Langhoornkever, (familie Cerambycidae), ook wel langhoornkever genoemd, een van de ongeveer 25.000 soorten kevers (insectenorde Coleoptera) waarvan de gewone naam is afgeleid van de extreem lange antennes van de meeste soorten. Deze kevers komen over de hele wereld voor, maar zijn het talrijkst in de tropen. Ze variëren in grootte van 2 tot 152 mm (minder dan 1/8 tot ongeveer 6 inches). Deze lengtes kunnen echter verdubbelen of verdrievoudigen als de antennes worden meegerekend.
Mary W. Ferguson
Veel volwassen kevers (b.v, Clytus arietes uit Europa) bezoeken bloemen en hebben gele, zwarte en oranje kleurpatronen die op wespen lijken. Sommige tropische soorten van Clytus bootsen mieren na. De Afrikaanse Pterognatha gigas lijkt op een stukje mos of korstmos waar een paar strengen, de antennes, uitsteken.
De geelachtige of witte larven worden vaak rondhoofdboorders genoemd, omdat het voorste deel van de mollige larve is uitgezet om hem een rond uiterlijk te geven. Met haar sterke kaken boort de larve zich een tot twee jaar of langer door houtige gewassen en voedt zich daarmee. Als de larve klaar is om zich te verpoppen, boort ze een tunnel naar buiten, verpopt zich in de boom en gebruikt als nieuwe volwassene deze tunnel als uitgang. Vanwege hun houtborende gewoonten kunnen boktorren een ernstige plaag vormen voor hout- en pulphoutbomen, landschapsbomen, fruitbomen en houtachtige sierplanten.
De familie boktorren is onderverdeeld in verschillende subfamilies, waaronder de volgende:
De prioniden (subfamilie Prioninae) hebben leerachtige, bruinachtige vleugeldekveren (elytra), en de randen van de prothorax (gebied achter de kop) zijn tandachtig en zijdelings verlengd. Tot deze groep behoren het dennenboombewonende geslacht Parandra en de breednekprionus (Prionus laticollis), waarvan de larven in wortels van druiven, appels, populieren, blauwe bosbessen en andere fruit- en sierbomen leven.
De cerambyciden (onderfamilie Cerambycinae) omvatten de geribde dennenhoutboorder (Rhagium inquisitor), die een smal borststuk heeft met een stekel aan elke kant en drie in de lengte geplaatste ribbels op zijn vleugeldekveren. Hij leeft in dennenbomen tijdens het larvenstadium. Een andere cerambycide is de sprinkhanenboorder (Megacyllene robiniae), die zwart is met gele strepen over het lichaam. Vrouwelijke sprinkhanenboorders leggen hun eitjes in zwarte sprinkhanenbomen. Nadat de larven zijn uitgekomen, boren zij zich in de binnenbast van de boom, waardoor tunnels ontstaan en de boom vatbaar wordt voor een schadelijke infectie door een schimmelsoort die bekend staat als Fomes rimosus (Phellinus rimosus).
Encyclopædia Britannica, Inc.
Tot de lepturiden (onderfamilie Lepturinae) behoort de vlierbessenboktor (Desmocerus palliatus), die ook wel de gehulde knobbelkever wordt genoemd omdat hij eruitziet alsof hij een gele mantel om zijn schouders heeft en geknoopte antennes heeft. Hij voedt zich met bladeren en bloemen van de vlierbessenstruik, en de larven boren zich in de knoestige stengels.
Tot de lamiïden (onderfamilie Lamiinae) behoort de zaagkever (Monochamus), een grijs-bruine kever van ongeveer 30 mm lang, de lange antennes niet meegerekend. De larven leven in dennen en sparren en boren tunnels met een diameter tot 10 mm. De rondhoofdige appelboomboorder (Saperda candida) kan een belangrijke appelplaag zijn. De twijgvergruizer (Oncideres cingulata) legt eitjes in twijgen en vergord, of snijdt, een gleuf rond de twijg. Uiteindelijk sterft de twijg af en breekt af, waarna de larven zich in de dode twijg ontwikkelen. De Aziatische boktor (Anoplophora glabripennis), die inheems is in China en Korea, is een grote plaag voor veel loofhoutbomen, vooral voor esdoorn, buxus, paardenkastanje, buckeye, wilg en iep. De volwassen dieren zijn glanzend zwart van kleur met onregelmatige witte vlekken en zijn groot, variërend van 1,9 tot 3,8 cm (0,75 tot 1,5 inches) in lichaamslengte. Ze hebben zwarte antennes met witte ringen die tussen de 3,8 en 10,2 cm lang zijn. Tijdens de zomermaanden kauwen volwassen vrouwtjes door de schors en leggen een eitje, waarbij ze een zichtbaar donkere wonde van ongeveer 1,3 cm in diameter in de boom maken. Nadat de larven zijn uitgekomen, trekken ze naar het hart van de boom, waar ze zich voeden en volwassen worden en zich dan naar buiten ingraven, waarbij ze een gat van ongeveer 9,5 mm (0,375 inch) breed achterlaten. Men vermoedt dat de Aziatische boktor naar Noord-Amerika is vervoerd in houten pallets, met aantastingen tot gevolg in New York in 1996 en enkele jaren later in New Jersey, Chicago, Illinois, en Toronto, Ontario. Maatregelen zoals verwijdering en vernietiging van bomen, quarantaine van besmette gebieden, strenge voorschriften voor het vervoer van hout en behandelingen met insecticiden beperken de Aziatische boktor tot geïsoleerde gebieden.