Talia staat centraal in een Italiaans sprookje uit 1634, geschreven door Giambattista Basile. Wat dit werk opmerkelijk maakt, is dat het de inspiratiebron vormde voor “Doornroosje” van Charles Perrault uit 1697 (een verhaal dat we allemaal kennen en liefhebben). In de eerste Italiaanse versie van het sprookje (vertaald als “Zon, maan en Talia”), is Talia de dochter van een groot heer. Bij Talia’s geboorte worden wijze mannen en helderzienden door haar vader ontboden en zij vertellen wat er voor haar toekomst in petto is. Ze zeggen dat een splinter vlas haar kwaad zal doen, en dus beveelt de grote heer dat er nooit vlas in huis mag komen. Als ze ouder is, benadert Talia een oude vrouw die vlas spint op haar spindel en vraagt of ze mag helpen. Natuurlijk komt er een splinter vlas onder haar vingernagel terecht en ze valt bewusteloos neer (vermoedelijk dood). Haar radeloze vader, die zijn mooie dochter niet kan begraven, brengt haar onder in een van zijn landgoederen. Later ontdekt een koning die in het bos op jacht is Talia en die, niet in staat om haar wakker te maken, haar verkracht (ja, we hadden je moeten waarschuwen, deze versie is een beetje gewaagder dan de Disney-versie). Nadat hij klaar is met haar, vertrekt de koning. Nog steeds in een diepe slaap, bevalt Talia van een tweeling (jongen-meisje). Als het jongetje de borst van zijn moeder niet kan vinden om te eten, begint hij op haar vinger te zuigen en zuigt per ongeluk de splinter eruit. Hierdoor wordt ze onmiddellijk wakker uit haar eeuwige sluimering. Ze geeft haar kinderen de namen Zon en Maan en blijft op het landgoed van haar vader wonen. Intussen keert de koning (inmiddels getrouwd met een ander) terug naar het bosrijke landgoed en ontdekt dat Talia met zijn kinderen wakker is. Terug thuis bij zijn vrouw, de koningin, roept hij in zijn slaap de namen van Talia, Zon en Maan, wat natuurlijk haar interesse wekt. Zodra ze de waarheid uit de secretaris van de koning heeft gekregen, laat ze de kinderen vermoorden en koken voor het diner. De kok verbergt de kinderen en kookt in plaats daarvan twee lammetjes. De koningin beveelt ook Talia naar het hof te brengen en levend te verbranden. Als Talia schreeuwt, hoort de koning haar en schiet te hulp. Hij beveelt de koningin, de secretaris en de kok te verbranden (totdat de kok de ongedeerde kinderen presenteert en terecht wordt beloond). De koning en Talia trouwen in een sprookjesachtig einde dat nog lang en gelukkig duurt. Zoals bij alle sprookjes, wordt de moraal van dit sprookje verklaard door de allerlaatste regel: “Geluksvogels, zo zegt men, wie geluk heeft, mag naar bed gaan, en het zal geluk op zijn hoofd regenen.”
Luna heeft een “talent voor gênante eerlijkheid” – ze is net zo excentriek als haar naam, maar Harry Potter rekent haar nog steeds tot zijn goede vrienden. Hoewel ze niet bijzonder populair is, geeft Luna nooit toe aan groepsdruk of doet ze zich anders voor dan ze is. Ze is funky en anders, en daarom houden we van haar. Ze is niet bang om te zeggen wat ze denkt. Zelfs haar beroemde schrijfster, J.K. Rowling, heeft een zwak voor deze ‘gekke’ griet.