Heading

Vroege anti-slavernij inspanningenEdit

Zoals de meeste Quakers beschouwde Mott slavernij als het kwaad. Mede geïnspireerd door dominee Elias Hicks, weigerden zij en andere quakers katoenen stoffen, rietsuiker en andere door slavernij geproduceerde goederen te gebruiken. In 1821 werd Mott Quakerpredikant. Met de steun van haar man reisde ze veel als predikant, en in haar preken legde ze de nadruk op het innerlijke licht van de Quakers of de aanwezigheid van het Goddelijke in ieder individu. Haar preken bevatten ook haar vrije productie en anti-slavernij sentimenten. In 1833 hielp haar man bij de oprichting van de American Anti-Slavery Society. Lucretia Mott, toen al een ervaren predikant en abolitionist, was de enige vrouw die sprak op de oprichtingsvergadering in Philadelphia. Zij testte de taal van de grondwet van het genootschap en versterkte de steun toen veel afgevaardigden in onzekerheid verkeerden. Daags na de conventie richtten Mott en andere blanke en zwarte vrouwen op aandringen van andere gedelegeerden de Philadelphia Female Anti-Slavery Society op. De organisatie, die al vanaf de oprichting actief was, verzette zich zowel tegen slavernij als tegen racisme en ontwikkelde nauwe banden met de zwarte gemeenschap van Philadelphia. Mott zelf preekte vaak in zwarte parochies. Rond deze tijd hielpen Mott’s schoonzuster, Abigail Lydia Mott, en zwager, Lindley Murray Moore, bij de oprichting van de Rochester Anti-Slavery Society (zie Julia Griffiths).

Ter midden van sociale vervolging door tegenstanders van de abolitie en pijn door dyspepsie, zette Mott haar werk voor de abolitionistische zaak voort. Ze beheerde hun huishoudbudget om gasten, waaronder gevluchte slaven, gastvrij te ontvangen en doneerde aan liefdadigheidsinstellingen. Mott werd geprezen voor haar vermogen om haar huishouden te onderhouden en tegelijkertijd bij te dragen aan de zaak. In de woorden van een redacteur: “Zij is het bewijs dat het mogelijk is voor een vrouw om haar terrein te verbreden zonder het te verlaten.” Mott en andere vrouwelijke activisten organiseerden ook anti-slavernijbeurzen om het bewustzijn te vergroten en inkomsten te genereren, waarmee ze een groot deel van de financiering van de beweging voor hun rekening namen.

De deelname van vrouwen aan de anti-slavernijbeweging vormde een bedreiging voor de maatschappelijke normen. Veel leden van de abolitionistische beweging waren tegen openbare activiteiten van vrouwen, met name spreken in het openbaar. Op de Algemene Vergadering van de Congregational Church stemden afgevaardigden in met een pastorale brief waarin vrouwen gewaarschuwd werden dat het houden van lezingen regelrecht indruiste tegen de opdracht van Paulus aan vrouwen om te zwijgen in de kerk (1 Timoteüs 2:12). Anderen waren tegen het spreken door vrouwen voor een gemengde menigte van mannen en vrouwen, wat zij “promiscue” noemden. Anderen waren onzeker over wat gepast was, omdat de stijgende populariteit van de zusters Grimké en andere vrouwelijke sprekers steun voor de afschaffing aantrok.

Mott woonde alle drie de nationale Anti-Slavernij Conventies van Amerikaanse Vrouwen bij (1837, 1838, 1839). Tijdens de conventie van 1838 in Philadelphia vernielde een menigte Pennsylvania Hall, een pas geopende ontmoetingsplaats die door abolitionisten was gebouwd. Mott en de blanke en zwarte vrouwelijke afgevaardigden sloegen de handen ineen om door de menigte heen veilig het gebouw te verlaten. Daarna richtte de menigte zich op haar huis en op zwarte instellingen en buurten in Philadelphia. Terwijl een vriend de menigte de weg wees, wachtte Mott in haar salon, bereid om haar gewelddadige tegenstanders het hoofd te bieden.

Mott was betrokken bij een aantal anti-slavernij organisaties, waaronder de Philadelphia Female Anti-Slavery Society, de Pennsylvania Anti-Slavery Society (opgericht in 1838), de American Free Produce Association, en de American Anti-Slavery Society.

Wereld Anti-Slavernij ConventieEdit

In juni 1840 nam Mott deel aan de Algemene Anti-Slavernij Conventie, beter bekend als de Wereld Anti-Slavernij Conventie, in Londen, Engeland. Ondanks Mott’s status als een van de zes vrouwelijke afgevaardigden, stemden de mannen er voor het begin van de conferentie voor om de Amerikaanse vrouwen uit te sluiten van deelname, en werden de vrouwelijke afgevaardigden verplicht om in een afgezonderde ruimte plaats te nemen. Anti-slavernij leiders wilden niet dat de kwestie van vrouwenrechten geassocieerd zou worden met de zaak van het beëindigen van slavernij wereldwijd en de aandacht voor afschaffing zou doen verwateren. Bovendien was het door de sociale zeden van die tijd niet mogelijk dat vrouwen volledig deelnamen aan het openbare politieke leven. Verschillende van de Amerikaanse mannen die de conventie bijwoonden, waaronder William Lloyd Garrison en Wendell Phillips, protesteerden tegen de uitsluiting van vrouwen. Garrison, Nathaniel Peabody Rogers, William Adam en de Afro-Amerikaanse activist Charles Lenox Remond zaten samen met de vrouwen in het afgezonderde deel.

Activisten Elizabeth Cady Stanton en haar man Henry Brewster Stanton woonden de conventie bij toen ze op huwelijksreis waren. Stanton bewonderde Mott, en de twee vrouwen werden vrienden en bondgenoten.

Een Ierse verslaggever noemde haar de “Leeuwin van de Conventie”. Mott was een van de vrouwen die werden afgebeeld op het herdenkingsschilderij van de conventie, waarop ook vrouwelijke Britse activisten te zien waren: Elizabeth Pease, Mary Anne Rawson, Anne Knight, Elizabeth Tredgold en Mary Clarkson, dochter van Thomas Clarkson. Benjamin Haydon, de maker van het schilderij, had Mott een prominente plaats op het schilderij willen geven. Tijdens een vergadering op 29 juni 1840 om haar lichtheid vast te leggen, kreeg hij echter een hekel aan haar opvattingen en besloot hij haar portret niet prominent te gebruiken.

Gemotiveerd door de actieve debatten in Engeland en Schotland, keerde Mott ook terug met nieuwe energie voor de anti-slavernij zaak in de Verenigde Staten. Ze zette een actief schema voor openbare lezingen voort, onder meer in de grote noordelijke steden New York City en Boston, en reisde ook verscheidene weken naar slavenstaten, met toespraken in Baltimore, Maryland en andere steden in Virginia. Ze organiseerde ontmoetingen met slaveneigenaars om de moraliteit van de slavernij te bespreken. In het District Columbia liet Mott haar lezing samenvallen met de terugkeer van het Congres van het kerstreces; meer dan 40 Congresleden waren aanwezig. Ze had een persoonlijke audiëntie bij president John Tyler die, onder de indruk van haar toespraak, zei: “Ik zou graag de heer Calhoun aan u overhandigen”, verwijzend naar de senator en tegenstander van abolitie.