Living
Door Isabel Vincent
April 27, 2019 | 1:12pm
Julio Santana zakte door zijn linkerknie en steunde met zijn rechterelleboog op zijn heup, terwijl hij zijn jachtgeweer stevig vasthield tot hij de man die bekend stond als Yellow in het vizier had.
Het was 6 augustus 1971, en Santana was 17 jaar oud.
In zijn dorp, diep in het Amazonewoud waar hij met zijn ouders en twee broers in een hut woonde, stond hij bekend als een goede schutter. Maar hij had alleen gejaagd op bosknaagdieren en apen voor voedsel. De man die hij wilde doden, Antonio Martins, was een 38-jarige visser met blond haar en een blanke huid. Julio had Yellow drie uur lang in de gaten gehouden onder een stikheet bladerdak, en wist niet zeker of hij zichzelf er wel toe kon zetten om de trekker over te halen.
Yellow had in een nabijgelegen dorp een 13-jarig meisje verkracht, en haar vader had Santana’s oom, een professionele huurmoordenaar, ingehuurd om hem te vermoorden. Julio wist dat de plaatselijke bevolking in het uitgestrekte en wetteloze Amazonegebied al honderden jaren het recht in eigen hand neemt. Toch was hij geschokt toen hij ontdekte dat zijn favoriete oom – een militaire politieman – ook een huurmoordenaar was. En nu gaf hij zijn laatste opdracht door aan zijn neefje, in de hoop hem te rekruteren als huurmoordenaar.
Santana was terughoudend, bang dat hij naar de hel zou gaan voor het doden van een ander mens, maar toen zijn oom, Cicero, uitlegde hoe Yellow het meisje had misleid door te beloven dat hij haar mee zou nemen naar de roze dolfijnen op de rivier de Tocantins voordat hij haar in zijn kano verkrachtte, begon Julio van gedachten te veranderen.
Om de deal te bezegelen, vertelde Cicero, die te ziek was van de malaria om de aanslag zelf te plegen, zijn neefje dat God de andere kant op zou kijken. Na de moord hoefde hij alleen maar tien Weesgegroetjes en twintig Onzevaders te bidden, zei hij.
“Op die manier garandeer ik dat het je wordt vergeven,” zei Cicero.
Grijp zijn geweer, Santana staarde recht naar de borst van Yellow toen hij in zijn houten vissersbootje op een open plek bij de rivier stond. Hij wist dat hij op slechts 40 meter afstand zijn doelwit onmogelijk kon missen. Toen het schot weerklonk in de stilte van het bos, zag Santana een vluchtige blik van angst op het gezicht van zijn slachtoffer voordat hij dood op de bodem van zijn boot viel. Later ontdeed hij zich van het lichaam door zijn slachtoffer te ontdoen van zijn ingewanden en in de rivier te gooien, waar scholen piranha’s de resten zouden verslinden.
“Nooit in mijn leven zal ik iemand doden, Heer,” zei hij. “Nooit meer.”
Santana zou zich die eerste moord voor de rest van zijn bloedige carrière herinneren.
Zelfs nadat hij bijna 500 levens had genomen en ’s werelds meest productieve huurmoordenaar was geworden, zou de blik op Yellow’s gezicht op het moment voordat hij stierf nog tientallen jaren door zijn dromen blijven spoken.
Santana had weinig aspiraties in het leven. Zoals de meeste jonge mannen in het Braziliaanse binnenland leek hij “voorbestemd om een vredelievende visser te worden, verloren in de diepten van het regenwoud,” schrijft de bekroonde Braziliaanse verslaggever Klester Cavalcanti in zijn nieuwe boek “De naam van de dood,” waarin Santana’s carrière wordt opgetekend. In Brazilië is het boek ook verfilmd.
Cavalcanti zei dat hij Julio 10 jaar geleden tegenkwam tijdens een reportage over moderne slavenarbeid in het Amazonegebied.
“Een agent van de federale politie vertelde me dat het in die regio heel gebruikelijk was dat veeboeren huurmoordenaars inhuurden om voortvluchtige slaven te doden,” vertelde Cavalcanti, 49, aan The Post. “Ik vertelde de officier dat ik heel graag een huurmoordenaar zou willen interviewen en hij gaf me een nummer van een telefooncel en zei me dat ik die op een bepaalde datum en tijd moest bellen.”
Toen Santana de telefooncel in Porto Franco opnam, het stadje in de Braziliaanse buitenstaat Maranhao waar hij op dat moment woonde, was hij terughoudend om met de verslaggever te praten.
“Ik ben zeven jaar bezig geweest om hem ervan te overtuigen om met mij over zijn leven te praten,” zei Cavalcanti. “We spraken over alles en niet alleen over zijn werk. Hij sprak over zijn jeugd, zijn relatie met zijn ouders en zijn broers en het rustige leven dat hij in het bos leidde, maar ook over het interne drama waarmee hij werd geconfronteerd toen hij als huurmoordenaar begon te werken.”
Van zijn kant vertelde Santana, nu 64, vorige week in een interview via e-mail aan The Post dat hij weliswaar blij was met de “eerlijke” manier waarop Cavalcanti zijn verhaal vertelde, maar dat hij minder blij was met de film die zijn beroep leek te verheerlijken.
“Het ware verhaal van mijn leven is veel triester dan alles wat je je kunt voorstellen,” zei hij.
Na de eerste moord bood Santana’s oom hem aan als huurmoordenaar voor de Braziliaanse regering in haar strijd tegen communistische opstandelingen in het stroomgebied van de Araguaia-rivier in het Amazonegebied. Van 1967 tot 1974 probeerden de zogenaamde Araguaia Guerrilla’s een bolwerk op het platteland te vestigen om de Braziliaanse militaire dictatuur omver te werpen, waarbij ze boeren en vissers rekruteerden voor hun zaak.
In het begin van de jaren zeventig werd Santana eerst gecontracteerd als gids om guerrillakampementen op te sporen. In één geval hielp hij de linkse militant Jose Genoino, een rechtenstudent en een van de leiders van de guerrilla, gevangen te nemen. Santana keek met afschuw toe hoe soldaten hem dagenlang waterboarden op een geheime locatie in het regenwoud. Jaren later werd Genoino congreslid en voorzitter van de linkse Arbeiderspartij. In een interview met Cavalcanti herinnerde hij zich de “jongen” in de groep die hem gevangen had genomen in het Amazonegebied. Julio was toen amper 18 en werd voor zijn werk deels beloond met een fles Coca Cola – zijn favoriete drankje en een luxe die zijn verarmde familie zich nooit kon veroorloven.
Kort na de gevangenneming van Genoino schoot Santana een andere communistische militant dood, een 22-jarige onderwijzeres genaamd Maria Lucia Petit. Petit stond bijna twee decennia lang te boek als “verdwenen”. Het volledige verhaal van hoe ze in een massagraf op een stoffige begraafplaats belandde, haar lichaam gewikkeld in een oude parachute, kwam pas onlangs aan het licht nadat haar familie bij een Braziliaanse waarheidscommissie had aangedrongen op het opgraven van lichamen.
Nadat in 1985 het burgerlijk bewind in Brazilië was hersteld, veranderden Santana’s slachtoffers van politieke doelwitten in roofzuchtige gouddelvers en bedriegende echtgenoten. In 1987, nadat hij een getrouwde vrouw had vermoord die van een verhouding werd verdacht, werd Santana door de plaatselijke politie betrapt en bracht hij een nacht in de gevangenis door. Hij werd vrijgelaten nadat hij zijn nieuwe motorfiets als smeergeld had opgegeven
Het was rond deze tijd dat Santana zegt dat hij ontdekte dat zijn oom hem bedroog door de aanslagen te regelen maar Santana slechts een fractie te geven van het bedrag dat hij van tevoren betaald kreeg. Santana zegt dat hij gemiddeld tussen de $60 en $80 per hit verdiende, wat in de jaren dat hij actief was overeenkwam met een minimum maandsalaris in Brazilië. Nadat hij zijn oom confronteerde met het feit dat hij hem meer dan 20 jaar had uitgebuit, sprak hij nooit meer met hem, zei hij.
Santana stopte in 2006 met handelen in de dood, toen hij 52 werd en nadat zijn vrouw hem een ultimatum had gesteld.
“Of hij gaf dat leven op of hij kon haar en hun kinderen vergeten,” schrijft Cavalcanti. “Zijn vrouw vertelde hem herhaaldelijk dat zijn list om 10 weesgegroetjes en 20 Onze Vaders te zeggen, wat Julio na elke moord bleef doen, geen echte berouw was.”
Santana, die katholiek was opgevoed, wendde zich tot een evangelische sekte om hem te helpen zijn leven te beteren.
“Ik heb altijd in God geloofd,” vertelde hij The Post. “Ik geloof dat God me de kracht heeft gegeven om alles te doorstaan wat ik in mijn leven heb moeten doorstaan vanwege die kwaadaardige baan. Ik weet dat wat ik deed verkeerd was.”
Hij zei dat hij zijn twee volwassen kinderen of zijn eigen ouders, die al lang zijn overleden, nooit over zijn carrière heeft verteld. Hij geeft zijn vrouw, die hij ontmoette toen ze werkte als serveerster in een bar in het Amazonegebied, de schuld van de aanmoediging om zijn werk op te geven en hun geloof te omarmen.
“Zij is de liefde van mijn leven, de persoon die me kracht heeft gegeven om alles te overwinnen wat ik heb meegemaakt,” zei hij. “Zonder haar zou ik niets zijn.”
Heden ten dage leeft hij in stilte in een stadje in het Braziliaanse binnenland dat hij niet bij naam wil noemen. Hij weigert een foto van zichzelf te laten maken, omdat volgens hem geen van zijn buren van zijn verleden weet. Hij en zijn vrouw hebben nu een kleine boerderij waar hij groenten verbouwt, zegt hij.
Op een bepaald moment in zijn leven maakte hij nauwgezet aantekeningen van elke moord in een schoolschriftje, waarin hij noteerde wie hem had ingehuurd, waar de aanslag plaatsvond en hoeveel hij betaald kreeg.
Toen hij bij nummer 492 was, stopte hij met het noteren van de doden.
“Ik denk er niet graag meer aan,” zei hij. “Dat deel van mijn leven is voorbij.”