* Endometriose: Mijn lichaam stootte de Mirena af
* Endometriose zou je leven niet moeten beheersen
* Ik zou het mijn ergste vijand niet toewensen
* Het Mirena-anticonceptiespiraaltje heeft veel voordelen
De enige bijwerkingen waarvan ze me op de hoogte stelde, was de kans op hoofdpijn en spotting gedurende de eerste zes maanden.
Ik werd tijdens mijn tussenjaar geopereerd en ze vonden uitgebreide endometriose die aan mijn darm vastzat. Het werd allemaal verwijderd en ik kreeg de Mirena ingebracht.
De eerste zes maanden had ik last van spotting en hoofdpijn, maar mijn endo-pijn was weg, dus ik vond het niet erg. Ik had een geweldige zomer op het strand met mijn vrienden en slaagde er zelfs in om een geweldige baan in Auckland te krijgen. Mijn leven verliep geweldig en ik was de gelukkigste die ik ooit was geweest.
Toen ik een maand in mijn nieuwe baan zat, kreeg ik een paniekerig gevoel dat maar niet weg wilde gaan.
Ik had niets om me zorgen over te maken, dus ik dacht dat het wel over zou gaan, en ik ging gewoon naar mijn werk. Maar ik begon het heel moeilijk te vinden om de telefoon op te nemen en ik was absoluut mezelf niet.
Ik ging die avond naar huis, naar mijn ouders, en ik kon niet stoppen met ijsberen. Ik dacht dat ik gek werd. Mijn moeder reed me naar de A&E van het ziekenhuis, maar het zat er vol mensen en ik kon het idee niet verdragen om bij vreemden in de buurt te zijn. Ze nam me mee naar mijn oma om te proberen me te kalmeren, en uiteindelijk nam ik een halve slaaptablet om me in ieder geval niet te laten ijsberen.
De volgende dag ging ik naar mijn huisarts en vroeg of de Mirena mijn symptomen veroorzaakte. Mijn arts zei van niet, en dat ik angst had. Ze bood me antidepressiva aan en adviseerde me te sporten en te mediteren.
De antidepressiva sloeg ik af, maar ik begon wel minstens een uur per dag te hardlopen. Ik begreep niet hoe ik drie jaar universiteit had doorstaan terwijl ik leed onder hevige pijn, maar angst had ontwikkeld terwijl mijn leven eindelijk goed begon te worden.
Werken werd onmogelijk. Ik ben geen emotioneel persoon, maar ik was voortdurend in tranen. Mijn baas sprak met me af en we waren het erover eens dat het voor ons allebei het beste was als ik mijn baan opzegde.
Ik verhuisde terug naar huis en werkte met mijn moeder op onze boerderij.
Het is moeilijk te beschrijven hoe ik me toen voelde, maar ik leg het uit alsof ik een zinkend gevoel had; alsof ik iets verkeerd had gedaan, of alsof ik net had gehoord dat iemand was overleden. Ik kon niet slapen, ik kon niet eten, soms had ik zelfs moeite met praten en concentreerde ik me op mijn ademhaling.
Ik moest altijd in beweging zijn, dus ik ijsbeerde door het huis, liep herhaaldelijk over de oprijlaan, of als ik in bed lag, schudde ik met mijn been of schommelde ik heen en weer.
Ik had ook alle symptomen van een zwangerschap, ondanks dat dat niet mogelijk was. Mijn borsten waren vergroot en zeer pijnlijk, ik was gevoelig geworden voor geuren, ik voelde me misselijk als ik voedsel rook. Ik was er zo van overtuigd dat ik pas na twee negatieve zwangerschapstests kon accepteren dat ik niet zwanger was. Ik probeerde antidepressiva te slikken, maar die maakten het alleen maar erger.
Diep van binnen wist ik dat er iets niet klopte, en dat mijn arts het bij het verkeerde eind had. Op een avond googelde ik “Mirena veroorzaakt angst” en kwam andere ervaringen tegen die identiek waren aan de mijne. Ze noemen het de ‘Mirena-crash’, die wordt veroorzaakt door een hormonale disbalans.
Toen ik de verhalen doorlas, moest ik huilen. Voor het eerst in maanden had ik weer hoop. De volgende dag vertelde ik dit aan mijn arts, en hoewel ze niet naar me leek te luisteren, stemde ze ermee in om de Mirena die dag te verwijderen. Ik stopte ook met de antidepressiva, ondanks haar afkeuring.
Vijf maanden na het verwijderen van de Mirena ben ik weer de oude, gelukkige ik.
Ik heb een nieuwe baan en een nieuwe waardering voor mijn goede gezondheid. Maar ik zal nooit de absolute marteling vergeten die ik heb meegemaakt.
Ik wil mijn verhaal delen om andere vrouwen voor te lichten over het gevaar van de Mirena. Als iemand doormaakt wat ik heb doorgemaakt, wil ik dat ze dit lezen en hoop geven dat ze er doorheen komen. Het duurt een paar maanden om weer normaal te worden na de verwijdering, maar je komt er wel, wees sterk.
Heb jij symptomen zoals de ‘mirena crash’ ervaren? Mail [email protected] of stuur je eigen verhaal in via Stuff Nation.
Stuur ons je verhalen
- Bekijk deze opdracht
- Bekijk Alle Bijdragen
Stuff Nation
- Whats App