Phonics: De manier waarop klanken worden gespeld
Phonics is het verband tussen de spelling van een woord en de uitspraak ervan. Aangezien het Engels meer klanken dan letters heeft, is vaak een combinatie van letters nodig om een enkele klank weer te geven.
In hun eenvoudigste vorm worden korte klinkers meestal met één letter gespeld, terwijl lange klinkers en andere klinkers meestal met combinaties van letters worden gespeld. Dit moet echter niet worden opgevat als een strikte regel bij het leren van de Engelse uitspraak, want er zijn een groot aantal uitzonderingen. Bovendien hebben veel spellingpatronen van de Engelse uitspraak de mogelijkheid van twee of meer uitspraken met die ene spelling. De letters ‘e-a’ hebben bijvoorbeeld een verschillende uitspraak in de woorden team (lange e /i/) en dead (korte e /ɛ/). Het is nuttig om de gebruikelijke spellingen voor elke klinkerklank te leren en tegelijkertijd alle mogelijke uitspraken voor elke spelling te kennen.
De Engelse taal kent ook een groot aantal woorden die niet worden uitgesproken zoals hun spelling suggereert. Deze worden niet-fonetische woorden genoemd, en moeten afzonderlijk worden gememoriseerd.
Klinkerklanken en lettergreepspanning
Klinkerklanken en lettergrepen zijn nauw verwant. Lettergrepen zijn natuurlijk voorkomende klankeenheden die het ritme van het gesproken Engels bepalen. Woorden met meerdere lettergrepen hebben altijd één lettergreep die beklemtoond is (extra nadruk krijgt).
Onbeklemtoonde lettergrepen kunnen schwa /ə/ bevatten, en kunnen bijna elke spelling hebben. Daarnaast kunnen drie medeklinkerklanken, de n-klank, de l-klank, en de r-klank (‘schwa+r’ /ɚ/ genoemd als het syllabisch is) een lettergreep vormen zonder een extra klinkerklank. Deze worden syllabische medeklinkers genoemd.