man in een dug-out bar met een paar drankjes (alcoholvrij voor mij), en toen hij me naar huis bracht, wat ik dacht dat een snelle kus welterusten zou zijn, veranderde in een lange vrijpartij. Mijn hormonen gingen tekeer en mijn huid tintelde toen onze lippen elkaar ontmoetten, maar toen zijn handen begonnen te graaien op plaatsen die ik buiten schot wilde houden, zette ik een punt achter mijn verlangen en eindigde het met een “Welterusten”. Er kwam niets uit, behalve een “Zeg WAT?!”-commentaar dat hij achterliet op een social media post waarin ik zes weken na onze date mijn bult liet zien. Ik was zo benieuwd wat hij nu eigenlijk dacht. Was hij geïrriteerd? In de war? Ik zou het nooit weten, en ik was blij dat ik zo mysterieus was gebleven.
Toen de zwangerschapshormonen echt begonnen te werken, snakte ik zeker naar lichamelijke intimiteit, maar tegen die tijd had mijn kleine bultje opvallende proporties aangenomen. Omdat ik niet langer de zorgeloze tijd kon hebben waar ik naar hunkerde zonder automatisch mijn zwangerschap te onthullen, begon ik mijn opgebloeide buik te omarmen. Ik miste het uitgaan niet – ik was te moe en te druk met het plannen van een pasgeborene, en als ik dat niet deed, ontdekte ik fantasievollere en risicoloze manieren om de drang te bevredigen. Alleen.
Het merkwaardige is, dat toen ik in het derde trimester zat en er als een heteluchtballon uitzag/voelde, ik niet één maar twee keer op straat mee uit werd gevraagd. OK, het was dus winter en ik droeg een jas en de jongens hadden dat duidelijk niet meteen door. De tweede jongen, die zo zelfverzekerd was om me op een drukke stoep te benaderen, was duidelijk gekrenkt en draaide zich snel om en rende de andere kant op toen ik naar mijn buik wees. Toch was het vleiend en deed het me die zwangere gloed appreciëren. Ik bedoel, wie van ons zou niet het meisje willen zijn dat op straat wordt aangesproken door een knappe buitenlander?
Heden ten dage is het onwaarschijnlijk dat ik spontaan word aangesproken terwijl ik met een vijf maanden oude baby op mijn rug loop, slapeloze nachten achter een grote zonnebril verberg en worstel met een luiertas die net zo groot is als een handbagage voor op vakantie. Maar uitgaan is wel het laatste waar ik aan denk nu ik elke dag met de liefde van mijn leven doorbreng. Ik weet niet wanneer, maar ik zal op een dag weer afspraakjes maken – hoeveel ik ook van mijn kleine meid hou, ik wil ook weer wat plezier voor volwassenen hebben. Als het tijd is om verhaaltjes in te ruilen voor stiletto’s, verander ik mijn profiel misschien wel in “op zoek naar een alleenstaande vader.”