NOOS: Mijn neus in de Glencairn steken en vrij diep inhaleren levert zeer weinig verbranding op. De turf komt duidelijk naar voren, aangevuld met gezouten honing en kaneel appelmoes.
TITESTE: Misschien romantiseer ik het verleden, maar het gehemelte is niet zo complex als ik me herinner, voordat het uit de handel werd genomen, en een beetje zoeter. De oudere variant (alweer, althans in mijn herinnering) had een umami en droge afdronk – vergelijkbaar met die in goede parmezaanse kaas – die in deze variant ontbreekt. Zonder veel van blenden af te weten, gok ik dat sommige van de sterkere, peatier, mysterieuzere blends minder vertegenwoordigd zijn in de huidige verhouding dan in eerdere iteraties van de Green Label. In deze generatie staat de honing uit de neus centraal in de mond en wordt ondersteund door mout en granen. Een beetje water voegt een beetje pit toe die bij puur drinken ontbreekt. Het mondgevoel is relatief licht, maar de beste delen van het smaakprofiel lijken langer aan te houden dan al het andere, wat een leuke verrassing is.
FINISH: Dit dram had een aangename, warme geur van rook, verbrand stro, en leer. Gezien het relatief lichte mondgevoel, was de lengte en kwaliteit van de afdronk na de eerste uitademing heerlijk.
SHARE WITH: Iedereen die je leuk vindt en blij wilt maken; vooral als je wilt helpen ervoor te zorgen dat hun eerste uitstapje in de wereld van Schotse whisky een aangename en gedenkwaardige is. Bovendien, iedereen die denkt dat de enige plaats waar blends thuishoren well-drinks is, zou aangenaam verrast zijn door deze blended malt die zich gemakkelijk kan meten met meer prijzige single malts.
WAARDEER DE PRIJS: Ook al is de waarde misschien niet meer de kaskraker van voor 2012, ik denk dat dit spul op zichzelf staat en dit prijskaartje de hele dag waard is. Vroeger concurreerde het qua kwaliteit met 18 jaar oude single malts en ik ben er niet helemaal zeker van dat het nog steeds in die stratosfeer thuishoort. Dat gezegd hebbende, het is een duidelijke uitblinker in zijn prijsklasse en het is zeker het beste dollar-voor-dollar aanbod van Johnnie Walker vandaag.
BOTTLE, BAR OR BUST: Voor deze prijsklasse kan ik me niet voorstellen dat iemand (zelfs iemand die het verleden overromantiseert) teleurgesteld zal zijn na aankoop van een fles.
OVERAL: Voordat het verdween in 2012, Johnnie Walker Green was mijn grootvader’s dram van keuze en dus ik heb zeker een sentimentele verbinding met het. Johnnie Walker beweert dat de mix niet is veranderd sinds het label is geherintroduceerd en ik zou kunnen worden overtuigd om hen te geloven. Het drinken van deze whisky op 1700 mijl afstand van mijn grootvader kan zeker de punten hebben gekleurd die ik heb onthouden; maar waarschijnlijker is dat de drinkpartner het punten heeft gegeven die ik niet heb kunnen toevoegen aan mijn solo proeverij.
Zelfs als mijn geheugen 100% correct is en de huidige botteling een beetje van zijn klasse heeft verloren, is het nog steeds een solide waarde en iets dat waarschijnlijk het gehemelte zal prikkelen van vrijwel elke whisk(e)y liefhebber die bereid is om #DrinkCurious te zijn!