Oogcontact, zoals de term zelf al aangeeft, betekent iemand in de ogen kijken, en het is een uiterst belangrijk aspect van non-verbale communicatie.
Zoals al in een eerder artikel is beschreven, maakt non-verbale communicatie ongeveer tweederde uit van alle communicatie.
Voor iedereen die assertiever, invloedrijker en sociaal vaardiger wil zijn (en gezien wil worden), zou het verbeteren van elk aspect ervan daarom het belangrijkste aandachtspunt moeten zijn.
De manier waarop je anderen in de ogen kijkt (of in de ogen, zoals we later zullen zien) kan hen veel verschillende dingen vertellen, zoals je mate van aandacht, zelfvertrouwen en inschikkelijkheid, om er maar een paar te noemen.
In sommige contexten wordt overdreven oogcontact als onbeleefd en vijandig beschouwd, maar in de overgrote meerderheid van de gevallen is het gewoon griezelig.
Als het goed wordt gedaan, maakt oogcontact echter een diepe en krachtige verbinding tussen mensen mogelijk door een kalme en constructieve omgeving te vormen, een omgeving waarin confrontatie en afwijkend denken meer dan welkom zijn.
Hierom gaan we ons in dit artikel richten op de belangrijkste kenmerken die je oogcontactspel drastisch kunnen verbeteren:
- Houd oogcontact, maar niet te veel.
“Hoe lang moet ik oogcontact met iemand houden?” is een van de meest gestelde vragen over dit onderwerp.
Als vuistregel geldt dat als je eenmaal oogcontact hebt gemaakt met een ander, je dit minstens 4-5 seconden moet volhouden, wat waarschijnlijk de tijd is die nodig is om een complete zin uit te spreken.
Als je in een groep bent, zorg er dan voor dat je iedereen 2-3 seconden in de ogen kijkt, voordat je een pauze neemt door opzij te kijken.
Meer dan dat en je zou je ongemakkelijk kunnen voelen;
minder dan dat en anderen zouden je als onbetrouwbaar kunnen beschouwen.
Voor westerse culturen zouden deze maatregelen afdoende moeten zijn. Zoals we al eerder hebben laten doorschemeren, hangt het allemaal sterk af van de culturele omgeving waarin het oogcontact plaatsvindt. De normen die we hebben geschetst, kunnen dus enigszins verschillen. - Stel het meteen vast.
Er is geen betere manier om iemand in de ogen te kijken dan meteen aan het begin van een gesprek. Ja, zelfs voordat je iets zegt.
Kijk nergens anders in dan in de ogen van uw gesprekspartner. Lijkt vanzelfsprekend, maar is het niet.
Het laat de gesprekspartner zien dat u niet alleen waarde hecht aan wat hij te zeggen heeft, maar dat u hem waardeert als persoon.
Dit gevoel van respect geeft hem de vrijheid om zich te uiten zonder bang te zijn dat er niet naar hem geluisterd wordt, waardoor zijn gevoel van eigenwaarde toeneemt.
Vaak is het juist dat gebrek aan aanwezigheid en besef van de ander, dat ons ervan weerhoudt om onze eerlijke en authentieke kijk op iets te geven. Maar aan de andere kant, als iemand ons aandachtig en oprecht aankijkt (niet op een intimiderende manier, laten we duidelijk zijn), voelen we ons zekerder en daardoor meer geneigd om onze levenservaringen te delen.
Met deze simpele aanpassing kun je ruimte maken voor diepere verbindingen en gesprekken die veel verder gaan dan het beruchte “small talk”. - Maak oogcontact, geen oogcontact.
Je doel bij het aankijken van iemand zou moeten zijn dat je specifiek in één pupil kijkt, in plaats van voortdurend te wisselen tussen die twee.
Op basis van wetenschappelijk onderzoek pleiten sommige deskundigen ervoor om naar de linker pupil te kijken bij een emotioneel pleidooi, terwijl je naar de rechter kijkt bij een logisch argument.
Dat heeft te maken met onze hersenstructuur: de rechterkant van onze hersenen is verantwoordelijk voor de synthese van emoties, terwijl ze beelden van de linkerkant verwerken.
Een andere manier (die naar mijn mening net zo efficiënt is) om een stabieler oogcontact te krijgen, is door precies in het midden van de ogen van je gesprekspartner te kijken, namelijk in het bovenste deel van de neus, de Glabella genaamd.
Welke methode je ook kiest, zorg ervoor dat je een stevige en assertieve blik aanneemt. - Draai je lichaam naar het publiek waar je tegen praat.
Dit is belangrijk. Je kunt niet hopen dat je een band krijgt als je lichaamshouding een heel andere boodschap overbrengt.
Zorg er dus voor dat je lichaamstaal de hele tijd klopt.
Draai je lichaam naar de persoon met wie je praat (of naar wie je luistert).
In een groep gebruik je je lichaamshouding om iedereen bij het gesprek te betrekken, zelfs degenen die wat afstandelijk lijken.
Lijn uw borstkas, schouders en voeten uit op uw publiek.
Als een van deze onderdelen niet goed is afgestemd, zullen zowel uw boodschap als uw aanwezigheid niet overtuigend overkomen en daarom, zoals eerder gezegd, geen vertrouwen verdienen.
Ik bedoel, zou het niet raar en ongemakkelijk zijn om met iemand te praten terwijl hij zijwaarts staat, klaar om weg te lopen?
Je zou waarschijnlijk denken dat ze ofwel niet genieten van het gesprek of te druk zijn met nadenken en mentaal plannen over iets anders (zoals uit het gesprek stappen, bijvoorbeeld).
Verbal communicatie, tegenwoordig, wordt onnodig gehyped.
Niet dat het niet belangrijk is, let wel.
Maar de manier waarop je dingen zegt is standaard belangrijker dan wat je zegt, net zoals daden luider spreken dan woorden.
Of je nu in een zakelijke bespreking bent, in een meer intieme setting of zelfs tijdens een hypothetische woordenwisseling, met een solide non verbale basis kom je een heel eind.
De beheersing van het gebruik, niet noodzakelijkerwijs van alle non-verbale middelen, maar op zijn minst van een aantal ervan, maakt een wereld van verschil, vooral wanneer je wordt geconfronteerd met een van de bovengenoemde situaties.
Werken aan de verbetering ervan is daarom geen verspilde tijd, en zal dat ook nooit zijn.