Heading

Kwakwa̱ka̱ʼwakw kano-welkomst met maskers en traditionele uitgeholde cederhouten kano’s. Op de boeg staat een danser in Beer-regalia.

De Kwakwa̱ka̱ʼwakw zijn een sterk gelaagde bilineale cultuur van het Noordwesten van de Stille Oceaan. Het zijn veel afzonderlijke naties, elk met een eigen geschiedenis, cultuur en bestuur. De naties hadden gewoonlijk elk een hoofdleider, die optrad als de leider van de natie, met talrijke erfelijke clan- of familiehoofden onder hem. In sommige naties bestonden ook Eagle Chiefs, maar dit was een aparte samenleving binnen de hoofdmaatschappij en gold alleen voor de potlating.

De Kwakwa̱ka̱ʼwakw zijn een van de weinige bilineale culturen. Traditioneel worden de rechten van de familie doorgegeven via de vaderlijke kant, maar in zeldzame gevallen kunnen de rechten ook overgaan op de moederlijke kant van hun familie. In de tijd vóór de kolonisatie waren de Kwakwa̱ka̱ʼwakw georganiseerd in drie klassen: edelen, gewone burgers en slaven. De Kwakwa̱ka̱ʼwakw deelden vele culturele en politieke allianties met talrijke buren in het gebied, waaronder de Nuu-chah-nulth, Heiltsuk, Wuikinuxv en sommige Coast Salish.

TaalEdit

De Kwakʼwala taal maakt deel uit van de Wakashan talengroep. Woordenlijsten en enige documentatie van het Kwakʼwala ontstonden vanaf de vroege periode van contact met Europeanen in de 18e eeuw, maar een systematische poging om de taal vast te leggen kwam er niet vóór het werk van Franz Boas aan het eind van de 19e en het begin van de 20e eeuw. Het gebruik van het Kwakʼwala nam in de 19e en 20e eeuw sterk af, vooral door het assimilationistische beleid van de Canadese regering. Kwakwa̱ka̱ʼwakw kinderen werden gedwongen naar residentiële scholen te gaan waar het gebruik van het Engels verplicht werd gesteld. Hoewel de Kwakʼwala en de Kwakwa̱ka̱ʼwakw-cultuur goed bestudeerd zijn door taalkundigen en antropologen, hebben deze inspanningen de trends die tot taalverlies leidden niet kunnen keren. Volgens Guy Buchholtzer “was het antropologisch discours te vaak een lange monoloog geworden, waarin de Kwakwa̱ka̱ʼwakw niets te zeggen hadden.”

Als gevolg van deze druk zijn er vandaag de dag relatief weinig Kwakʼwala sprekers. De meeste resterende sprekers zijn de leeftijd van het opvoeden van kinderen voorbij, wat wordt beschouwd als een cruciale fase voor taaloverdracht. Net als bij veel andere inheemse talen zijn er belangrijke barrières voor de revitalisering van de taal. Een andere barrière die nieuwe leerlingen scheidt van de moedertaalspreker is de aanwezigheid van vier afzonderlijke orthografieën; de jongeren krijgen les in U’mista of NAPA, terwijl de oudere generaties over het algemeen Boaz gebruiken, ontwikkeld door de Amerikaanse antropoloog Franz Boas.

Er wordt gewerkt aan een aantal pogingen om de taal nieuw leven in te blazen. Een voorstel uit 2005 om een Kwakwakaʼwakw First Nations Centre for Language Culture te bouwen heeft brede steun gekregen. Uit een evaluatie van de revitaliseringsinspanningen in de jaren negentig bleek dat er nog steeds mogelijkheden waren om Kwakʼwala volledig nieuw leven in te blazen, maar dat er ook ernstige hindernissen bestonden.

KunstEdit

“Kwakwa̱ka̱ʼwakw transformatie masker”.

In vroegere tijden geloofden de Kwakwa̱ka̱ʼwakw dat kunst symbool stond voor een gemeenschappelijk onderliggend element dat door alle soorten werd gedeeld.

De kunst van de Kwakwaʼwakw bestaat uit een gevarieerde reeks ambachten, waaronder totems, maskers, textiel, sieraden en gebeeldhouwde voorwerpen, variërend in grootte van transformatiemaskers tot 12 meter hoge totempalen. Cederhout was het medium bij uitstek voor beeldhouw- en houtsnijwerken omdat het gemakkelijk verkrijgbaar was in de inheemse Kwakwa̱ka̱ʼwakw regio’s. Totems werden gesneden met krachtige sneden, een relatieve graad van realisme, en een nadrukkelijk gebruik van verf. Maskers maken een groot deel uit van de Kwakwa̱ka̱ʼwakw kunst, omdat maskers belangrijk zijn in de uitbeelding van de karakters die centraal staan in de Kwakwa̱ka̱ʼwakw dansceremonies.Geweven textiel omvatte de Chilkat deken, dansschorten en knoopmantels, elk gedessineerd met Kwakwa̱ka̱ʼwakw motieven. De Kwakwa̱ka̱ʼwakw gebruikten een verscheidenheid aan voorwerpen voor hun sieraden, waaronder ivoor, been, abalone schelp, koper, zilver en meer. Versieringen waren vaak te vinden op de kleding van belangrijke personen.

MuziekEdit

Kwakwakaʼwakw muziek is de oude kunst van de Kwakwa̱ka̱ʼwakw volkeren. De muziek is een oude kunstvorm, die duizenden jaren teruggaat. De muziek wordt voornamelijk gebruikt voor ceremonies en rituelen, en is gebaseerd op percussieve instrumenten, vooral boomstam-, doos- en huidtrommels, evenals ratels en fluitjes. Het vierdaagse Klasila festival is een belangrijke culturele vertoning van zang en dans en maskers; het vindt plaats vlak voor de komst van de tsetseka, oftewel de winter.

Ceremonies en evenementenUitgeven

PotlatchUitgeven

Tonen van maskers tijdens Kwakwa̱ka̱ʼwakw potlatch.

Sprekersfiguur, 19e eeuw, Brooklyn Museum, de figuur stelt een spreker voor op een potlatch. Een redenaar die achter de figuur stond, zou door zijn mond hebben gesproken en de namen van de aankomende gasten hebben aangekondigd.

De potlatch-cultuur van het Noordwesten is welbekend en uitgebreid bestudeerd. De Kwakwa̱ka̱ʼwakw doen er nog steeds aan, net als aan de uitbundige kunstwerken waar zij en hun buren zo bekend om staan. Het fenomeen van de potlatch, en de levendige samenlevingen en culturen die ermee verbonden zijn, is te vinden in Chiefly Feasts: The Enduring Kwakiutl Potlatch, waarin het ongelooflijke kunstwerk en het legendarische materiaal dat bij de andere aspecten van de potlatch hoort in detail worden beschreven, en waarin een blik wordt geworpen op de hoge politiek en de grote rijkdom en macht van de Kwakwa̱ka̱ʼwakw opperhoofden.

Toen de Canadese regering zich richtte op assimilatie van de First Nations, maakte zij de potlatch tot een doelwit van activiteiten die onderdrukt moesten worden. Zendeling William Duncan schreef in 1875 dat de potlatch “verreweg de meest formidabele van alle hindernissen was die de Indianen in de weg stonden om christen te worden, of zelfs maar beschaafd”.

In 1885 werd de Indian Act herzien en werden er clausules in opgenomen die de potlatch verbood en het illegaal maakte om deze uit te oefenen. De officiële wetgeving luidde als volgt:

Elke Indiaan of andere persoon die zich bezighoudt met of helpt bij het vieren van het Indiaanse festival dat bekend staat als de “Potlatch” of de Indiaanse dans die bekend staat als de “Tamanawas”, maakt zich schuldig aan een misdrijf en kan worden gestraft met een gevangenisstraf van niet meer dan zes en niet minder dan twee maanden in een gevangenis of andere plaats van opsluiting; en elke Indiaan of andere persoon die direct of indirect een Indiaan of Indiërs aanmoedigt een dergelijk feest of dans op te zetten of te vieren, of die bij de viering ervan behulpzaam is, maakt zich schuldig aan een soortgelijk vergrijp en is strafbaar met dezelfde straf.

Oʼwax̱a̱laga̱lis, opperhoofd van de Kwaguʼł “Fort Rupert Stammen”, zei tegen de antropoloog Franz Boas op 7 oktober 1886, toen hij aankwam om hun cultuur te bestuderen:

Wij willen weten of u gekomen bent om onze dansen en feesten te stoppen, zoals de missionarissen en agenten die bij onze buren wonen, proberen te doen. Wij willen hier niemand hebben die zich met onze gebruiken bemoeit. Men heeft ons gezegd dat er een oorlogsschip zou komen als wij zouden blijven doen wat onze grootvaders en overgrootvaders hebben gedaan. Maar wij vinden zulke woorden niet erg. Is dit het land van de blanke man? Ons is verteld dat het het land van de koningin is, maar nee! Het is van mij.

Waar was de koningin toen onze God dit land aan mijn grootvader gaf en tegen hem zei: “Dit zal van u zijn”? Mijn vader bezat het land en was een machtig opperhoofd, nu is het van mij. En als je oorlogsschip komt, laat hem dan onze huizen vernietigen. Zie je die bomen? Zie je die bossen? Wij zullen ze omhakken en nieuwe huizen bouwen en leven zoals onze voorvaderen deden.

We zullen dansen wanneer onze wetten ons bevelen te dansen, en we zullen feesten wanneer ons hart ons begeert te feesten. Vragen we de blanke man, “Doe zoals de indiaan doet”? Het is een strikte wet die ons gebiedt te dansen. Het is een strenge wet die ons gebiedt ons bezit te verdelen onder onze vrienden en buren. Het is een goede wet. Laat de blanke man zijn wet naleven; wij zullen de onze naleven. En nu, als je komt om ons het dansen te verbieden, ga weg. Zo niet, dan bent u welkom bij ons.

Eindelijk werd de wet gewijzigd, uitgebreid met een verbod voor gasten om deel te nemen aan de potlatch ceremonie. De Kwakwa̱ka̱ʼwakw waren te talrijk om te controleren, en de regering kon de wet niet handhaven. Duncan Campbell Scott overtuigde het parlement om het misdrijf te veranderen van strafrechtelijk in summier, wat betekende dat “de agenten, als vrederechter, een zaak konden berechten, veroordelen en veroordelen”.

De gewoonten en cultuur van hun voorouders in stand houdend, houden de Kwakwa̱ka̱ʼwakw in de 21e eeuw openlijk potlatches om zich in te zetten voor de heropleving van de gebruiken van hun voorouders. De frequentie van de potlatches is in de loop der jaren toegenomen, naarmate families hun geboorterecht opeisen.

Hamatsa-rituelenEdit

Hamatsa is een van de vier geheime genootschappen. De Hamatsa-inwijdingsdans voor jonge mannen wordt wel een “kannibaal” ritueel genoemd.

Kwakwaka’wakw-huis, Fort Rupert Indian Reserve

Woning en onderdakEdit

De Kwakwa̱ka̱ʼwakw bouwden hun huizen van cederhouten planken, die zeer waterbestendig zijn. Ze waren erg groot, variërend van 15 tot 30 meter lang. De huizen boden plaats aan ongeveer 50 mensen, meestal families van dezelfde clan. Bij de ingang stond meestal een totempaal met verschillende dieren, mythologische figuren en familiewapens.

Kleding en regaliaEdit

In de zomer droegen de mannen geen kleding, behalve sieraden. In de winter smeerden ze zich meestal in met vet om warm te blijven. In de strijd droegen de mannen harnassen en helmen van rood cederhout, en kulassen gemaakt van cederhout. Tijdens ceremonies droegen zij cirkels van cederbast om hun enkels, evenals cederhouten stuitliggers. De vrouwen droegen ’s winters rokken van zacht cederhout, met daarop een deken van cederhout of wol.

Vervoer

Een Kwakwakaʼwakw kano

Kwakwa̱ka̱ʼwakw vervoer was vergelijkbaar met dat van andere kustvolkeren. Omdat ze een oceaan- en kustvolk zijn, reisden ze voornamelijk per kano. Cederhouten boomstamkano’s, elk gemaakt van één boomstam, werden gesneden voor gebruik door individuen, families en gemeenschappen. De afmetingen varieerden van oceaan kano’s, voor lange zeereizen in handelsmissies, tot kleinere lokale kano’s voor reizen tussen dorpen. Sommige boten waren van binnen voorzien van buffelbont om bescherming te bieden tegen de koude winters.