Regionale kenmerken in Azië
India en Zuidoost-Azië zijn de geografische gebieden met de grootste verscheidenheid aan ikatweefkunst, waarbij alle drie de technische versies aanwezig zijn en zich tot een ongeëvenaarde verscheidenheid aan ontwerpen hebben ontwikkeld. In India zijn Andhra Pradesh, Orissa en Gujarat het best bekend voor hun ikat-tradities, maar ook Tamil Nadu in Zuid-India kende ooit een actieve productie. De bekendste en meest complexe ikattextiel is de patola (z.w. patolu) van Gujarat. Deze dubbele-ikat, sari-lengte zijden doeken worden in het begin van de jaren 2000 alleen nog gemaakt door een kleine groep wevers in Patan. Hun ontwerpen vereisen grote precisie bij het plannen en opzetten van schering en inslag, want het gewenste effect is een duidelijke omlijning van de patronen, in plaats van het zacht wazige uiterlijk dat kenmerkend is voor veel ikat-tradities. Patola worden in India nog steeds als sari’s gedragen, maar zij hebben ook ceremoniële functies, zoals bij huwelijken, waar zij kunnen worden gebruikt om de bruid en de bruidegom te draperen.
Eeuwenlang werden patola niet alleen voor een Indiase clientèle gemaakt, maar waren zij ook luxe handelsartikelen. Hun internationale reputatie als hoogwaardig exporttextiel was al gevestigd in Zuidoost-Azië toen de eerste Europeanen betrokken raakten bij de zeehandel van Azië in het begin van de zestiende eeuw. De Portugezen en later de Nederlandse en Engelse handelaars ontdekten dat patola’s essentiële ruilartikelen waren om lokale contacten te leggen in de lucratieve specerijenhandel. Patola gemaakt voor de Zuidoost-Aziatische markt waren gewoonlijk kleiner in omvang dan de sari-textiel gevonden in India, en zij hadden duidelijk verschillende ontwerpen.
Patola imitaties in inslag ikat worden geproduceerd in Rajkot in Saurashtra, westelijk Gujarat; deze gebruiken conventionele patola ontwerpen maar zijn schreeuwerig in kleuren en technisch minder ambitieus. Andhra Pradesh en Orissa produceren zowel katoenen als zijden ketting- en inslag ikat, waarbij soms beide in een enkele doek worden gebruikt, zoals de telia rumal zakdoeken die in Chirala, Andhra Pradesh, worden gemaakt. Schering en inslag kunnen op elkaar worden afgestemd om eenvoudige dubbele ikatpatronen te creëren, maar vaker worden schering en inslag ikat afzonderlijk in verschillende delen van het textiel aangebracht. Tamil Nadu en Karnataka in Zuid-India produceerden vroeger fijne katoenen en zijden sari’s met zeer eenvoudige ikatbanden.
Zuidoost-Azië heeft een sterke schering-ikat traditie, meestal bewerkt op katoen. Bijzondere hoogtepunten zijn te vinden in Sarawak (Borneo) bij de Iban, de Toba Batak van Noord-Sumatra, en in geheel Oost-Indonesië, met name op Sumba, Roti en Savu, Flores, en de Solor-eilanden. Inslag-ikat wordt het meest geassocieerd met zijdeweverij en wordt voornamelijk aangetroffen op het vasteland en in het westelijke maritieme deel van Zuidoost-Azië; het komt voor in Cambodja bij de Khmer, in het zuiden van Sumatra, en (als een katoenen versie) op Bali. Dubbele ikat komt op Bali alleen voor in het dorp Tenganan, waar de ceremonieel belangrijke katoenen geringsing-doeken worden geweven. De in Zuidoost-Aziatische ikat gebruikte ontwerpen combineren inheemse motieven met invloeden van buitenaf, aangezien zij patronen bevatten die teruggaan tot de prehistorie van de regio, met een reactie op Indiaas textiel. Bijzonder relevant zijn de patola die vroeger vanuit Gujarat werden verhandeld en die een grote invloed hadden op de plaatselijke ikattextiel.
Centraal-Azië produceert zijden warp ikat kledingstukken, met name jassen die tot het begin van de twintigste eeuw door mannen en vrouwen werden gedragen. Deze werden gemaakt door gespecialiseerde wevers en ververs in de stadstaten langs de Zijderoute, vaak met medewerking van de plaatselijke joodse gemeenschappen, en werden gedragen als zwaar gewatteerde bovenkleding, alsmede als onderjassen zonder katoenen vulling. Deze gewaden zijn kenmerkend geverfd met levendige kleuren en grootschalige motieven; in tegenstelling tot sommige andere ikat-tradities die belang hechten aan een precieze omlijning van patronen (de patola van Gujarat en ketting-ikattextiel uit Borneo en Oost-Indonesië), is het gedurfde effect de gewenste esthetische prestatie, eerder dan een duidelijk omschreven motief. In Oost-Azië wordt ikat nog steeds op grote schaal geproduceerd in Japan. Traditioneel werd het alleen met indigo geverfd, hoewel ook andere kleuren zijn gebruikt. Men vindt zowel schering als inslag ikat, vaak gecombineerd tot dubbele ikat patronen.