Het huidige Malakka in Maleisië weerspiegelt zijn tumultueuze geschiedenis – een multi-raciale bevolking van Maleiers, Indiërs en Chinezen noemen deze historische stad hun thuis. Met name de Peranakan en Portugese gemeenschappen gedijen nog steeds in Malacca, een herinnering aan de lange ervaring van de staat met handel en kolonisatie.
Malacca’s stichter, de ex-piraat Prins Parameswara, zou een afstammeling van Alexander de Grote zijn, maar het is waarschijnlijker dat hij een Hindoeïstische politieke vluchteling uit Sumatra was.
Volgens de legende rustte de Prins op een dag uit onder een Indiase kruisbessenboom (ook bekend als melaka). Terwijl hij toekeek hoe een van zijn jachthonden probeerde een muizenhert te vangen, bedacht hij dat het hert in dezelfde benarde situatie verkeerde als hij: alleen, verbannen in een vreemd land en omringd door vijanden.
Parameswara besloot dat de plek waar hij zat gunstig was voor de minder bedeelden om te zegevieren, en besloot op die plek een huis te bouwen.
Malacca bleek inderdaad een gunstige plaats om een stad te stichten, vanwege de beschutte haven, de overvloedige watertoevoer en de uitstekende ligging ten opzichte van de regionale handels- en moessonwindpatronen.
Melaka en de Chinezen
In 1405 voer een ambassadeur van het Chinese Ming-rijk, de eunuch-admiraal Cheng Ho (of Zheng He), de haven binnen met een enorme armada van reusachtige handelsschepen. Ho begon een voor beide partijen voordelige handelsrelatie, die er uiteindelijk toe leidde dat Malakka ermee instemde een klantenkoningrijk van de Chinezen te worden in ruil voor bescherming tegen de Siamezen.
Nadat de stad in de 15e eeuw de Islam aannam en zich tot een sultanaat omvormde, begon zij handelaren uit het Midden-Oosten aan te trekken, waarmee zij de gelederen aanvulde van degenen die al uit alle zeevarende naties in Azië aankwamen.
Malakka en de Europeanen
Daarna, vielen de begerige ogen van de opkomende Europese zeemachten op het welvarende kleine land. De Portugezen, die in 1509 arriveerden, werden aanvankelijk verwelkomd als handelspartners, maar vervolgens verdreven toen hun plannen met het land duidelijk werden.
Nijdig over hun afwijzing keerden de Portugezen twee jaar later terug, namen de stad in en probeerden er een onneembare vesting van te maken, vol met zeventig kanonnen en uitgerust met de nieuwste anti-siege oorlogstechnologieën. Deze bleken echter onvoldoende om de Hollanders buiten te houden, die de stad in 1641 na een beleg van zes maanden uithongerden, waarbij de bewoners zich restten met het eten van katten, daarna ratten en tenslotte elkaar.
Toen Holland onder de voet werd gelopen door de Fransen in de Napoleontische oorlogen, beval de Nederlandse Prins van Oranje al zijn overzeese bezittingen over te geven aan de Britten.
Na afloop van de oorlogen gaven de Britten Malacca terug aan de Nederlanders, die er kort daarna in slaagden de stad terug te krijgen door er een van hun Sumatraanse koloniën voor te ruilen. Afgezien van een korte Japanse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef de stad in Britse handen tot Maleisië in 1957 de onafhankelijkheid uitriep, hier in Malacca.
Malakka vandaag
Al deze verschillende handelaren en indringers hebben met elkaar gematcht, wat resulteerde in de etnische en culturele diversiteit die Malakka nu tot UNESCO Werelderfgoed maakt, zo’n fascinerende plek om te bezoeken en ook, voor de niet-culturele partners van de vele cultuurliefhebbers die naar de stad trekken, een heerlijke plek om te eten.
Je krijgt een gevoel van een ijdeler tijdperk als je door de oude straten slentert, een tijdperk waarin heren witte pakken droegen en met helmen zwaaiden en met rotan wandelstokken zwaaiden als ze naar hun clubs liepen voor een glaasje gin. De rotan wandelstokken zwaaiden op weg naar huis vaak wat minder stabiel, omdat hun eigenaars een paar maatjes meer hadden gedronken dan de nuchterheid toeliet – deze waren echter gemakkelijk te rechtvaardigen als zijnde van essentieel belang voor de gezondheid, vanwege de vermeende profylactische eigenschappen van de gin.