Joseph Louis Barrow (1914- 1981) kwam in 1934 op de bokswereld met meer stijl en vaardigheid dan de bokswereld ooit had gezien. Bij velen bekend als de Brown Bomber, zegevierde Louis in zijn eerste 27 gevechten, waarvan hij alle, op vier na, won met knock-out. In het begin van zijn carrière vernietigde hij grote zwaargewicht vechters als Stanley Poreda, Natie Brown, en Rosco Toles. Het was hier dat Louis de hele wereld een voorgevoel gaf van de heerschappij die hij zou beginnen.
Biografie
Vroeg leven
Joe Louis Barrow werd geboren op 13 mei 1914. Zijn vader, “Mun Barrow”, was een katoenplukker uit Alabama en zijn familie vocht het grootste deel van zijn jeugd tegen de armoede. Zijn familie verhuisde naar Detroit in 1924, waar Joe voor het eerst betrokken raakte bij het boksen. Opgegroeid in het Oude Zuiden, had Louis het instinct en de woede van een echte vechter verworven, zelfs temidden van het kwaad van rassendiscriminatie en intolerantie
Amateurcarrière
Zijn vroege carrière was een periode van hard werken en vastberadenheid, en was er een zonder glamour of roem. 10 jaar na zijn aankomst in Detroit, won Louis de Golden Gloves als licht zwaargewicht. Na deze overwinning werd Louis professioneel en won twaalf wedstrijden binnen het eerste jaar.
Professionele carrière
De eerste jaren van Louis’ profcarrière bestonden uit een gestage opklimming in de piramide van de zwaargewicht klasse. Zijn bokskwaliteiten, evenals zijn reputatie, groeiden in een ongelooflijk tempo. In juni 1935 vocht hij tegen Primo Carnera, de voormalige zwaargewicht kampioen, voor een Yankee Stadium publiek van 62.000. Louis volgde dit gevecht met een koppel tegen Max Baer, die hij versloeg door knock-out in de vierde ronde. Ernest Hemingway beschreef dit gevecht als “het meest walgelijke publieke spektakel buiten een publieke ophanging” dat hij ooit had gezien.
Louis vs. Schmeling I
Hoofdartikel: Joe Louis vs Max Schmeling
Joe Louis was schijnbaar onoverwinnelijk, tot zijn ontmoeting met Max Schmeling op 19 juni 1936. Schmeling was de underdog, maar gaf Louis tot ieders verrassing een nederlaag die zou blijven steken lang nadat de snijwonden waren geheeld. Louis werd uitgeteld in de 12e ronde van dit lange gevecht en leed de eerste en meest pijnlijke nederlaag van zijn bokscarrière. In 1937 stond Louis tegenover de wereldkampioen zwaargewicht James J. Braddock in Chicago. In een acht ronden durende wedstrijd veroverde Louis de wereldtitel zwaargewicht door Braddock knock-out te slaan. Na deze overwinning verklaarde Louis: “Ik wil niet dat iemand me kampioen noemt totdat ik Schmeling heb verslagen.” Louis was opgeklommen tot de top van de bokswereld, maar naar zijn inschatting was zijn reis nog lang niet voltooid. Zijn beschamende verlies tegen Max Schmeling was de enige donkere plek in een carrière die verder droomde, en hij werd verteerd door een verlangen naar wraak.
Zwerver van de maand
Hoofdartikel: Joe Louis vs Max Schmeling II
Na deze succesvolle titelverdediging tegen de Welshe bokser Tommy Farr in een marathonpartij van 15 ronden, startte Louis zijn “Zwerver van de Maand” campagne. Het idee was voor Louis om het op te nemen tegen een verscheidenheid van vechters, of ze nu kanshebbers waren of niet.
Tijdens deze periode, op 22 juni 1938, nam Louis het opnieuw op tegen de enige tegenstander die hem ooit had verslagen, Max Schmeling. Deze keer sloeg Louis Schmeling knock-out en veroverde de bewondering van talloze Amerikanen. Louis behaalde een morele overwinning voor zichzelf en voor zijn land, en gaf tegelijkertijd een vernietigende klap aan Hitler en zijn pretentieuze overtuigingen.
Louis’ eerste stoten, een paar krachtige linkerhaken, luidden de uiteindelijke ondergang van zijn tegenstander in. Schmeling klaagde bitter over het feit dat hij werd geraakt met vuile nierstoten, maar elke stoot was een eerlijke stoot. Het gevecht was niets minder dan belachelijk, met Schmeling die in slechts twee minuten en vier seconden op de grond viel.
Gevechten daarna
Het was deze periode die getuige was van Louis’ schrikbewind in de zwaargewicht bokswereld. Vanaf 1937 werd hij 12 jaar lang bokskampioen zwaargewicht van de wereld. Gedurende deze periode boekte Louis overwinningen op Lou Nova, Tony Galento, Gus Dorazio, Buddy Baer, en Johnny Paycheck. Louis’ epische gevecht met Billy Conn op de Polo Grounds vond ook plaats in deze periode. In 1942 begon Joe Louis aan een periode van dienst in het leger en werkte als leraar lichamelijke opvoeding. Het zou vier jaar duren voordat Louis weer terugkeerde in de ring. Tussen 1946 en 1949 verdedigde Louis zijn titel vier keer onberispelijk, waaronder twee zegevierende gevechten tegen ‘Jersey’ Joe Walcott.
Pensionering
Louis ging in 1949 met pensioen, nog steeds de ongeslagen zwaargewicht kampioen. Bezwijkend voor financiële druk en staatsschulden, werd Louis gedwongen terug te keren in de ring. In 1950 probeerde hij zijn titel te heroveren in een gevecht tegen Ezzard Charles. Maar door een beslissing op punten verloor Louis. Niet klaar om zijn nederlaag te accepteren, probeerde hij het opnieuw in 1951 tegen Rocky Marciano. Tijdens deze mislukte terugkeer in de ring sloeg Marciano Louis in de 8e ronde door de touwen. Dit was Joe Louis’ laatste keer in de ring. Hij had 5 miljoen dollar verdiend in zijn illustere bokscarrière. Maar toen hij 37 was, had Joe Louis geen cent meer over. Om in zijn levensonderhoud te voorzien, besloot Louis te gaan werken als casino-gastheer in Las Vegas.
Erfenis
Joe Louis heeft zijn titel meer keren met succes verdedigd dan enig ander zwaargewicht in de geschiedenis. Hij schakelde vijf wereldkampioenen uit en zal nog vele decennia een belangrijk deel van de boksgeschiedenis blijven uitmaken. Zijn leven en succesverhaal dienen als bewijs dat zwarte en blanke Amerikanen naast elkaar kunnen bestaan. Toen hij in 1981 overleed, werd Joe Louis geprezen – en staat hij nog steeds bekend – als een van de grootste boksers aller tijden.